Homo Universalis: ΚΟΥΤΑ ΑΡΙΣΤΕΑ "Λόγω του χρώματος των σταχοχώραφων..."

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

ΚΟΥΤΑ ΑΡΙΣΤΕΑ "Λόγω του χρώματος των σταχοχώραφων..."

Κι έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:- Αχ! είπε η αλεπού... Θα κλάψω.- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν θα σου ευχόμουν ποτέ τίποτα κακό, αλλά εσύ θέλησες να σε εξημερώσω.- Ναι, έτσι είναι, είπε η αλεπού.- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.- Και βέβαια, είπε η αλεπού.- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!- Κερδίζω, είπε η αλεπού, λόγω του χρώματος του σταριού.

Για σένα γράφω σήμερα. Εσένα, που φοβάσαι την αγάπη. Που έχεις αποκηρύξει τους δεσμούς, που η σαπίλα των ημερών και το εφήμερο πολλών σχέσεων σε έχει ταμπουρώσει στη μοναξιά σου ....

Σε καταλαβαίνω.... Οι σχέσεις εκτός από ομορφιές, κρύβουν πολλές φορές πόνο και απογοήτευση. Κάπου είχα διαβάσει ότι "σύντροφος είναι αυτός που επιλέγουμε για να μας απογοητεύει". Αλλά γίνεται να βγει ζωή χωρίς μοίρασμα; Τι κι αν κινδυνεύει κάτι με τέλος; Δεν αγαπάς για να έχεις για πάντα τον άλλον στη ζωή σου. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί αυτό το "για πάντα". Αγαπάς γιατί κερδίζεις μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ακόμα κι αν μείνεις μόνος μετά. Πάντα κάτι μένει....

Να αφήσω τη Βαμβουνάκη να μιλήσει μέσα από ένα απόσπασμα που λάτρεψα (από το "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα")

Το "τέλος" ή το "συνεχίζεται" δεν έχουν να κάνουν με γεγονότα όσο με μνήμη, με διαρκή εσωτερική βίωση κι αναβίωση.Με την επίδρασή τους στο μέλλον σου. Είναι σαν να συλλογίζεται κάποιος:Καλύτερα να μην πάω ποτέ ταξίδι στο Παρίσι, γιατί έτσι κι αλλιώς σε μια εβδομάδα θα φύγω και θα 'ρθω πάλι πίσω. Ή Καλύτερα να μη διαβάσω το Έγκλημα και τιμωρία, αφού μετά την τελευταία σελίδα του θα το κλείσω και θα έχει τελειώσει το βιβλίο. Μα μετά το Παρίσι, μετά το Έγκλημα και Τιμωρία, εσύ πια δεν θα είσαι ποτέ ίδιος. Πόσο μάλλον ύστερα από μια αγάπη, ύστερα από έναν Έρωτα μεγάλο, ύστερα από μια φιλία, μια συνάντηση με κάποιον που μετά πέθανε ή έφυγε μακριά και χαθήκατε, ύστερα από έναν πόνο χωρισμού φριχτό. Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές, το θάνατο το φοβούνται λιγότερο όσοι έζησαν ζωή γεμάτη.

Όσο κι αν πόνεσα θα συνεχίζω να επιθυμώ να τσακίζω τα γόνατα. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή.

Όσο κι αν υπάρχει ο φόβος μιας ακόμα τελειωμένης ιστορίας, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα μιας πετυχημένης ιστορίας.Αλλά ακόμα κι αν μια ιστορία τελειώσει, το χρώμα των σταχοχώραφων μπορεί πάντα να σου θυμίζει τα ξανθά μαλλιά του αγαπημένου σου.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Να μιλήσω για το ρίσκο. Να πω για τον Κολόμβο και το τολμηρό του σχέδιο να ξανοιχτεί στο άγνωστο, γνωρίζοντας έτσι παραδεισένιους τόπους και νέους ανθρώπους.. Αλλά προτιμώ το χρώμα των σταχοχώραφων σαν το καλύτερο από όλα μου τα επιχειρήματα..... Αλήθεια, σε έπεισα;