ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " ΞΕΝΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΠΙΤΙ "

Art-  Ljubomir Ivankovic

Άκου ψυχή μου. Με το να κάνουμε κύκλους γύρω από το πρόβλημα, από φόβο μήπως βρεθούμε ολόγυμνοι στο θέμα που μας καίει, ,το μόνο που κερδίζουμε, είναι να διατηρούμε στην εντατική, τη νοσηρή μας σχέση.

Δεν το βλέπεις; Ο νάρθηκας τυλιγμένος στο φιλί, η έλξη... αφασία κι η φλόγα του έρωτα, στης φαντασίωσης τα δεκανίκια. Είναι ζωή αυτή;

Μα τι σημασία έχει αν μας πρόδωσε η αγάπη, ή αν την πληγώσαμε αβασάνιστα εμείς! Σημασία έχει, ότι του ρίγους η λαχτάρα, ούτε με οξυγόνο δεν αναριγεί. Το μόνο που αγκομαχεί, είναι η ύπουλη συνήθεια που έδεσε κόμπο στη θηλιά που μας κρατάει, στου τετέλεσται την ασφυκτική ανάσα.

Ξέρεις, η πραγματική πολυτέλεια σε μία σχέση, βρίσκεται εκεί όπου και οι διαφωνίες ακόμα, σε οδηγούν σε μια αγκαλιά ποιοτική.

Όχι, δεν χάθηκε η ποιότητα, χάθηκαν όμως οι διαφωνίες που πυροδοτούν την ερωτική έκρηξη.

Κι αν δεν μπορείς να κακιώσεις με το ταίρι σου, πώς θα το αγαπήσεις;

Αν δεν μπορείς να το ‘’μισήσεις έστω και για λίγο, πώς θα το ερωτευτείς πάλι απ΄την αρχή;’’

Ενώ σε μας, ο δεσμός μας φοράει τη μάσκα της υποκρισίας. Αυτή η υποτονική γαλήνη έφερε το τέλμα.

Να, κοίτα. Συνεχώς χασμουριόμαστε τον ύπνο της ανίας.

Γι΄αυτό σου λέω. Από το να συναντιόμαστε στο σπίτι σαν δυο ξένοι, συγκάτοικοι στης ορφάνιας την πλήξη, ας κρατήσουμε στη σκέψη την ακριβή μας απουσία, παρά την ανούσια και νεκρωμένη παρουσία.

Αν ήξερες πόσο σε τιμάει αυτό που είπες!

Πράγματι. Καμωνόμαστε τους ευτυχείς, υπακούοντας σ΄αυτήν την απάνθρωπη συμφωνία των μοντέρνων ζευγαριών, που δείχνουν αδιαφορία,

Τάχα από διακριτικότητα, 

που δείχνουν στις απιστίες ανοχή, 

Τάχα από ανωτερότητα,

που δεν ζηλεύουν, για να μην δείξουν, ότι είναι λαϊκοί!

Κι εν ονόματι όλων αυτών των ‘’τάχα’’, να υποκρίνονται πως αγαπιούνται ακόμα.

Έτσι είναι καλέ μου! Όταν στον έρωτα παύει να υπάρχει, η αγωνία, η αβεβαιότητα, η ζήλεια, η λαχτάρα, τότε η μαγεία, ψάχνει αλλού να γιατρευτεί. 

Μα και βέβαια το θυμάμαι! Κάποτε, αγαπηθήκαμε πολύ! Στο ‘’κάποτε’’ όμως, υπάρχουμε τώρα εμείς;

Όχι, αυτό έγινε γλυκόπικρη ανάμνηση στης λήθης την αναισθησία! . Κι ευτυχώς. Μαζί στην έναρξη, μαζί και στο φινάλε. 

Για σκέψου, ο ένας να θρηνεί, ‘’μη φύγεις σ΄αγαπάω’’

κι ο άλλος... ‘’κι εγώ σ΄αγάπησα κάποτε πολύ!’’.

Αυτόν τον μαζοχιστικό μας σπαραγμό, αν τον διαιωνίσουμε, θα είναι σε βάρος της ψυχικής υγείας.

Ναι, νομίζω ήρθε η ώρα να πούμε αντίο στο όνειρο, που κρυφά αιμορραγεί.

Όμως, υπάρχουν νίκες ηττημένες και πίκρες νικηφόρες, που οδηγούν στο καινούργιο πεπρωμένο!

‘Όπως ακριβώς το λες! Όταν στον έρωτα δεν ανθίζει η χαρά, μήτε το ξερίζωμα θα φέρει θλίψη.

Έλα, δώσε μου το χέρι σου κι ας υποκλιθούμε στη σύνεσή μας, που μας χάρισε, όχι μόνο μια ωραία σχέση, αλλά και τo τακτ σ΄αυτόν τον χωρισμό!

Και άκου! Το εν ονόματι του όσων ζήσαμε, 

να έχεις πάντοτε στο νου.

Αυτός ο όρκος στις γιορτές μας, να λέμε 

‘’Χρόνια σου πολλά’’,

θα θυμίζει στην Aσυμφωνία, τη δική μας Αρχοντιά !!!

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ  ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ