Ήταν που
φεγγάρια κόκκινα σάστιζαν
μουσκεμένα σε ριπές καταιγίδων χυμένων άστρων
’Ήταν που
ποτάμια θαλάσσια χρύσιζαν
δαγκωμένους στα χείλη των αφρών τους φθόγγους
σε ρίγη κυμάτων
’Ήταν που
τα κοπάδια βασίλευαν των πουλιών
λαγγεμένα σε βλέφαρα οριζόντων ματώνοντας
αχνά τις πνοές των χρωμάτων
’Ήταν που
μαδούσαν των ανθών σου οι σπίθες
στην αιχμή του αέρα μαυλίζοντας
φλόγες πεθυμιών και θανάτων
’Ήταν
κάποιοι
γυρισμοί μες στης θύμησης τις σπηλιές
τις βαθιές και στα σκότη της δίψας
τών : Είμαι και Νιώθω και Θέλω και Δώσ’ μου
και Πάρε - Πάρε Με
’Ήταν
κάποιοι
λυγμοί γνωριμιάς
τρικυμίες κι εκρήξεις
εγκάτων θαμμένων
Ανοίξεων
Είναι
κάποια
καρφιά σταυρωμένων
Σ’ αγαπώ
που επιμένουν
να τρυπούν να κρατούν
εν εκτάσει κι εκστάσει
απλωμένα ανοιχτά τα βραχιόνια
του θανάτου και
του έρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου