Αλλάζουμε τους δείκτες στα ρολόγια, αλλάζουμε εποχές, όπως αλλάζουμε και οι ίδιοι. Μεγαλώνουμε και γινόμαστε πιο σοφοί ή πιο ανόητοι. Και κάνουμε πληγές που πονάνε και τις κρύβουμε στο φως της μέρας. Αλλά τις νύχτες σηκώνουμε αθόρυβα τα ρούχα μας και τις γλείφουμε, σαν τα ζωάκια, για να γιάνουν.
Κάθε μέρα γράφουμε και ένα καινούριο ποίημα με όσα ζούμε, γράφουμε ζωή και γινόμαστε ποιητές. Ποιητές, που ασθμαίνοντας σκαρώνουν στιχάκια, για να αλλάξουν τη δική τους ζωή και τη ζωή όλου του κόσμου. Καμιά φορά όμως κλαίμε, όταν σκεφτόμαστε ανθρώπους που έχουν φύγει από κοντά μας. Και ελπίζουμε ότι θα τους ξαναδούμε και θα κάνουμε καινούρια σχέδια μαζί. Ακόμη και όταν τα μαλλιά θα έχουν γκριζάρει και οι ρυτίδες θα μας κλείνουν το μάτι. Νοσταλγία το λένε αυτό που φουρτουνιάζει την ψυχή μας. Χαλάλι τα αξημέρωτα βράδια και το δάκρυ στο ''ας ερχόσουν για λίγο'', που μεταξύ μας, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τη φράση αυτή!
Ζούμε! Ταξιδάκι είναι όλα! Συνεχίζουμε, είναι άνοιξη... Μόνη μας αγωνία μία: καλύτερα να περισσέψει η αγάπη, παρά να μη φτάσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου