Ψάξε να βρεις λόγο να ζεις,
γλύψε τον τρεχάμενο ιδρώ
στα στήθια μιας γυναίκας.
Σκάλισε τη γης κάτου απ’ τα πόδια σου,
φέρε το χώμα στις φούχτες σου,
άστην να νασάνει λιγάκι,
πέτα μη τη πατάς.
Ψάξε στα λιοστάσια του νου
του δικού σου μα και των άλλων.
Δώσε στη μνήμη υπόσταση,
κάνε την να μη ξεχνά τ’αλλοτινά πραγμένα,
να μη τα προσπερνά σαν απλά γενόμενα.
Βάλε μια φούχτα αρισμαρί μεσ΄το τσικάλι,
να μυρίσει ολάκερη η γειτονιά απ’ το ολάνοιχτο το παραθύρι,
να ρθει ο γείτονας σιμά να κάτσει,
μα κι ο ξένος να μάθει ότι υπάρχεις.
Φτιάσε καντάδες ατέλεφτες,
κάτου απ’ τον ίσκιο της νυχτιάς
όπου μονάχα των ερώτων οι φωνές φωτάνε.
Ρώτα, ρώτα απεγνωσμένα,
ρώτα να μάθεις γιατί ποτές δεν ξέρεις.
Μονάχα για το δίκιο μη ρωτάς,
κανείς δεν ξέρει να στο πει.
Μονάχα ο ατρόμητος αυτός που είναι
έτοιμος να πεθάνει για να το βρει.
Γύρεψε τη ζήση μες τα καταγώγια,
εκεί που σφάζονται όχι για μια γυναίκα,
ούτε για τη πάρτη τους……..
έτσι γιατί σιχαίνονται να βλέπουν τη μιζέρια,
κάπου κει κάτου απ’ το μαχαίρι ειν κρυμμένη.
Μη βάνεις ψέφτικα λουλούδια
στον καθρέφτη του λουτρού,
δεν πρόκειται να σε ομορφύνουν,
ούτε τα σκατά σου να μυρίσουν τριαντάφυλλο,
ψευτιά μονάχα και σαπίλα.
Ελα να σου πω ρε συ…….
μη χασκογελάς σαν με διαβάζεις.
Ελα να κλάψουμε μαζί αντάμα,
μπας και βρούμε τρόπο να ζούμε χαρούμενοι.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/1837
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου