Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ "Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι"

ΠΙΝΑΚΑΣ Sophie Gengembre Anderson .

Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες

φερμένες ἐδῶ ἀπ᾿ τὰ τέσσερα σημεῖα τῆς γῆς

γιὰ ἕνα διάλογο ἀγάπης. Κοινὸ τὸ χορτάρι κι ὁ ἥλιος

καὶ τὰ χέρια ποὺ παίζουνε. Βλέπετε αὐτὰ τὰ παιδιὰ

ποὺ τὰ μάτια τους εἶναι γιομάτα οὐρανὸ

καὶ ἀθῳότητα; Εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ

ποὺ σκοτώθηκαν στοὺς πολέμους.

ποὺ ἐξωσμένοι ἀπ᾿ τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν ἀδιαίρετη

σκηνὴ ἐπαιτήσανε τὸ δικαίωμα

νὰ χαροῦνε τὴ γῆ ποὺ τοὺς γέννησε:

Νὰ κάθονται πάνω τῆς ἣ νὰ πορεύονται,

νὰ μαζεύουν λουλούδια, νὰ ψαρεύουν στὶς λίμνες,

νὰ σκάφτουν, νὰ χτίζουν, νὰ θαυμάζουν τὸν κόσμο

μὲς ἀπ᾿ τῶν ἄσπρων τους σπιτιῶν τὰ παράθυρα

δίχως φόβο· ἀσφαλεῖς καὶ ἰσότιμοι

ἀπέναντι στὴ βροχή. Οἱ ἴδιοι ποὺ πάλαιψαν

γενναῖα τὸ ἀδυσώπητο σκοτάδι

καὶ πέσανε. ποὺ ἔκαμαν

ὄμορφα ὄνειρα. Δὲν ἤτανε διαφορετικὰ

τὸ γέλιο, τὰ χέρια, οἱ κινήσεις τους,

κι ὅμως σκοτώθηκαν. Τὰ μάτια τους ἴδια

τὸ φῶς ποὺ ζητούσανε.

Κάθε πρωὶ

ποῦ βγαίνει ὁ ἥλιος στὴν πόλη τοῦ Τρόγγεν,

στὸ χωριὸ Πεσταλότσι, τὰ πράγματα εἶναι

τὸ ἴδιο ἁπλά, ὅπως ἄλλωστε ἦταν πάντοτε

σὲ τοῦτο τὸν κόσμο. Μονάχα πὼς τὰ πρόσωπα

ἐδῶ τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες.

Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι

καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση

ἀγάπης

ὅλα μαζὶ

εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.