Στο κρύσταλλο της σιωπής
χαραγμένα λόγια και καημοί,
τρεμάμενα αστέρια,
ήχοι χωρίς χροιά.
Κι οι μνήμες ξεμακραίνουν
σε χώματα θλίψης
κι άναστρα φιλιά,
λυγμοί μετάνοιας
εξαργυρωμένα δάκρυα.
Κι έμειναν μόνο
όνειρα θαμπά, σπαρμένα
σ’ ολοσήρικα σεντόνια,
να γεμίζουν τη σιωπή
ώσπου να σβήσουν κι αυτά
στη πρώτη ηλιαχτίδα.
Κική Μπουρδάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου