Λούσιος-Δημητσάνα-Στεμνίτσ
Το δεύτερος μέρος της περιήγησής μου στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας,με την άνοιξη στα πρώτα της βήματα...Περιοχές με σημαντική ιστορία και ενεργό συμμετοχή στους αγώνες του Έθνους μας,γεμάτες τρεχούμενα νερά,πετρόχτιστα σπίτια και φιλόξενους ανθρώπους...Μια εξαιρετική επιλογή για σύντομες αποδράσεις!
-------
Λούσιος ποταμός.
Το ποτάμι μήκους 32χλμ διασχίζει την ορεινή Αρκαδία και προσφέρεται για δραστηριότητες και εξερευνήσεις.Εδώ ένα μικρό τμήμα του πριν την είσοδο στη Δημητσάνα και το φαράγγι.
Λούσιος ποταμός.
Λούσιος ποταμός. - Στην είσοδο της Δημητσάνας και κοντά στο φαράγγι.
Λούσιος ποταμός. - Στην είσοδο της Δημητσάνας και κοντά στο φαράγγι.
Δημητσάνα.
Η Δημητσάνα είναι από τα ομορφότερα ορεινά χωριά της Αρκαδίας και συνάμα ένας τόπος με πλούσια ιστορία. Είναι γεμάτη πέτρινα αρχοντόσπιτα και γραφικά σοκάκια και βέβαια διαθέτει και ανεπτυγμένη τουριστική υποδομή. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο από 930 μ. έως 1.020 μ., στο σημείο που βρισκόταν η αρχαία Τεύθις, πάνω σε δύο λόφους, ανάμεσα από τους οποίους διέρχεται ο κεντρικός ασφαλτόδρομος του χωριού. Από κάποια σημεία του χωριού η θέα φτάνει μέχρι και τον κάμπο της Μεγαλόπολης...
Απέχει 48 χλμ. από την Τρίπολη (μέσω μιας πανέμορφης διαδρομής που διασχίζει το Μαίναλο και περνά από Χρυσοβίτσι).
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Η Δημητσάνα από τον 18ο αιώνα αποτελούσε σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής. Τα άφθονα νερά της περιοχής, που έρεαν από τις πηγές του Λούσιου ποταμού, ήταν η κινητήρια δύναμη της οικονομίας του χωριού. Αλευρόμυλοι, νεροτριβές, βυρσοδεψεία, μπαρουτόμυλοι είναι κάποιες από τις βιοτεχνικές εγκαταστάσεις που δημιούργησαν οι κάτοικοι. Αυτές συνέβαλαν στην οικονομική άνθησή της.
Δημητσάνα.
Σε αυτό το λιθόκτιστο σπίτι γεννήθηκε και έζησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Βρίσκεται στο παλαιότερο βορειοδυτικό τμήμα της Δημητσάνας και έχει ανακηρυχτεί ως ιστορικό μνημείο.Λειτουργεί ως μουσείο.
Δημητσάνα.
Η ιστορία της Δημητσάνας αρχίζει από τους Ομηρικούς χρόνους, όταν στη θέση της βρισκόταν η μικρή αρκαδική πόλη Τεύθις, ίχνη της οποίας σώζονται μέχρι σήμερα.
Το όνομα Δημητσάνα αναφέρεται πρώτη φορά το 967 μ.Χ. σε πατριαρχικό έγγραφο, σχετικά με τη Μονή Φιλοσόφου, η οποία ιδρύθηκε το 963 μ.Χ. 2,5 χλμ. έξω από το χωριό.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο με το "κρυφό σχολειό" και στην επανάσταση του 1821 με το "Δημητσανίτικο μπαρούτι", που παρασκεύαζε.
Είναι πατρίδα του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε', του οποίου το άγαλμα δεσπόζει στην πλατεία του χωριού, καθώς και του Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Το 1764, ένας σοφός καλόγερος, ο Αγάπιος, έχτισε βιβλιοθήκη και μετέφερε τα βιβλία από το μοναστήρι. Η βιβλιοθήκη μεγάλωνε συνεχώς μέχρι το 1821, γιατί το Πατριαρχείο έδινε νέα βιβλία, καθώς στη Δημητσάνα λειτουργούσε ιερατική σχολή, που έγινε γνωστή με το όνομα "Φροντιστήριο Ελληνικών Γραμμάτων".
Κατά τη διάρκεια του αγώνα του 1821, μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης καταστράφηκε, γιατί οι Έλληνες χρειάζονταν το χαρτί για να φτιάχνουν φυσέκια στους 14 μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας, που δούλευαν μέρα νύχτα τροφοδοτώντας τους αγωνιστές. Για το λόγο αυτό η Δημητσάνα ονομάστηκε "Μπαρουταποθήκη του Έθνους".
Δημητσάνα. - Ο Άγιος Ευθύμιος.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Η Δημητσάνα είναι ένας πετρόχτιστος οικισμός με αξιόλογα αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, τα περισσότερα από τα οποία είναι αναστηλωμένα. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής της Γορτυνίας γι' αυτό κι έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.
Δημητσάνα-Μερική άποψη και το Ρολόϊ της.
Αποτελείται από τον μηχανισμό και τέσσερις δίσκους, όπου είναι γραμμένοι στα λατινικά οι αριθμοί των ωρών. Καθένας από τους τέσσερις δίσκους του ρολογιού έχει διάμετρο δύο μέτρων. Η καμπάνα του ζυγίζει επτακόσια (700) κιλά. Το ρολόι στάλθηκε από τους Δημητσανίτες της Νέας Υόρκης γύρω στα 1900, ενώ η καμπάνα του, που στάλθηκε στη Δημητσάνα κι αυτή από την Αμερική το 1910, φυλασσόταν στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής.
Είναι φτιαγμένο από Τηνιακούς μαρμαρογλύπτες και Δημητσανίτες εργάτες. Η βάση του καλύπτει επιφάνεια επτά (7) τετραγωνικών μέτρων ενώ το ύψος του είναι είκοσι επτά (27) μέτρα. Η επένδυσή του έγινε με πέτρα “Δολιανών” κυρίως, αλλά και ντόπια από την περιοχή, που μεταφερόταν με κάρα, τετράτροχα με τέσσερα άλογα ή δίτροχα με ένα άλογο. Η θεμελίωση του έργου έγινε το έτος 1928, ενώ οι εργασίες άρχισαν την επόμενη χρονιά για να ολοκληρωθούν το 1934.Υποστηρίζεται πως όμοιό του, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε σε κανένα μέρος του κόσμου παρά μόνο εκείνο του Πεκίνου της Κίνας.
Την εποχή που φτιάχτηκε το ρολόι στη Δημητσάνα δεν υπήρχαν ρολόγια ή υπήρχαν ελάχιστα και εκείνα δεν “έλεγαν” σωστά την ώρα. Ο κόσμος και κυρίως ο αγροτικός ήθελε να γνωρίζει την ώρα για να ρυθμίζει έτσι το χρόνο του τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Έτσι δικαιολογείται η αναγκαιότητα της ύπαρξής του, την οποία γνώριζαν οι Δημητσανίτες της Αμερικής και το δώρισαν στη Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει τη Δημητσάνα επικρατεί το αδιαχώρητο αν πέσεις στα πούλμαν. Βέβαια, αυτό καθόλου δεν σε ενοχλεί, γιατί στη Δημητσάνα δεν μένεις στον κεντρικό. Χάνεσαι στα στενά λιθόστρωτα με τα παλιά αρχοντόσπιτα, τις εκκλησίες και την ωραία ατμόσφαιρα. Και όσο χάνεσαι στους λόφους του Κάστρου και της Αγίας Παρασκευής, τόσο ζωντανεύουν μνήμες από το σχολείο - όσα διδάχτηκες στην ιστορία γίνονται λίγο πιο οικεία. Βρίσκεις το σπίτι του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, Εκκλησιαστικό Μουσείο σήμερα, το σπίτι του Παλαιών Πατρών Γερμανού, τη σπουδαία Βιβλιοθήκη - Σχολή Δημητσάνας που χάρισε στον Αγώνα χιλιάδες βιβλία για την κατασκευή φυσιγγίων, όπως μαρτυρεί στα απομνημονεύματά του ο Κολοκοτρώνης.
Και μπαρούτι προσέφερε, βέβαια, η Δημητσάνα. 14 μπαρουτόμυλοι λειτουργούσαν στις πηγές του Αϊ-Γιάννη. Εκεί όπου σήμερα είναι το ωραίο Μουσείο Υδροκίνησης. Από την άλλη μεριά, πάλι, είναι ο αποκαλούμενος Ληνός των Κολοκοτρωναίων, το κτίσμα όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του Κολοκοτρώνη.
Δημητσάνα.
Σύμφωνα με τις επιταγές της πολεοδομίας,οι ιδιοκτήτες των σπιτιών και των καταστημάτων,επιλέγουν απαραίτητα ένα από τα 4 χρώματα:Mπορντώ,πράσινο,γκ
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα.
Δημητσάνα-Το ρολόϊ.
Κοντά στο κέντρο της αγοράς της Δημητσάνας βρίσκεται το καλλιμάρμαρο και μεγαλοπρεπές ωρολογοστάσιο που φιλοξενεί το "ρολόι της Δημητσάνας". Το ρολόι στάλθηκε από τους Δημητσανίτες της Νέας Υόρκης γύρω στα 1900. Η θεμελίωση του έργου έγινε το έτος 1928, ενώ ολοκληρώθηκε το 1934.
Δημητσάνα
Δημητσάνα
Δημητσάνα
Σακαράκα παλιά...Στο Πυργάκι.
"Σακαράκα παλιά χιόνια βροχές σκουριασμένη
δίχως ρόδες φτερά μηχανή χαλασμένη
βγήκε νύχτα κρυφά στη στροφή μεθυσμένη
μια καρότσα παλιά στο σαράκι πνιγμένη...
Καθισμένοι μπροστά στο σπασμένο τιμόνι
οδηγός και βοηθός κουβεντιάζουνε μόνοι
λένε για δρόμους παλιούς για ταξίδια για μπλόκα
το μεγάλο καρφί τη μεγάλη την πρόκα...
Για φορτία κρυφά για ρουφιάνους για ψεύτες
καθισμένοι μπροστά σε σπασμένους καθρέφτες
με το κλάξον βραχνό να αντέχει ακόμα
πιάνουν φτιάχνουν σκοπό το τσιγάρο στο στόμα...
Με το κλάξον βραχνό να αντέχει ακόμα
πιάνουν φτιάχνουν σκοπό ταξιδεύουν ακόμα..."
Θοδωρής Γκόνης
Πυργάκι.
Στεμνίτσα.
Σε απόσταση 45 χιλ. δυτικά της Τρίπολης βρίσκεται η Στεμνίτσα, ή Υψούς, ένα γραφικότατο ορεινό χωριό, από τα πιο όμορφα και ιστορικά χωριά της Αρκαδίας και της Πελοποννήσου. Χτισμένη αμφιθεατρικά στις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου, στους πρόποδες της Κλινίτσας και σε υψόμετρο 1100μ, γοητεύει με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της, τα αρχοντικά της, τις ωραίες βυζαντινές εκκλησίες, τα γραφικά καλντερίμια της που χάνονται μέσα στις καρυδιές και τις κερασιές, τα πέτρινα κεφαλόβρυσα κάτω από τη σκιά αιωνόβιων πλατάνων και με τη μεγαλειώδη θέα των απόκρημνων κορυφών που την περιβάλλουν.
Με πλουσιότατη παράδοση και σημαντικότατη ιστορία, η Στεμνίτσα αποτελεί μαζί με τη Δημητσάνα και τη Βυτίνα κεντρικό πόλο έλξης σε ολόκληρη την περιοχή του Μαινάλου. Συγχρόνως είναι έδρα του Δήμου Τρικολώνων. Η φυσική θέση του χωριού ανάμεσα στο ελατόδασος του Μαινάλου και του φαραγγιού του Λούσιου, η γραφικότητά του και η γειτνίασή του με τα αξιοθέατα της ευρύτερης περιοχής, το καθιστούν ιδεώδη τόπο για χειμερινές διακοπές και παραθεριστικό κέντρο. Στο χωριό λειτουργεί ξενοδοχείο, ξενώνες, ταβέρνες και καφετέριες. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα διοργανώνονται σημαντικά συνέδρια περιφερειακής και πανελλήνιας εμβέλειας.
Η ιστορία της Στεμνίτσας αρχίζει στα βάθη των αιώνων με το όνομα Υψούς, που διατηρεί ως τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνα. Η λέξη Στεμνίτσα έχει σλαβική ρίζα και σημαίνει δασώδης περιοχή. Από την περιοχή περνούν διαδοχικά οι Σλάβοι, οι Φράγκοι και οι Τούρκοι. Η ακμή της πόλης αρχίζει κατά την τουρκοκρατία. Εδώ κατέφευγαν σημαντικές οικογένειες από άλλα μέρη για να αποφύγουν τον κατακτητή, μιας και το ορεινό και . Εκεί βρίσκεται ηρώο αφιερωμένο στους αγωνιστές του 21 από την περιοχή. Η γειτονιά του Κάστρου έχει πολλά γραφικά σπίτια, όπως και σπίτια επωνύμων Στεμνιτσιωτών (οικία Ροϊλού κ.ά.).
Στο χωριό υπάρχει πλουσιότατο λαογραφικό μουσείο το οποίο στεγάζεται στο αρχοντικό Χατζή (του 18ου αιώνα) και περιέχε αναπαραστάσεις εργαστηρίων παραδοσιακών επαγγελμάτων, όπως και το Νικολετοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, που στεγάζεται στο αναπαλαιωμένο δημοτικό σχολείο. Στην όμορφη κεντρική πλατεία το χωριού δεσπόζει το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, κατασκευασμένο από λευκή πελεκητή πέτρα και χτισμένο το 1877. Δίπλα βρίσκεται το όμορφο κτίριο του Δημαρχείου Τρικολώνων.
Την βυζαντινή περίοδο η Στεμνίτσα γνώρισε ιδιαίτερη ακμή όταν άνθισε εκεί η βιοτεχνία κατασκευής καμπάνας. Στα χρόια της Τουρκοκρατίας υο φαράγγι του Λούσιου, με τα ασκηταριά, τις μονές και τις σπηλιές του είναι το μόνιμο καταφύγιο για τους κατοίκους των χωριών της περιοχής. Το 1779 οι Τούρκοι κάνουν επιδρομή στη Στεμνίτσα. Θρυλική έχει μείνει η διαφυγή των Στεμνιτσιωτών στη Μονή Προδρόμου και η διάσωσή τους με τη βοήθεια της Παναγίας, εκεί που υπάρχει ακόμα η διάτρητη από τα βόλια του εχθρού πόρτα στην πύλη της Ιεράς Μονής. Η Στεμνίτσα διεκδικεί τον τίτλο της πρώτης πρωτεύουσας της επαναστατημένης Ελλάδας και της έδρας του πρώτου κοινοβουλίου της. Κατά τη συνέλευση των Καλτεζών εκλέγεται έδρα της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας και το καλοκαίρι του 1821 συνέρχεται εκεί η Πρώτη Πελοποννησιακή Γερουσία. Η Γερουσία συνεδρίασε σε ένα κελί της Μονής της Ζωοδόχου Πηγής, που βρίσκεται στην πλαγιά του βουνού πάνω από το χωριό. Η Στεμνίτσα ήταν η πατρίδα πολλών προσωπικοτήτων του αγώνα του 1821. Υπήρξε επίσης αγαπημένο καταφύγιο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και γενέτειρα του Ιωάννη (Γενναίου) Κολοκοτρώνη. Εδώ αποσύρθηκε ο Γέρος του Μοριά για μια περίοδο μετά το θάνατο του γιου του Πάνου στην εμφύλια διαμάχη. Οι κάτοικοί της συμπαραστάθηκαν θερμά στον Θ. Κολοκοτρώνη και σχημάτισαν σώμα με οπλαρχηγούς τους Κ. Αλεξανδρόπουλο και αδελφούς Ροϊλο.
Το χωριό υπήρξε σημαντικό κέντρο χρυσοχοΐας και αργυροτεχνίας...
Στεμνίτσα.
Η εκκλησία των Τριών Ιεραρχών (Αγίων Αναργύρων) κτισμένη το 1715 και αγιογραφημένη από τον εκ Κρήτης, αγιογράφο, Πέτρο Πεδιώτη. Ξεχωρίζει η Πλατυτέρα, ζωγραφισμένη στην κόγχη του ιερού.
-----------------
Η Στεμνίτσα εντυπωσιάζει και με τις πολλές παλιές και σημαντικότατες μεταβυζαντινές εκκλησίες της (18) που λειτουργούν μέχρι σήμερα. Ξεχωρίζουν η Ζωοδόχος Πηγή (15ος αιώνας), οι Τρεις Ιεράρχες (17ος αιώνας), ο Άγιας Νικόλαος (14ος αιώνας) και η Παναγία η Μπαφέρω (12ος αιώνας) πάνω στο ύψωμα "Κάστρο" που δεσπόζει στον οικισμό...
Στεμνίτσα.
Η ιστορία της Στεμνίτσας αρχίζει στα βάθη των αιώνων με το όνομα Υψούς, που διατηρεί ως τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνα. Η λέξη Στεμνίτσα έχει σλαβική ρίζα και σημαίνει δασώδης περιοχή. Από την περιοχή περνούν διαδοχικά οι Σλάβοι, οι Φράγκοι και οι Τούρκοι. Η ακμή της πόλης αρχίζει κατά την τουρκοκρατία. Εδώ κατέφευγαν σημαντικές οικογένειες από άλλα μέρη για να αποφύγουν τον κατακτητή, μιας και το ορεινό και απόκρημνο έδαφος δυσκόλευε την πρόσβαση.
Στεμνίτσα.
Στεμνίτσα.
Στεμνίτσα.
Απέναντι από την εκκλησία βρίσκεται το μεγαλοπρεπές, πολυώροφο καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου το οποίο σχεδίασε και κατασκεύασε από λευκή πελεκητή πέτρα ο Τήνιος Θεοτίκος το 1877.Οι καμπάνες είναι έργο ντόπιων καμπανοποιών.
Στεμνίτσα-Άγιος Γεώργιος.
Η κεντρική(μητρόπολη) εκκλησία στην πλατεία της Στεμνίτσας με το πανέμορφο καμπαναριό. Ο ναός κατασκευάσθηκε το 1810 και έχει τοιχογραφηθεί από τον φώτη Κόντογλου. Το καμπαναριό είναι έργο του Τήνιου Θεοτίκου το 1877.
Στεμνίτσα-Άγιος Γεώργιος.
Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται ο ναός του Αγίου Γεωργίου που είναι σταυροειδής εγγεγραμμένος ρυθμός και είναι ο πολιούχος του χωριού. Ο μητροπολιτικός ναός του χωριού χτίστηκε το 1810 και διαθέτει θαυμάσια τοιχοποιία από πελεκητή πέτρα.
Αξιόλογες είναι οι εικόνες που σώζονται στο ναό, μετά την πυρπόληση από τους Τούρκους, όπως οι εικόνες του τέμπλου έργο του 1819 του Κωνσταντινουπολίτη Βασίλειου Καισαρέα, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Δημητρίου του 1769, της Ζωοδόχου Πηγής με επένδυση από επιχρυσωμένο ασήμι και άλλη μια του Αγίου Γεωργίου με ασημένια επένδυση. Οι επενδύσεις των εικόνων έγιναν από ντόπιους τεχνίτες το 1813 ενώ η τοιχογραφία του Πανοκράτορα στον τρούλο είναι έργο του Φώτη Κόντογλου από το 1813.
Στεμνίτσα.
Η φύση ξυπνά...λίγο πριν το Ελληνικό.
Συνάντηση! - Λίγο πριν το Ελληνικό.
Λίγο πριν το Ελληνικό.
Ελληνικό.
Το χωριό Ελληνικό, παλαιότερα ονομαζόμενο Μουλάτσι, χτισμένο σε ημιορεινή τοποθεσία, σε ένα καταπράσινο λόφο (υψόμετρο 712 μ.) με θέα τον κάμπο της Μεγαλόπολης, είναι κεφαλοχώρι του Δήμου Τρικολώνων. Από εδώ περνάει ο αμαξιτός δρόμος που συνδέει τη Στεμνίτσα (που απέχει 8 χλμ.) με την Καρύταινα. Το χωριό έχει αντισταθεί στη μετανάστευση. Κρατά 350 περίπου μονίμους κατοίκους(1991). Οι ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία.
Ελληνικό.
Καρύταινα.
17 χιλιόμετρα απέχει η Καρύταινα από τη Στεμνίτσα (23 από τη Μεγαλόπολη) και είναι και αυτή ιστορικό χωριό και όμορφο, και τόσο... «ελληνικό», που απεικονιζόταν στην πίσω πλευρά του πεντοχίλιαρου. Οχι τόσο ζωντανό βέβαια και ούτε τόσο τουριστικό, αλλά κερδίζει τις εντυπώσεις με το ωραίο κάστρο της, που χτίστηκε από τους Φράγκους τον 13ο αιώνα, αλλά «έδρασε» και κατά την Τουρκοκρατία, και κατά την Επανάσταση. Λιθόκτιστα δρομάκια, βυζαντινά εκκλησάκια και παλιά πέτρινα σπίτια συνοδεύουν τις βόλτες μέσα στο χωριό. Εξω από αυτό αναλαμβάνει η φύση. Ο Αλφειός, που κυλάει στα πόδια της και στεφανώνεται από την περίφημη γέφυρα του πεντοχίλιαρου, όπως αποκαλείται σκωπτικά, καθώς επίσης απεικονιζόταν στο χαρτονόμισμα
Καρύταινα.
Η Καρύταινα είναι ένα από τα πιο γραφικά χωριά της Αρκαδίας. Έχει χαρακτηρισθεί από το 1978 παραδοσιακός οικισμός με ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Η Καρύταινα είναι γεμάτη πετρόχτιστα κεραμοσκεπή αρχοντικά, λιθόστρωτα καλντερίμια και βυζαντινές εκκλησίες. Ακριβώς πάνω από τον διατηρητέο οικισμό δεσπόζει το μεσαιωνικό κάστρο, το οποίο χτίστηκε το 13ο αι. από το Φράγκο ηγεμόνα Ντε Μπριγιέρ πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης Βρένθης. Τα τείχη του κάστρου ξεπερνούν σε αρκετά σημεία ακόμη και τα 7 μέτρα ύψος. Από τους Φράγκους το 1320 περνά στα χέρια της δυναστείας των Παλαιολόγων, που ήταν ηγεμόνες του Δεσποτάτου του Μυστρά. Το 1459 (όπως και ολόκληρος ο Μοριάς) πέφτει στα χέρια των Οθωμανών. Το 1687 την Καρίταινα καταλαμβάνουν οι Βενετσιάνοι του Μοροζίνι και το 1715 την ξαναπαίρνουν οι Οθωμανοί. Το 1821 στήνεται εδώ το πρώτο οργανωμένο ελληνικό στρατόπεδο και στις 27/3/1821 οι επαναστάτες κερδίζουν τη μάχη της Καρύταινας.
Καρύταινα.
Η Καρύταινα είχε το προνόμιο να απεικονίζεται σε ένα από τα τελευταία ελληνικά χαρτονομίσματα, το πεντοχίλιαρο του 1984. Στην πρόσθια όψη του είχε τη μορφή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και στην οπίσθια το ιστορικό πέτρινο πεντάτοξο παραδοσιακό γεφύρι της Καρύταινας. Λέγεται μάλιστα ότι ο "Γέρος του Μοριά" διατηρούσε σπίτι στην Καρύταινα
Καρύταινα.
Καρύταινα.
Καρύταινα.
Επιφανή τέκνα της Καρύταινας ήταν μεταξύ άλλων ο ποιητής Δημοσθένης Βαλαβάνης, ο νομομαθής Νικόλαος Δημητρακόπουλος (υπουργός Δικαιοσύνης επί Ελευθερίου Βενιζέλου) και ο Άγιος Αθανάσιος, επίσκοπος Χριστιανουπόλεως και πολιούχος της Καρύταινας (στην είσοδο του χωριού βρίσκεται και ο ομώνυμος ναός).
Καρύταινα.
Η Καρύταινα ήδη από την εποχή του Βυζαντίου αποκαλείτο συχνά "Το Τολέδο της Ελλάδας", προφανώς λόγω των ομοιοτήτων της με την ισπανική πόλη. Απέχει μόλις 18 χλμ. από τη Μεγαλόπολη και 48 χλμ. από την Τρίπολη (μέσω Μεγαλόπολης). Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά σε υψόμετρο από 470 μ. έως και 560 μ. Συγκρατεί μόνιμο πληθυσμό περίπου 230 κατοίκων
Καρύταινα.
.
Ο βυζαντινός πύργος του Μαντζουρανόγιαννη(που χρησίμευε ως μπαρουταποθήκη)και τα γύρω κτίσματα.
Καρύταινα
Καρύταινα-Το καμπαναριό της Ευαγγελίστριας.
Το εντυπωσιακό και ισχυρό κάστρο της Καρύταινας της έδωσε στρατηγική σημασία και την ασφάλισε αποτελεσματικά. Ο Κολοκοτρώνης το 1826 χρησιμοποίησε το κάστρο ως ορμητήριο κατά του Ιμπραήμ και ως καταφύγιο για τα γυναικόπαιδα.
Σήμερα το κάστρο είναι μισογκρεμισμένο. Διατηρεί όμως την παλιά του γοητεία. Το εξωτερικό του διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση, το εσωτερικό του όμως είναι ερειπωμένο.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Καρύταινα αναδείχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο καπνού, μεταξωτών και κρασιού.
Καρύταινα
Καρύταινα
Καρύταινα. Άρωμα και χρώμα Ελλάδας!
Ποταμός Ελισσών.
Σύμφωνα με τον Παυσανία κάθε γιος του Λυκάονα, μεταξύ των οποίων και ο Ελισσών, ίδρυσε και μία πόλη. Γράφει επί λέξει ο Παυσανίας ¨…από δε Ελισσόντος η τε πόλις και ο ποταμός Ελισσών τα ονόματα εσχήκασι…¨. Η θέση λοιπόν της αρχαίας πόλης Ελισσών δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια.Ο ερευνητής και γνώστης κάθε γωνιάς της Αρκαδίας, Πέτρος Σαραντάκης, στο βιβλίο του Περιήγηση Αρκαδίας γράφει ότι από τις πρώτες πηγές του Ελισσώνα είναι το Κεφαλόβρυσο του Αγίου Νικολάου στην Αλωνίσταινα, βασίζοντας αυτή του την άποψη και στον Παυσανία, ο οποίος αναφέρει ότι ο Ελισσώνας διατρέχει την χώρα των Διπαίων, δηλαδή της σημερινής Πιάνας
Ο Ελισσώνας κοντά στο χωριό Τσελεπάκο έχει ήδη συγκεντρώσει τον κύριο όγκο των υδάτων του και αφού διασχίσει το Μαινάλιο πεδίο χάνεται στο Φαράγγι Μπαρμπουτσάνα. Μετά το Φαράγγι περνάει την ομώνυμη γέφυρα, την ιστορική γέφυρα στο κάμπο της Μεγαλόπολης και χύνεται στον Αλφειό, έχοντας ομορφύνει 34 χμ Αρκαδικής γής
Ποταμός Ελισσών.
Ποταμός Ελισσών.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ : ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
Το Α' μέρος της Ορεινής Αρκαδίας θα το βρείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου