ΨΑΡΡΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ "Bolerο"

Μα πως γίνεται να μην άκουσε κανείς,τα πνιχτά βογγητά;

Πώς δεν απορήσαμε από την υγρασία που άφηναν τα δάκρυα;

Ένας τοίχος χάρτινος μας χώριζε.

Μέρες τώρα...μήνες,ίσως και χρόνια,το ίδιο τραγούδι κάθε μέρα!

Να ξεκινά αργά,ανεπαίσθητα,ίσα ν' ακούγεται κι έπειτα να δυναμώνει σαν

φουρτουνιασμένη θάλασσα κι όμως...να μην το ακούει κανείς.

Ούτε το φεύγω ακούστηκε,ούτε ο γδούπος...δεν τον είδαμε.

Κανείς δεν κοιτούσε έξω απο το παράθυρο....όλοι μέσα κοιτάζαμε.

Στο άλλο παράθυρο,εκείνο που έχει φως δυνατό και δείχνει σκοτάδι.

Μόνο το πρωί κατεβαίνοντας σοβαροί,είδαμε τον λεκέ απο το αίμα στον δρόμο και μάθαμε ότι ήταν ο τάδε,του δείνα ορόφου.

Καλός άνθρωπος,ήσυχος,δεν μιλούσε ποτέ...

μόνο κοιτούσε συνεσταλμένα τις μύτες των παπουτσιών,όταν συναντιόμασταν στο ασανσέρ.

Στην εφημερίδα έγραψαν,πως έφυγε ο δείνα,του τάδε ορόφου,

που αόρατος έμενε δίπλα μας.

Κάποιοι είπανε,πως άκουγε για χρόνια κάθε μέρα το ίδιο τραγούδι...πως το ελέγανε να δείς...α ναι Bolerο.

Μα εμείς, δεν είδαμε και δεν ακούσαμε ποτέ τίποτα.

Είμασταν απορροφημένοι,στην σκοτεινιά,του φωτισμένου μας παράθυρου.