Σε όλους εμάς σ’αυτή τη χώρα, που μας χτυπούν με λύσσα και πέφτουμε, αλλά βρίσκουμε τη δύναμη και στεκόμαστε ξανά στα πόδια μας. Που έχουμε πείσμα και τραγουδάμε ακόμη και μέσα από τη σκοτεινή φυλακή μας και ελπίζουμε. Και με δόντια σφιγμένα διεκδικούμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Σε μας, που όταν έχουν τελειώσει οι κιμωλίες, χαράζουμε με τα νύχια μας στιχάκια στους τοίχους και φτιάχνουμε ιστορίες και τραγούδια. Σε όλους εμάς που ακόμη κάνουμε ευχή, όταν ένα αστέρι πέφτει και από τον κεραυνό κρατάμε μονάχα τη λάμψη της σπίθας του.
Σε όλους εμάς, με τα σωστά και τα λάθη μας, με όλες τις υπερβολές μας. Συγνώμη, μα δεν μπορούμε να γίνουμε άλλοι, συγνώμη που ακόμη πιστεύουμε στην ανθρωπιά και στο καλό. Γιατί ακόμη έχουμε φιλότιμο και μπέσα και οργανώνουμε όλοι μαζί ‘εγκλήματα αγάπης’ και ‘συνωμοσίες’ απόδρασης σε ένα αύριο χωρίς σκοτάδια, αλλά με ‘ανοιχτή καρδιά’ και παιδικά πρόσωπα με φωτεινά χαμόγελα!
Χαρισμένο σε όλους εμάς που μπορούμε -ακόμη και με σπασμένα φτερά- να είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή και η μόνη ‘γλύκα της αμαρτίας’ είναι ο δεσμός μας με την ελπίδα!
Συγνώμη, μα δεν μπορούμε να γίνουμε άλλοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου