ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. " Αθόρυβες φρίκες "

πηγή φωτογραφίας 

Από το τώρα πάρε το αθόρυβο,
είχες πει,
παρ το και πιες το μεγαλείο
της ασυμβίβαστης σιωπής,
κεινου του δευτερόλεπτου
που τα ανέφικτα γλιστρούν
στο δισκοπότηρο της σκέψης,
κράτα τις λέξεις,
ήσυχες φαίνονται μα
καθεμιά είναι ένας γδούπος,
πηχτή φωνή.
Ψάξε,μου είπες,
γράψε για τη ρωγμή,
που, νυν και αεί, θα σε πονάει,
γιατί πάντα πονάει μια οπή,
είν η ψυχή που αίμα φωσφορίζει
και μυρίζει ανυπακοή.
Άδραξε,είπες,την αμφιβολία
και κάνε τη σχοινί,
να δέσεις μια μια τις φθορές,
και να τις σύρεις  ως την άκρη
του ορίζοντα,
ν ανοίξει η ιδέα,
να μετατοπιστεί,
να ενωθεί η αρχή
με τα μετόπισθεν
και ν ανακυκλωθεί,
έτσι,μου είπες,
έτσι ενωμένοι σιωπούν οι ιδεαλιστές
κι οι ποιητές,
με λέξεις στο σκοτάδι
με εσωτερικές κραυγές,
και κάπως έτσι εξοντώνονται
οι πωλητές ονείρων
και γεμίζουν οι ψυχές
με λίπασμα ελπίδας.
Σώπα,λοιπόν,μου είπες,
και αφουγκράσου την ομήγυρη
και τις πληγές,
σώπα και μύρισε τους λύκους,
κι ύστερα  γράψε πώς επουλώνονται
οι αμυχές
με ρίμες για δοξάρι
με λέξεις ουρλιαχτά.................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.