ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ " ΑΝΘΡΩΠΟΙ … κι ανθρωπάκια "

Διαβαίνοντας το μονοπάτι της ζωής μου, αναγκάστηκα να συναντήσω και να συναναστραφώ πλήθος ανθρώπων. Η φύση της δουλειάς μου, αναγκάζοντάς με να ζω ανάμεσα σε μια λεπτή ισορροπία μεταξύ ζωής και θανάτου με δίδαξε για τα σπουδαία και τα ασήμαντα της ζωής, για τα μικρά και τα μεγάλα. Εκεί όπου ο πόνος και η απώλεια ανθίζει εσύ ταπεινά ευχαριστείς για το χρόνο που κάθε μέρα σου χαρίζεται καθώς και για τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου.

Άνθρωπος… μεγάλη κουβέντα, δεν νομίζετε ; Είναι σύνθετη λέξη και προέρχεται από άνω και το θρώσκω που σημαίνει κοιτώ ψηλά. Κοιτώ ψηλά όμως όχι με την έννοια που η κότα κοιτά ψηλά για να καταπιεί, αλλά στοχεύω στην βελτίωση του εαυτού μου, έχω πρότυπα και οράματα και πιστεύω σε ένα καλύτερο αύριο βελτιώνοντας πρώτα από όλα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός. Οι άνθρωποι και ό,τι τους αφορά επιλέγουν με ποιον τρόπο θα εμφανιστούν στους γύρω τους. Πού θα ρίξουν δηλαδή βάρος κατά την πορεία τους στη ζωή, στο «φαίνεσθαι» ή το «είναι».

Το φαίνεσθαι είναι μια επίπλαστη εικόνα, μια ψευδής αντανάκλαση του τι θα θέλαμε να ήμαστε ή πώς να δείχνουμε. Συχνά δε, μεταχειριζόμαστε πολλά τεχνάσματα, αλλά ακόμα και ανθρώπους για να ολοκληρώσουμε την εικόνα μας. Η εικόνα γίνεται αυτοσκοπός, τόσο σημαντικός μάλιστα, ώστε λίγη σημασία δίνουμε στο αν θα πληγώσουμε, προσβάλουμε, κατηγορήσουμε ή ξεπουλήσουμε ακόμα και την ίδια μας την αξιοπρέπεια με αντάλλαγμα ένα γυαλιστερό περιτύλιγμα, που πολλές φορές δεν είναι καν βαμμένο χρυσό.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι εραστές του είναι. Άνθρωποι με νου και ψυχή καθάρια. Αγαπούν να γεύονται τους καρπούς των δικών τους κόπων. Κοιτούν τους άλλους στα μάτια και με το κεφάλι ορθό όπως αρμόζει στους περήφανους και τους λεύτερους. Δεν κρύβονται στα σκοτεινά ούτε πίσω από τις κουρτίνες μήπως και κλέψουν ένα ψίθυρο προς όφελός τους. Τα λόγια τους επιβεβαιώνονται από τις πράξεις τους και σφραγίζονται από την γενικότερη στάση και συμπεριφορά στην καθημερινότητά τους. Όσοι έχουμε την χαρά να βρισκόμαστε κοντά σε τέτοιους ανθρώπους ξέρουμε ότι έχουμε στη ζωή μας έναν αληθινό σύντροφο, έναν ειλικρινή φίλο, έναν πολύτιμο συγγενή.

Είναι και φαίνεσθαι μοιράζονται αντίστοιχα οι Άνθρωποι και τα ανθρωπάκια. Ενίοτε θυμώνεις με τους δεύτερους. Αγαπούν την λάμψη τόσο πολύ, αφού μόνο μέσα από αυτή μπορούν να σταθούν στο σκοτάδι της ύπαρξής τους που μπορούν να γίνουν πραγματικά φτηνοί και δυσάρεστοι. Προσεγγίζουν τους γύρω τους ελπίζοντας να τραβήξουν την προσοχή τους και την ίδια ώρα υποχθόνια προκαλούν βλάβη στα ίδια τα άτομα που τολμούν να προσεγγίσουν, που επιζητούν την προσοχή τους μήπως και κλέψουν κάτι από την αλήθεια τους να το εντάξουν στο δικό τους ψέμα. Κάθε βήμα τους αναιρεί το προηγούμενό τους και κάθε τους κίνηση αυτοαναιρεί την επίπλαστη συμπεριφορά και εικόνα τους.

Έχω προβληματιστεί συχνά για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος να τους αντιμετωπίσεις. Να τους αποκαλύψεις ή να τους προσπεράσεις ; Να τους εκδικηθείς ή να τους συγχωρήσεις ; Κατέληξα πώς ό,τι και να κάνεις απλά τους δίνεις αξία, τους τιμάς με την προσοχή σου και γι’ αυτό η καλύτερη αντιμετώπιση είναι να χαμογελάσεις ευγενικά και να τους προσπεράσεις. Ενδεχομένως και να θεωρήσουν ότι νίκησαν, σε έπεισαν ή σε κορόιδεψαν. Αυτό όμως κρατά όσο και το φως της μέρας. Μόλις ο ήλιος πέφτει τα χρυσόχαρτα παύουν να λάμπουν, είναι άχρηστα και όσοι τα φορούν αναγκάζονται να αντικρύσουν και να συμβιβαστούν με τη γύμνια τους. Κι αλήθεια έχει πολλή παγωνιά το βράδυ όταν είσαι γυμνός από τα ψέματά σου. 

Εσείς γυρίστε τα μάτια στους εραστές του είναι και χαμογελάστε τους. Θα βρείτε μια φωτιά που θα σας κρατά συντροφιά όλες τις ώρες της μέρας, όλες τις εποχές του χρόνου.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

18/3/15

Ένα χρόνο μετά, δεν βρήκα ούτε μια λέξη να αλλάξω στις παραπάνω διαπιστώσεις μου ...

http://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.gr/