 |
| Φωτογραφία - Δ. Βαρβαρήγος |
Αγαπημένη μου Σοφία Παρνόκ… με τη φυγή σου βρέθηκα στο αποκορύφωμα της αποξένωσης, της ταπείνωσης και της απελπισίας… είμαι στο πάτο ενός αβάσταχτου πόνου.
Μάταια, απ’ ότι φαίνεται, ικετεύω το χρόνο να ενεργήσει, να λυτρώσει τις σκέψεις μου, και να βρεθώ μπροστά σε ένα νέο κόσμο, σε ένα νέο εαυτό.
Αισθάνομαι σαν να με έχουν γδάρει ζωντανή…
Εσύ είσαι θωρακισμένη, το νιώθω, εσύ έφυγες κι έχεις την περηφάνια σου να σε στηρίζει.
Έχεις τον εαυτό σου, τη τέχνη σου, την κοινωνικότητα, τις φιλίες, τις διασκεδάσεις σου, ενώ εγώ στα τρίσβαθα της ψυχής μου δεν έχω πλέον τίποτα. Όλα μέσα μου έχουν διαλυθεί σαν δέρμα που ξεφτίζει και πέφτει αφήνοντας εκτεθειμένη τη σάρκα να αιμορραγεί φωτιά.
Όμως εγώ έχω άλλη ψυχή. Δεν είμαι όπως οι άλλες οι τυχερές που δεν χαράσσεται μέσα τους κανένα συναίσθημα.
Τώρα δεν μπορώ να ζήσω αλλού παρά μόνο στο όνειρο. Ποτέ πάλι δεν θα βρω εκείνο το ανέμελο μεθύσι της ελευθερίας, παρά μόνο όταν βρεθώ στην κίνηση εκείνου, του δικού σου χορού, που έκανε το σώμα μου να πεθαίνει από αισθήσεις…
Ο αβάσταχτος πόνος της ψυχής μερικές φορές ισοδυναμεί με θάνατο, σε κανεις να προτιμάς το θάνατο απ τη ζωή....Πολυ τρυφερό και συνάμα δυνατό Δημήτρη!!!!!!Μπράβο!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή