Φτάνει να μ’αγαπάς σιχαμένη μνήμη,
να μη μ’ απαρνιέσαι με το που βγαίνει σεργιάνι
ο αυγερινός να απαντήσει τη πούλια.
Φτάνει να στέκεσαι πλάι μου ολόρθα, ζωντανή,
με ξέπλεκα μαλλιά ριγμένα ίσαμε τη γης,
σκάλα πελώρια να ανηφορίσω τα ακριβά τα μονοπάτια σου.
Μη με αποτραβάς από πληγές
φορτωμένες δάκρυ,πρόσωπα, στιγμές,
χρόνους άκληρους, απαίδευτους, σκιαγμένους,
να τους θυμάμαι πρέπει…..
Μέσα απ’ εκεί, ζωσμένος θύμησες
φτιάνω το αύριο με αρώματα μεθυστικά λουσμένο,
γιομάτο αιθέρια αίματα αλλοτινά,
άλλων, αυτών των αλύγιστων,
που χορεύουν ίσαμε τα τώρα στα περβόλια της ζωής.
Δώσμου κραυγή στεντόρια
να πορευτώ μονάχος καθώς ταιριάζει σε λύκο
που ουρλιάζει πριν νυχτώσει
μπας και βρει ταίρι στο σκοτάδι το πνιχτό.
Ελα αλλοπαρμένη μελλούμενη μνήμη,
έλα και κράτα με σφιχτά
μήπως χαθούμε στο πλήθος των δίποδων μακελεμένων υπάρξεων,
μη με παραδώσεις σ’ αυτούς………. κράτα με.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/1885
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου