ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ " Ανέστιοι "

Μποτιτσέλι. Λεπτομέρεια από τη «Γέννηση της Αφροδίτης», 1485

Xόρεψε ο πουνέντες αγκαλιά με τα κορφοβούνια.

Πνίγηκαν τα μάτια μας στη θάλασσα των νεφών.

Στο στήθος μας ανθίζουν κοπάδια αστερολούλουδα.

Βυθιζόμαστε ηδονικά στο πράσινο τ’ ανέμου!

Τα πουλιά διάβηκαν μακριά με τα όνειρά μας,

γιορντάνι απαντοχής στο ράμφος τους, ο αγέρας σπαρταράει.

Αγκομαχάει το πράσινο στου ύπνου τα καμένα.

Στις λίμνες των ματιών σου μυριάδες ηλιαχτίδες τραγουδάνε!

Γίνε του άνεμου πανί, για να ορτσάρει ο ήλιος,

με δοξαριές φωτιάς-πνοής,

του σύμπαντος ν’ ανάψει τα καντήλια,

να λειώσουν στα ουράνια τα σήμαντρα του Πλάστη.

Σε σιντεφένιο δειλινό, σε λιογερμένο βράδυ,

μπρατσέρα χιλιοφτέρουγη κι ο νους, αποτρελάθει !

Δίνει μπαρούτι στα βουνά, φωτιά στ’ ανεμοβρόχι.

Στης λησμονιάς το πέλαγος

χλομάδα απ’ άσπρο σύννεφο, που αλαργοταξιδεύει.

Κι ο ουρανός χαμήλωσε να ξαποστάσουν τ’ άστρα!

Το δειλινό μας έγνεψε πεντάρφανος σπουργίτης.

Απόβραδο αντάμωσε η μπόρα με την αστραπή.

 Ήρθε η νυχτιά και χόρτασε με γέλιο και με κλάμα.

Το βράδυ στάθηκε στην πόρτα μας Θεός να ξαποστάσει!

Μες στη θολή, ανέλπιδη βροχή της σιωπηλής εσπέρας,

ποθήσαμε τα αιμάτινα φτερά της λευτεριάς μας.

Συναστεριές λαμνοκοπούν στον ουρανό τ’ αστέρια

κι εμείς ζητάμε αλαργινό πέλαγος μ’ ανεμώνες …

Ανέστιοι στην αστραπή, στο γέλιο και στο κλάμα

και στου σπουργίτη τον καημό κουφοί και αλαζόνες,

πίσω από θύρες σφαλιστές, δειλοί παλικαράδες.

ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ

Από την Ποιητική Συλλογή «ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ» - Αθήνα 2007