ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. " Αναπόσπαστες θάλασσες "

Τότε,
που τα μεγάλα λόγια ξεστομίσαμε...
Που, εφικτά ήταν
όσα μας χώριζαν...
Που, αγκυροβολήσαμε
στην αποβάθρα της επιθυμίας....
Τότε, που το φθαρτό
συναίσθημα γελοιοποιούσαμε,
πιστεύοντας σε άφθαρτες ζαριές.....
Ξεχνάς. Ξεχνώ.
Κι αρχίζει η μοιραία ανακατανομή.
Εκείνη που ξεπέφτει
από μια ρημαγμένη αξιοπρέπεια,
εκείνη που εν ριπή οφθαλμού
σε ξετινάζει.
Στον επόμενο τόνο
θα είσαι αλλού.
Στην επόμενη στάση
θα πάω παντού.
Και δε θα κρατάμε
στο χέρι μας αποσκευές,
θα τ' αφήσουμε πίσω το χτες,
εγώ γιατί με πληγώνει
κι εσύ επειδή προσπερνάς.
Πάντα ΕΣΥ προσπερνάς...
Τι ταλέντο κι αυτό,
να τινάζεις τα πέταλα
και να πετάς από θάμνο σε θάμνο,
μια διάβαση ακροβατική
μα τόσο οικεία σε σένα...
Θα ανανεώσουμε τόπους
και στέκια,
θ αναπτερώσουμε το ηθικό,
νέοι σύντροφοι θα πάρουν
τη θέση μας
και τα βράδυα,
θα λαχανιάζει  το κενό. Θα μιλάμε σε φρέσκους ακροατές,
θ ακούμε νέες αναπνοές
να ασθμαίνουν,
θα μας πηγαίνουν στ΄ αθάνατο
στιγμιαίο
αλε ρετουρ
και θα συνεχίζεται ο κόσμος,
σ ένα τρενάκι που κάνει το γύρο
του λούνα παρκ θ ανεβούμε,
θα σφυρίζουμε
και θα καρατομούμε
το παρελθόν.
Ξεχνάς. Ξεχνώ.
Η κάνουμε πως ξεχνάμε....
Ξεχάσαμε ν αγαπάμε
γιατί δεν μας φτούρησε
η αντοχή.
Μια ιώβεια υπομονή
δεν χαλαλίσαμε
για την αγάπη κι ετράπη
σε άτακτη ανταλλαγή..
Εσύ εκεί κι εγώ στο πιο πέρα.
Κι όσες βόλτες κι αν τη φέρουμε
αυτή την λαίμαργη διαδρομή,
πάντα τα ίδια θα καίμε,
θα πονάμε τις ίδιες ουλές
με άλλους κατόχους
και θα βλέπουμε τις ίδιες εικόνες
σε δεύτερη προβολή..
Και κάτι θα λείπει.
Πάντα κάτι θα λείπει....
Οι χτύποι από μια άλλη ζωή
που κάποτε ζήσαμε,
εκείνη η στιγμή π' αγαπήσαμε
ο ένας τον άλλο.
Και μια θλίψη τόσο παλιά
σαν τον έρωτα που πληγώσαμε,
σαν τύχη που τη βαλτώσαμε.
Σαν εμένα και σαν εσένα.
Σαν δυο παράλληλα χάδια
που περίσσεψανε στην αφή.
Δυο αξόδευτα πέλαγα.
Το έρμαιο βλέμμα σου κι εσύ,
εγώ κι η πλημμύρα μου....
Δυο αναπόσπαστες θάλασσες................................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ