Λεύκες ψηλές, ο ουρανός χορεύει στις κορυφές τους.
Αργυροί καθρέφτες τα φύλλα τους,
ξεγελούν τον άνεμο, τού ξεφεύγουν.
Μήλα και πετροκέρασα τα ολόγιομα δειλινά,
οι σκιές ταξιδιάρες της πλάσης.
Γεμίζουν ασημόκαρφα της βροχής τα νερά,
ασημώνει η δροσιά τη χαρτορίχτρα του χρόνου.
Τρομαγμένα τ’ αγριοπούλια στον ορίζοντα,
οι πεταλούδες κυνηγούν τα κλαδιά.
Καβαλάρηδες πουλούν λευκά όνειρα,
τα κέρματά τους σε ποτάμια γαλανά.
Ο ήλιος δυο χούφτες χρυσά στάχυα,
τα περιστέρια προσεύχονται στα ερημοκλήσια.
Το χώμα αγιασμένο απ’ τις μελωδίες των δέντρων,
τα φύλλα νυσταγμένα στη χλωμή γη.
Οι κάμποι γεμάτοι άγρια άλογα,
οι φωνές ιδρώτας και δάκρυ.
Το φως χαιρετίζει λευκές αγάπες,
τα μάτια τους στοργικά φιλιά.
(Απ’ το ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου