Μέσα στον βούισμα των καιρών, μέσα στις δύσκολες στιγμές που μας τυλίγουν, τώρα καλούμαστε των αστεριών το χρώμα να κοιτάξουμε, το γαλανό τον ουρανό να δούμε...και μια ικετευτική φωνή, βαθιά φωνή να υψώσουμε, που ν’ ακουστεί απ’ άκρη σ’ ακρη σ’ όλης της γης τα πλάτη.. «ξυπνήστε λαοί, της γης οι δυνατοί, και δείτε με συμπάθεια κι’ αγάπη αυτούς που πάντοτε πεινούν και δυστυχούν και υποφέρουν. Τα κεχριμπάρια τα βαριά, το χρήμα ή το άσπρο φίλντισι και το ...ιστορισμένο ασήμι... χαρά δεν φέρνουνε ποτέ. Αντίθετα τη λύπη και τον έλεγχο σκορπούνε.
Θε να γευτείτε άραγε ποτέ την ευτυχία, όταν τριγύρω περπατούν φαντάσματα ανθρώπων απ’ την πείνα και την κάκωση φτιαγμένα;
Της ευτυχίας σας τα νούφαρα, στης λήθης τα τενάγη και στην πηχτή της λησμονιάς ομίχλη θε να βυθιστούν..
Μα αν απλώσετε το χέρι σας, θαρρώ πως θα αγγίξετε τα ασημένια παραπετάσματα του κύκλου και η εσθήτα η αργυρή, πλημμυρισμένη από τον άπλετο τον ήλιο, θα σας καλύψει.
Ατενίστε τη φωτοβολιά του ήλιου και τον έναστρο ουρανό χαρείτε.
Μικρή η ζωή!
Μα γίνεται μεγάλη σαν η αγάπη απλωθεί εκεί όπου η ανάγκη το ζητάει».
Ας το κάνουμε σύνθημα και για τη δική μας ζωή!!
Οι καιροί ου μενετοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου