ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΚΑΡΗ - 4 Ποιήματα

Τι ωραία που συζητάμε… 
για την απόγνωσή μας,
πίσω απ τις κλειστές πόρτες των σπιτιών μας!
Και τι υπέροχα που εισπράττουν κάποιοι…
την μη αντίδρασή μας… για φόβο και δειλία!
Τελικά διάολε... αυτό αξίζουμε;
... έναν αθόρυβο ξεπεσμό
Στέλλα Πετκάρη

Κι αν όλους εμάς…
που επιμένουμε στον τόπο μας…
να παλεύουμε, με νύχια και με δόντια,

… μας θεωρούν κάποιοι κορόιδα…
Εμείς,
χαμογελώντας, τους απαντάμε…
«μετά την κοροϊδία…
άραξε, για ν’ απολαύσεις τον ξεσηκωμό μας»!

Στέλλα Πετκάρη

Η αριθμητική των ονείρων μου
κι ο ληξίαρχος της ψυχής μου
θα συνεχίσουν να χνωτίζουν τις ελπίδες μου!

Θα δεις… 
θα σβήσουμε το «τζάκι» της ξευτίλας 
και την «καπνοδόχο» της πίκρας.

Σήκωσε το γιακά της καρδιάς σου… 
προστάτεψέ την από λόγια σπάταλα
και λασπωμένες συνειδήσεις ρουφιάνων… 

Θυμήσου τη μάνα σου και χαμογέλα…
Θυμήσου την επένδυσή της… στο αύριο,
θυμήσου…. όταν σου ‘λεγε… 
«γεννήθηκες λεβέντης»!

Στέλλα Πετκάρη

Μέρα τη μέρα… σ΄ έπεισαν
πως ζεις, για να πορεύεσαι…
με λίγα… με μισά… με ξεφτισμένα!

Μέρα τη μέρα λησμονάς, 
πως είναι ν΄ αγωνίζεσαι…
για τ΄ ακριβά… & τα δυσεύρετα!

Μέρα τη μέρα… και θα δεις
ψυχές "ρακοσυλλέκτες"…
να ψάχνουνε... χαμένες περηφάνιες!

Στέλλα Πετκάρη