Άραγε θα έρθει
η ευκαιρία
με το άστατο τραγούδι
ένα μέλλον να ορίσουμε,
με χίλιους θριάμβους
ν΄αλλάζουμε σκοπό
να σβήνουμε στους χρόνους
στα αιχμάλωτα κορμιά,
τους φόβους μας?
Κάποτε, στον ύπνο μας
είδαμε τα σημάδια
που πίεζαν τα στήθη
με τα νοτισμένα σεντόνια
τις ανάσες να χορεύουν
και σκάρωναν τραγούδια
για μακρινούς ορίζοντες
και τότε αφήναμε στο θολό
της φαντασία μας φεγγάρι
να πλάθει όνειρα.
Και στα σκοτεινά του φόβου
ούτε μπόρεσα ν΄ακούσω
ούτε και να ερμηνεύσω
το φινάλε του,
παραδόξως ήμουν στη γωνιά,
της αγωνίας και πυροβολούσα
το όνειρο στα πλήκτρα....
Γρηγορια Πελεκουδα
Γεωργία μου αγαπημένη σ΄ευχαριστώ <3
ΑπάντησηΔιαγραφή