ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ " Η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ "

Πριν λίγες εβδομάδες αντάμωσα σε μια σελίδα στον ιστό του Facebook κάποιες σκέψεις που με προβλημάτισαν. Κάποιος/-α που καταγίνεται με τη γραφή υποστήριζε ανάμεσα σε άλλα ότι δεν τον/την αφορά το κατά πόσο τον/την καταλαβαίνουν οι «απλοί θνητοί» μιας και η γραφή του/της είναι ιδιαίτερη και με βαθιά και υποψιασμένα νοήματα. Κύριος στόχος του γράφοντα/γράφουσας είναι να τον/την κατανοήσουν οι ποιητές, μια κλειστή ομάδα πνευματικών ανθρωπων όπου και επιθυμεί να εισχωρήσει και να διαπρέψει. Στην αρχή αυτή η αλαζονεία με εκνεύρισε μα στη συνέχεια συμπόνεσα εκείνον τον ρακένδυτο νου.

Η λέξη ποιητής προέρχεται από το αρχαίο ρήμα 'ποιέω-ποιῶ' που σημαίνει δημιουργώ. Υπό αυτή την έννοια ποιητής-δημιουργός μπορεί να χαρακτηριστεί όποιος δημιουργεί με τα χέρια ή τον νου του και υπό αυτή την σκέψη μέγιστος δημιουργός όλων εστί ο Θεός ! 

Στην πορεία του χρόνου η λέξη ποιητής χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει αυτόν που με εργαλείο τον λόγο δημιουργεί αρχιτεκτονήματα λέξεων, δηλαδή ποιήματα. Χρησιμοποιεί δε τον λόγο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να έχει διακριτή διαφορά από ένα τυπικό πεζογραφικό κείμενο. Λέξεις όμορφα στοιχισμένες σε σειρές-στίχους άλλοτε ομοιοκατάληκτες και άλλοτε μη, που προσδίδουν νοήματα που οδηγούν σε ανάταση πνεύματος και ψυχής. Ποιήματα ερωτικά, ιστορικά, σατυρικά, πολιτικά. Όλα σεβαστά και αποδεκτά ως ήκιστος φόρος τιμής στο δημιουργό ποιητή. Ποιήματα που φέρνουν δάκρυα στα μάτια, που ξυπνούν πάθη ή μυρώνουν γλυκά τις ουλές της ψυχής μας. 

Αμέτρητα τα ονόματα των ποιητών μας ανά τους αιώνες. Από τον Όμηρο και τον Πίνδαρο ως τον Ρωμανό τον Μελωδό και τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό. Από τον Βιτσέντζο Κορνάρο και τον Κωστή Παλαμά ως τον Τάσο Λειβαδίτη και τους νομπελίστες μας Ελύτη και Σεφέρη. Ψάχνω να βρω στα βήματα των μεγάλων μας δημιουργών, των ανά τον κόσμο καταξιωμένων και αναγνωρισμένων, μια λέξη ή μια δήλωση αλαζονείας. Ψάχνω να βρω πότε με προμετωπίδα τον τίτλο του ποιητή περιόρισαν το αναγνωστικό τους κοινό σε λίγους και εκλεκτούς. Πότε απήγγειλαν πίσω από πόρτες κλειδωμένες και αποζήτησαν τον θαυμασμό και την υπόκλιση. Ψάχνω και δεν βρίσκω. 

Ο ποιητής καταγράφει τους κλυδωνισμούς της κοινωνίας, τ’αποτυπώματα της ζωής στην ψυχή. Σκαριφίζει με πόνο τις λέξεις απάνω στο χαρτί ξεγυμνώνοντας τις αλήθειες του. Ο δημιουργός γίνεται ποιητής όταν οι αναγνώστες του σιγομουρμουρίζουν τους στίχους του. Ο άνθρωπος βαφτίζεται ποιητής όταν τα μάτια που διαβάζουν τα λόγια του υγραινονται και οι καρδιές λαθεύουν στο ρυθμικό τους χτύπο. 

Έχει ειδικό βάρος ο τίτλος του ποιητή. Προϋποθέτει ευγενή στάση και τρόπο ζωής. Επιβάλλει το σεβασμό του πλησίου και την αποδοχή της απόρριψης. Χρήζει φωνής που ν’ ακούγεται και όχι εκκωφαντικής κραυγής και ώτα ανοικτά στους σιγοψιθύρους του κόσμου. 

Η ποίηση είναι το αποτύπωμα του παρόντος και θεματοφύλακας της μνήμης της ψυχής των ανθρώπων. 

Τούτο σας λέω εγώ που ποιώ και δεν ποιητεύω ... ο ποιητής πρέπει πριν από όλα να είναι ταπεινός, γιατί αν οι γραφές μένουν ζωντανές είναι γιατί οι άνθρωποι τις διαβάζουν και τις ταξιδεύουν. Οι γραφές που ερωτοτροπούν πίσω από θύρες κλειστές είναι εκ γενετής καταδικασμένες στη λήθη. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

3/5/16