ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ 'Ερωτικό"

Πίνακας - Odilon Redon

Πόσα φεγγάρια είχαν ονειρευτεί τον ερχομό σου

προτού γινούν η θλίψη των αγαλμάτων…… 

πόσα τυφλά πρωινά ψάχναν το φως σου…

προτού σβήσουν στη σκόνη του χρόνου 

Χαμένων βημάτων ψυχές σε ανεπίστρεπτους δρόμους

έγιναν άνεμος που στοιχειώνει τις ακατοίκητες μέρες,

τρυπώντας βαθιά τη γύμνια της σάρκας

τυλιγμένης τις σκόρπιες στάχτες των κέδρων

Άστρα σβησμένα τα όνειρα 

που σ’ αναζητούσαν τις νύχτες 

σε χρόνους άνυδρους

στην παγωνιά του κενού

στην αθέατη πλευρά της ζωής 

πέρα από πετρωμένα, ανεκπλήρωτα δάση

Έψαχνα να σε βρω, άλλη μου όχθη

εκεί που ταξιδεύαν τα αποδημητικά μου όνειρα 

εκεί που ξεδιψούν τα πεφταστέρια

ποτάμι μου

να βαπτιστώ στα νερά σου

να χυθούμε στην θάλασσα 

λευκά πανιά της αβύσσου μου

κι ένα πέλαγος να πάρει το όνομα μας

Νύχτες ατέλειωτες 

να με ονειρεύομαι…

ανάμεσα στον άνεμο και την πορεία 

Με φουσκωμένα όλα του στήθους τα πανιά 

Να σχίζω τα νερά στο πελαγίσιο σώμα σου 

με την ορμή της πλώρης 

Δελφίνια τα χέρια σου που παιχνιδίζουν 

να μ΄ οδηγούν σ΄ένα ακρογιάλι στην άκρη του κόσμου

Να σε ονειρεύομαι 

Να ΄ρχεσαι ακροπατώντας στις κυματοκορφές

να στάζεις φιλιά

στις ανοιχτές παλάμες των μύριων κοχυλιών μου

που τραγουδούν για σένα αέναους στροβιλισμούς 

Να σμίξουν οι ήλιοι μας στα μάτια

Να βρουν οι θύελλες αναπαμό ..

Μας ονειρεύομαι .. 

Εκεί ψηλά που σμίγει η απεραντοσύνη 

με το μυστικό ιδίωμα των αγγέλων 

οι γλώσσες της φωτιάς μου

ψηλαφούσαν τις πτυχές του ουρανού 

να βρούνε το βλέμμα σου, να δούνε τη μορφή σου καθαρή 

υφασμένη από ανάσες μυριάδων πουλιών

Να σε προσμένω. 

Μια αχανής 

ρευστή 

ανέγγιχτη αγκαλιά…….

Γυρεύοντας το φως 

Γύρευα εσένα 

Κι ο ίσκιος μου να ματώνει

αποζητώντας σε σε όλα τα όνειρα

Μα πες μου Όνειρο ! Θα υπάρξεις για μένα τρυφερό 

ή θα σκορπίσεις, άδειου ανέμου έρμαιο ; 

οι λίγοι στίχοι που γράφονται απ την καταιγίδα 

κι από τον ίλιγγο του θαλασσοδαρμού ;

Όση βροχή μαζέψω με τις στάλες της δροσιάς 

που αφήνει το σκίρτημα τις νύχτες 

πάνω στα φύλλα της καρδιάς;;

Ρώτα πως νιώθουν οι ρίζες του κομμένου κορμού μου

που σε ψάχνουν στα βάθη της δίψας...

Διάβασε στα νερά της λιωμένης καρδιάς του

την ηλικία του πόνου...

Για την πορεία άκου την κορυφογραμμή

που ασκητεύει στο άπειρο με πείνα ψυχής μοναχού...

Ακολουθώ τα ίχνη της λάμψης σου 

στους ήλιους των παιδικών μου ζωγραφιών 

στην πρώτη πινελιά ζωγράφου εκστατικού

και στην αγρύπνια των ματιών

το φως σου Όνειρο, ακολουθώ στο αχανές. 

Να σε προσμένω Αγάπη μου

Είσαι το λιγοστό δίκοπο νερό , είσαι κι η δίψα που επέρχεται 

Να σε προσμένω . 

Να σκάβω τις νύχτες με τα νύχια 

για ένα κομμάτι πέτρας που σου μοιάζει

Θεμέλιο για ένα στέρεο αύριο .. 

Στη διάλεκτο του αίματος

κρύβω σαράντα παραμύθια για το νόημα σου,

μονάχα το φως σου για όλα τα όνειρα, 

για όλα τα μελλούμενα ταξίδια.

Απόμεινα μάτια που μαίνονται

δάσος, φωτιά κι αγέρας ένα.

Δύο μικρές απλωμένες παλάμες

έρημοι αχανείς στην απουσία σου.

Σκάλισα τρύπες στα οστά μου

να 'χει ένα φλάουτο στα χείλη η ψυχή

να ακούγεται ο θρήνος του άπειρου

να συγκλονίσει το άδειο.

Ήμουν η θλίψη στο πρόσωπο τ’ ουρανού

μα η δίψα για το χώμα σου 

με μοίραζε στις άπειρες σταγόνες της βροχής

Σε σκόρπιζα στους γαλαξίες

μα επέστρεφε η λάμψη σου σε σμήνη περιστεριών

Στο μάργαρο της, σάρκα

τύλιξε τις σπίθες φεγγαρόφωτο

ώσπου ολοκάθαρη πλάστηκες εσύ

το μαργαριταρένιο μου όνειρο

Κι ήρθες Αγάπη μου. Φέγγιζες αναδυόμενη στην κατακόκκινη στιγμή

Όλα ακινητούσανε σε μίσχους που ορθώθηκαν στο θαύμα

Στο έναστρο σώμα σου

τα άκρα οι αχτίδες του φεγγαριού σου από σάρκα

Σε ονόμασα ευγένεια της χλόης

καταρράκτη από φως

Στο χώμα μου, έκλεισα το πρώτο σου βλέμμα σπόρο 

Το πρώτο σου φιλί βροχή 

Κι απλώθηκες ,

μια λεμονιά αξερίζωτη ..

μια άνοιξη μέσα μου παντού ..

Ανυπεράσπιστος σου παραδόθηκα,

Πλημμύρισα, 

ξεχείλισα απ’ τα μάτια 

μια αστραπή από τα στήθια της αβύσσου

φωτίζοντας κοπάδια αισθημάτων που σαλεύανε

Ω! φλεγόμενό μου όνειρο 

στη θάλασσα μου από φώσφορο

Σελήνη μου , 

μετάσταση φωτός στης σάρκας τα σκοτάδια μου 

Βαθύ πηγάδι σβήνεις τη δίψα μου

σμίγεις χλωρή με τις μαρμαρυγές των τρυφερότερών μου ονείρων

Πνέεις μέσα μου και τα φυλλώματα των χεριών

σε αγγίζουνε με όλα τους τα ρίγη

Καθρεφτισμένος στις λάμψεις σου

γίνομαι η η θάλασσα πλάι σου 

Κυματίζω, τυλίγω τα άκρα σου, κεντάω το κορμί σου με στρείδια στεναγμούς

μαργαριτάρια κοχύλια 

που αχολογούν τις άγριες τρικυμίες του πόθου μου

Ολόκληρος , μια ατέρμονη γέννα

ένας σφυγμός, δελφίνι μεσοπέλαγα στο αίμα

Ανασκαμμένος απ’ τα χέρια σου

διεσταλμένος από τις ρίζες σου

ακούω τη ροή από ραγισμένα ποτάμια

Μήτρα βαθιά μου

όπου ανασταίνομαι από τον ουράνιο λώρο του λογισμού

διπλωμένος στην ύπαρξη σου

τυλιγμένος στο βυθό σου 

πλάθω τα αγγεία μου να κυλήσει η ψυχή

τα μάτια μου απ’ όλα τα όνειρα ενός έρωτα

τη σάρκα μου από κόκκινες νύχτες

Και απ’ το δέρμα που είχα κλέψει στο πρώτο σου άγγιγμα

ράβω στα μάτια μου μόσχευμα

Γεννιέμαι ξανά. πρωτόπλαστος μέσα στα ρίγη του πόθου μου

Στην απεραντοσύνη της νύχτας 

με την πίστη στο πάθος και το πάθος της πίστης σου 

σκορπώ καρδιοχτύπια αγίασμα

να ευλογήσει τα όνειρα

που ευωδιάζουν λιβάδια, βυθό κι ουρανό.

Ανάβω λαμπάδα το σώμα μου

τάμα στην παναγία σου ύπαρξη

που θαυματουργεί 

να πετάει το χώμα μου

να ανθίζουν τα πουλιά μου.

Και ξεπηδάει απ τα σπλάχνα μου κραυγή 

Έλα και ξέσπασε ! των σωθικών μου σεισμέ

Ράγισε μου όλα τα βράχια

Να κυλήσει το χρυσάφι του πόθου μου.

Έλα και κάψε με

Φωτιά που γλύφει τη φωτιά μου

λάβα που σβήνει στο αίμα μου ..

Έλα

και χάρισέ μου του κορμιού μου τη μνήμη

Δες με.. .Δακρύζω γάλα αθήλαστο απ όλους τους πόρους

Αιμορραγούν τα ούλα μου πόθο

Έλα

Στις φλέβες να τρέξουν ροδοπέταλα.

Δες με ..

Στα χέρια μου φτεροκοπούνε περιστέρια

Διψούνε τον ουρανό σου….

Έλα..

Σάρκινε άνεμε μου

έλα και πάρε με...

χάραξε στο κορμί μου τη ροδοδάχτυλη αυγή σου

΄Ελα να φέρουμε τους ποντισμένους αμφορείς

ξέχειλους μέλι επιθυμίας στων χειλιών μας το φως.

Τις αστραπές πίσω στους ουρανούς.

Να κλείσουμε πια δικαιωμένα

τα βλέφαρα των αδικοπνιγμένων ναυαγών ονείρων ..

Έλα! 

Είμαι τα χίλια ασβεστωμένα σκαλοπάτια 

είσαι το εκκλησάκι στην κορφή.

Έλα, να πλέξω με τη κώμη σου σχοινιά 

για τις καμπάνες που στέκουνε βουβές

με όλα τα ρίγη τους αβάπτιστα

στο χάος της αγάπης.

΄Ελα! ΄Εχω συλλέξει όλο το φως

από τα βλέφαρα των ονείρων.

Και παραμύθια για κάθε σου λάμψη.

Και λάμψεις χιλιάδες για κάθε σου άγγιγμα.

΄Ελα και τύφλωσε με.

Μονάχα να σε αισθάνομαι

άνεμο στα ριγητά των φύλλων μου.

Τύλιξε μου το φεγγάρι σου

να μείνω αναλλοίωτος.

Ξετύλιξε τη γύμνια σου, το ναυτικό μου χάρτη

να είμαι το ακρωτήρι σου 

κι εσύ το πέλαγος τριγύρω

Σε καρτερούν χίλια μου χτυποκάρδια 

σε μια κρατημένη ανάσα

Μυριάδες τα μάτια των ονείρων μου

φωταγωγούν τον ερχομό σου

Την ώρα που στολισμένη μονάχα το φεγγαρόφωτο σου

γέρνεις στους κήπους του πόθου

μέσα σε φλογισμένα ροδοπέταλα 

Και οι σπασμοί μας λαξεύουν στο κορμί μου

το σχήμα του δικού σου

Ψυχή μου χάρισες να υπάρχω

Εγώ είμαι εσύ 

Εντός μου ανασαίνεις

Ήσουν το κάλεσμα του ρόχθου σε αγέννητα νησιά.

Με γέμισες κοιλάδες αχανείς . Τρεχούμενα νερά. 

Πηγές που αναβλύζουν γάλα. Και καταρράκτες λάμψης. 

Και δέντρα από φλόγες. Λίμνες με φως…. 

Με τα ζαρκάδια σου ν ακροπατούν στα χαμομήλια των ματιών…

Δες πώς χλόισε το στήθος!

Είμαι ο αυλός, είσαι οι άπειρες πνοές

Είμαι οι χορδές , είσαι τ΄αόρατα χέρια

στη μυστική μελωδία νιογέννητων άστρων

Μετράω το φως με το τρέμισμα των φτερούγων

Από τον πιο μικρό στεναγμό των μπουμπουκιών

Ίσαμε την ακούραστη επιμονή της ρίζας 

Βαθαίνω στο χώμα πλεγμένος μαζί σου

Ρουφάω αχόρταγα τους χυμούς σου

Και μεγαλώνω στους βλαστούς 

Εσύ δροσιά ανέμου στις κορφάδες

κι εγώ όλες οι άνοιξες που θα ρθουν 

Υψώνομαι απροσμέτρητος

Κορφογραμμές που πανε και πανε……

Συνδιαλέγομαι το αχανές με τη λαλιά του απέραντου 

Οι μέρες μου εσύ , οι νύχτες μου εσύ

το στερέωμά μου εσύ , τα είκοσι φεγγάρια του πόθου μου εσύ 

Χαράζουν τα μάτια σου κι ανατέλλει η ανέλπιστη πίστη…

Ω! θρησκεία των σπλάχνων μου!

Εκεί που σώθηκε η αλήθεια μου

κτίζω το σώμα μου εκκλησιά 

Ασπροβαμμένη με τις λάμψεις της πιο βαθιάς ροής

Αγγελοι τα λόγια σου, με αγιογραφούν 

εικόνες που δακρύζουν θαύματα, 

σεπτές μορφές ονείρων 

με τάματα σιωπές ασημωμένες 

Το στήθος μου τέσσερεις κίονες που ορθώνονται

ίσαμε το θόλο όπου χάραξα τη μορφή σου ανεξάλειπτη 

Ιερουργείς 

Εκκλησιάζομαι… 

Σε δέομαι γονυκλινής 

γίνομαι ολάκερος μια προσευχή 

που αγγίζει το θεό της….

Εσύ η Αγάπη μου...

Κοιλάδα στο σώμα μου βαθιά

πλασμένη από ένα δικό σου κομμάτι Απρίλη.

Βροχή πυρωμένη

από σμιξίματα ουρανού και αβύσσου

που ξεσπάει από ύψη

και τη γεμίζει ριγητά

τρεχούμενα νερά για διψασμένα κοπάδια ελάφια μάτια.

Εσύ η Αγάπη μου, η σιγαλιά της νύχτας

το υψίφωνο τρυγόνι που εισάγει το ορατόριο

η παιδική χορωδία του στήθους

που ξεσπά σε αλληλούια

το θαύμα σου να υμνήσει.

Σε αγαπάω

γιατί στα μάτια σου βρήκα τα πεφταστέρια

ζωντανά ακόμα να ανασαίνουν.

Σε αγαπάω 

γιατί για σένα επέστρεψαν τα χελιδόνια

και χτίσανε ονειροφωλιές βαθιά μες στην καρδιά μου.

Γιατί είσαι μια κιονοστοιχία ανάμεσα στους σταυρούς.

Γιατί είσαι η αστροφεγγιά

στα καθημερινά μου άδεια ομοιώματα.

Σε αγαπάω 

γιατί μια ολόκληρη έρημος

γίνεται ένα τρεμάμενο πουλί μες στις παλάμες σου.

Γιατί γεννάς τρακόσιες καρδιές στο ένα μου σώμα.

Σε αγαπάω . 

Και γίνομαι άνοιξη ανάμεσα στις αμυγδαλιές σου..

Και άλλο – θυμήσου - δε ζητώ, παρά μόνο..

Να κρατάω το χέρι σου

το κοχύλι στην άκρη του κόσμου μου ..

Ν΄ανασαίνει η ψυχή 

στον αχό του πελάγους σου

θάλασσά μου ..

Μόνο 

Να σφίγγεις το χέρι μου 

Να πάψει το μάτωμα 

της καρδιάς που κρατάω για σένα..

καρδιά μου ..

Μόνο.. 

Να με κρατάς σφιχτά 

Να σωθώ ..

Να βαθαίνει η γραμμή

της ζωής που μου δίνεις

ζωή μου..

Εμείς το τελευταίο δρομολόγιο για παράδεισο

Μαζί . Να φυγαδεύσουμε τα εναπομείναντα πουλιά….

Να αλλάξουμε το πεπρωμένο.

Κι ο ρυθμός της αγάπης μας να σμιλέψει το χρόνο

ν΄ αναδυθεί αιώνιο γλυπτό το αγκάλιασμα

Μορφή μοναδική .

Απόκριση . Ζωής στη ζωή . 

Κι απάντηση . Ζωής στο θάνατο

Σε αγαπάω . 

Κι είναι γραφτό Στα σπλάχνα μου.

Να σ’ αγαπάω ίσαμε

δεν θα είμαι παρά 

πνοή

για να προφέρω το όνομα σου…

Το όνομα σου…

Η δική μου

Κατάδικη μου προσευχή

Στην απεραντοσύνη σου

………………………..

Κι αν κάποτε χαθώ ..χαθείς 

Θυμήσου . 

Στον άλλο μας ουρανό

θα πνεύσω να σε βρω….

Θυμήσου .. Να με γνωρίσεις,

να καταλάβεις ότι είμαι εγώ

εκείνη η κόκκινη ψυχή

με τη γαλάζια φλόγα

στο ανεξίτηλο εντύπωμα

που μου έχει αφήσει η μορφή σου

Θυμήσου .. 

Θα πνεύσω να σε βρω

Για να σε σφιχταγκαλιάσω

Για μια στιγμή και πάλι..

Πίνακας - Odilon Redon