ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ "ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ - ONCE MORE"

Στην αρχή το λογάριαζα για παιχνίδι. Χτυπούσε ο ένας την πόρτα του άλλου, γελούσαμε, κάναμε πως δεν ακούμε στην αρχή κι έπειτα ανοίγαμε απότομα, ή δεν ανοίγαμε καθόλου, παρά παίρνοντας ύφος τάχα αυστηρό, φωνάζαμε "ποιος είναι εκεί;" 

Με τον καιρό, το χτύπημα έγινε κάπως διστακτικό, αμήχανο. Δεν ήθελα άλλο παιχνίδι, χτυπούσα στα σοβαρά, έπρεπε να μιλήσω, κι όπως κατάπινα τον κόμπο κι ετοιμαζόμουν να ψιθυρίσω "άνοιξέ μου, είναι ανάγκη", ερχόταν η επιτηδευμένα αυστηρή φωνή "ποιος είναι εκεί;" κι εγώ ντρεπόμουν, έκανα μεταβολή κι έτρεχα να κρυφτώ πίσω απ' τη δική μου πόρτα. 

Τότε ήταν που αποφάσισα πως, πάει, τελείωσε η ιστορία με τα χτυπήματα. Και τότε ήταν που άρχισε μια μακρόσυρτη, οδυνηρή σειρά από τοκ τοκ στην πόρτα μου. Τίποτα εγώ, σιωπή. Ένιωθα στο στόμα τους παλμούς της καρδιάς μου αλλά δεν ξανάνοιξα, ούτε μετά από τις πιο συγκινητικές ικεσίες: " Άνοιξέ μου, σε παρακαλώ!" ή "Τι έχεις; Ας είσαι καλά κι ας μη μου ξαναμιλήσεις ποτέ!" ή "Σε έχω ανάγκη, άνοιξέ μου για μια τελευταία φορά, κι έπειτα θα εξαφανιστώ, στ' ορκίζομαι!"...

Αραίωσαν τα χτυπήματα κι έπειτα σταμάτησαν εντελώς. Και, αν είναι δυνατόν, αντί να ηρεμήσω, ένιωσα να με κυριεύει απογοήτευση, θυμός. Μα λοιπόν, παραιτήθηκε; Έτσι, εύκολα; - Κι ας ήταν αυτό το "εύκολα" ένα διάστημα μηνών...

Σειρά μου τώρα. Επέστρεψα με αποφασιστικότητα κι άρχισα πάλι να χτυπάω τη γνώριμη πόρτα. Δειλά στην αρχή, ύστερα με πείσμα, με αγωνία, με θυμό. Τίποτα, σιωπή. Άρχισα χωρίς ντροπή να κάνω αυτό ακριβώς που περιγελούσα, να ικετεύω. Ψιθύριζα κι ύστερα πιο δυνατά, παρακαλούσα: "Ένα αστείο έκανα, μη με τιμωρείς, άνοιξέ μου!" ή "Είσαι καλά; Να ξέρω τουλάχιστον πως είσαι καλά!" ή "Είμαι πάντα εδώ, θα είμαι πάντα εδώ, άνοιξέ μου!" ή εκείνο που τόσο δίσταζα να πω: "Σε έχω ανάγκη, άνοιξέ μου!" Αποτέλεσμα μηδέν. Σιωπή, για πάντα.

Χθες το βράδυ το αποφάσισα, ήταν όλα μάταια, η πόρτα δεν θα άνοιγε ποτέ πια. Θρήνησα σιωπηλά, ο φταίχτης ήμουν εγώ, τι περίμενα; Αιώνιες ικεσίες, ίσα ίσα για να ταϊζω τον πληγωμένο μου ναρκισσισμό;

Άλλά όσο η νύχτα είναι, λένε, κακός σύμβουλος, άλλο τόσο το ξημέρωμα βάζει ξανά στη ζυγαριά, τον θρήνο από τη μια, την ελπίδα από την άλλη: Σήμερα θα ξαναφτάσω μέχρι εκείνη την πόρτα, θα χτυπήσω ακόμα μια φορά...

Ιωάννα Φραγκιά

(Την εικόνα έστειλε η Μαίρη Ντούμπου και την ευχαριστώ πολύ.) Ι.Φ.