ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ "Βραχοθαλασσοκαρδιά μου"

Σ' ακούω που περπατάς σταθερά

στου χρόνου τον άνακρο δρόμο.

Ωραίος ο χτύπος σου, ωραίος,

σαν τα μάτια των μεθυσμένων λουλουδιών,

σαν τη θύελλα στην κορυφή των βουνών!!

Ωραίος...ωραίος κι ο κρύφιος θρήνος σου

τις στιγμές που σε σφάζουν τα αίματά σου,

ωραίος ο τρελός σου χορός

μπρος στην αιωνιότητα των ματιών

που σ' αγαπάνε.

Παγιώνω το βήμα μου πάνω στα χνάρια σου.

Μυρωδική η αύρα σου με έλκει.

Πάμε προς τα εκεί που κατοικεί

η κρυφή μας υπόσταση, καρδιά μου.

Ξέρεις εσύ από αγιότητα μέσα στη λάσπη

και να δαιμονίζεσαι ξέρεις εν ώρα έρωτος.

Πάμε προς τα εκεί που κατοικεί

η τρυφερή υπαρξία μας κι η αξία μας 

μες στην αιδώ μας. Εδώ!!

Χτύπα...χτύπα ασταμάτητα και γοργά,

χτύπα με την αορτή σου τα νερά.

Κι εγώ θα σου δίνω , στο υπόσχομαι, θα σου δίνω

τ' ακριβότερα των συναισθημάτων

και των αισθημάτων τα ιερά

κι απ' όλα μου, όλα θα στα δίνω, αμήχανη καρδιά.

...και να, ήδη πάρε δάκρυα.

Δεν έχω κάτι πιο πολύ τούτη την ώρα.

Πάρε δάκρυα, κολιέ κρέμασέ τα στο λαιμό μας,

στο στήθος μας ας κρεμαστούν, στολίδι μας καρδιά!

Τι άλλο επιζητώ απ' τη ζωή;

Βράχος εσύ και θάλασσα μαζί

κι εγώ νησί.

Ορθοδρομούμε προς τα εκεί που κατοικεί

του ζωντανού η ανάσταση, ψυχή μου.

Ναι!!! Πάμε..πάμε..πάμε!!

Πάμε, βραχοθαλασσοκαρδιά μου!!!!

Πάμε στ’ όνειρά μου!!!!

γ.π.κ-δρ.

Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ

 —