ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " ΑΤΙΤΛΟ"

Τους είπα αφήστε με
να βυθιστώ στη σιωπή
εκεί να υπάρχω,
ν΄ακούω την απόγνωση
του άνεμου
να διασχίζει
με τα πέλματα της νύχτας
γατζωμένο στο φεγγάρι
τον ακίνητο
περιστρεφόμενο
κόσμο.

Στα τεντωμένα
πρόσωπα
που τρεμοσβήνει
ο χρόνος διασχίζοντας το πριν,
από το ύστερα
αέναης μοναξιάς
στις μετάλλινες αχτίδες
του περασμένου
και του μελλούμενου.

Η περηφάνια είναι το τέλος
που αρμενίζει με ανέμους
πετάτε πουλιά,
της αιώνιας άνοιξις
πριν απογυμνωθείτε 
για το όνειρο...

Γρηγορία Πελεκούδα