Η Κρήτη απαντά στην Άντζι Σαμίου

Με αφορμή ένα σχόλιο που έκανε η Αντζυ Σαμίου στη σελίδα της στο Facebook σχετικά με την  καλή γνώση της ορθογραφίας ... 

η οποία , αφού "χωρίς να θέλει να προσβάλει κανέναν" διαπίστωσε μελωδραματικά την έλλειψη στοιχειώδους γνώσης της ορθογραφίας, στο τέλος έπεσε σε ατόπημα συνδέοντας τη μόρφωση με τον πατριωτισμό!!!!!!!! Σε απάντηση του παραπάνω σχολίου της ο Β. Γεωργιακάκης έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο για  την πραγματική παιδεία  και το γνήσιο πατριωτισμό.

Αναδημοσιεύω το κέιμενο όπως ακριβώς έχει από το  http://www.zarpa.gr/

  

Facebook Samiou Angie · 5.750 ακόλουθοι

23 Μαρτίου στις 2:06 μ.μ. στην περιοχή Athens, Attiki ·
Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν, είναι τραγικό το πόσοι Έλληνες είναι εντελώς ανορθόγραφοι και δεν γνωρίζουν καν τα στοιχειώδη της γλώσσας τους! Που πάμε έτσι; αναρωτιέμαι! Τουλάχιστον τις καταλήξεις βρε παιδιά…. τα ουσιαστικά σε -ει και τα ρήματα σε -ο ;;; Ανοίξτε κανένα βιβλίο που να πάρει, χρησιμοποιείστε την ορθογραφία του ιντερνετ εν ανάγκη… Άλλα κι άλλα τα μαθαίνετε σε χρόνο ντε-τε , και μετά μιλάτε για πατριωτισμό;
Μου αρέσει! ·  · Να μην παρακολουθώ τη δημοσίευση · Κοινοποιήστε
Αρέσει σε 251 άτομα.

Γράφει ο Βαγγέλης Γεωργιακάκης

Φίλοι και φίλες,
Με ενδιαφέρων παρακολουθώ τον διάλογο που εξελίσσετε στην ανάρτηση της γνωστής τραγουδίστριας , παρατήρησα πολλές και ποικίλες σκέψεις, αλλά και πληροφορίες , ξεχωρίζω την θέση του  *** Σάββα Βελλή που αναφέρεται στο βιβλίο του Δημήτρη  Λιαντίνη “Χάσμα σεισμού” Ο φιλοσοφικός Σολωμός :  Η γλώσσα δεν μαθαίνεται με τη σπουδή των λέξεων αλλά με την μελέτη των ανθρώπων. Όταν ο κούφιος σοφός ρωτάει το Σολωμό καταφρονητικά. Γνωρίζεις τα ελληνικά κύριε; ο ποιητής με κυριαρχημένη οργή απαντάει αντιρωτώντας. Γνωρίζεις τους Έλληνες κύριε; Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ερωτήσει είναι η διαφορά ανάμεσα στο βαφτήσι και στο μνημόσυνο. Ο ποιητής βλέπει την γλώσσα στο ζωντανό σώμα του παιδιού, το αποθεμένο στο μυστήριο της αύξησης. Ο κούφιος σοφός σπουδάζει τη γλώσσα κολυμπώντας στη φορμόλη και καμακίζοντας πτώματα…***
που κάνει αναφορά στον διάλογο του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού με τον σοφολογιοτατο και τον προτείνω σε όποιον θέλει να έχει μια πληρέστερη θέαση αυτού που λέμε γλώσσα, και τις διαφωνίες μας, την επιβολή αυτού του μορφώματος, της καθαρεύουσας από τους τάχα μεγάλους και σοφολογιότατους εκείνης της εποχής, που κράτησαν με το έτσι θέλω στα βαθειά σκοτάδια το μεγαλύτερο μέρος του λαού.
** Με την επιβολή της καθαρεύουσας στην παιδεία το Ελληνικό κράτος επέβαλε ένα άλλο είδος γενιτσαρισμού σε εθνικό επίπεδο, δημιουργήθηκε τελικά μια αποξένωση χαοτική ανάμεσα σε *γραμματιζούμενους* και τον λαό, γονιούς και παιδιά, δημιουργώντας τέτοια νοητική στρέβλωση στους … μορφωμένους, ώστε να νιώθουν καταφρόνια όχι μόνο για την μητρική τους γλώσσα που την αποκαλούσαν χυδαία, αλλά και για τον λαό, και το ακόμη χειρότερο είναι πως τα κατάφεραν να κάνουν και τον ίδιο τον λαό να ντρέπεται για την γλώσσα του και τις πολιτιστικές του δημιουργίες.
Και που να φτάσουν στον λαό και να αναχαιτίσουν τον κακό, μηνύματα και μνημεία πολιτισμού και γραφής, όπως λόγου χάρη, τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, ο Ερωτόκριτος  που γοήτεψε ως και τα ΚΡΙ-ΚΡΙ –αγριοκάτσικα- του Ψηλορείτη κ.α …οι βάρβαροι πέρασαν κρατώντας ψηλά ως τρόπαιον νίκης την ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ ** Της Βούλας Δαμιανακου, , από  το συναρπαστικό συγγραφικό έργο της «Οδοιπορώ στην πατρίδα» τόμος Α.
της γυναίκας που φιλοξένησε *έκρυψε* τον Οτσαλαν στο σπίτι της, όταν πέρασε για λίγο από την Ελλάδα κυνηγημένος και κατατρεγμενος από όλους τους δυνατούς του κόσμου, λίγο πριν οι απόγονοι του Εφιάλτη και του Ιούδα, οι παρά-μορφωμενοι  ανθέλληνες και απάνθρωποι  εγκληματίες, με τα κουστούμια, με τις Mercedes,  με τα πτυχία, τις διατριβές και τα ντοκτορά  τον παραδώσουν σιδηροδέσμιο στον εχθρό του. Μισημένοι από τον Θεό και τους ανθρώπους, γιατί ως γνωστόν -την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον  προδότη ουδείς-,  συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας κρατώντας με μανία και πείσμα  τις θέσεις εξουσίας σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, αγέρωχοι και καμαρωτοί  σχεδιάζουν   και υλοποιούν  τα επόμενα σατανικά σχεδία τους.
 Ένα ζήτημα που μας ταλάνισε πολύ και βγήκαμε ποικιλότροπος χαμένοι, δεν είναι μεγάλος και είναι στην δημοτική, την γλώσσα του λαού που σε αυτόν μιλούσε, και για αυτόν έγραφε ο Κόντες μην ξεχνάμε ο βαθύπλουτος Διονύσιος Σολωμός, που ένιωσε τις αγωνίες του, ένιωσε τον παλμό της καρδιάς του και μας χάρισε στην μητρική μας γλώσσα στοίχους απαράμιλλης ομορφιάς και αλήθειας, την εποχή που οι γνωστοί ποιηταδες του συστήματος έγραφαν και υμνούσαν τα κατορθώματα των αγωνιστών στην καθαρεύουσα και οι αγωνιστές …δεν καταλάβαιναν τίποτα!!! Και ο Εθνικός μας ποιητής κατηγορεί με σκληρότατες φράσεις στο τέλος του κειμένου του, τους γραμματιζούμενους της εποχής του, τους λογίους, τους τάχα σοφούς λέγοντας τους ότι τα κεφάλια τους είναι άλαλα και ξερά σαν τα κρανία των νεκρών!
Ενώ παρακάτω τους αποκαλεί όλους αυτούς κορακους, κοράκια, όλοι κοράκια αληθινα, και χειρότεροι από τον κόρακα που βγήκε από την κιβωτό και εθρεφονταν από τα λείψανα που είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου!!!

                          «Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου.
                          Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι:  Διονύσιος Σολωμός σχεδίασμα Β.

Προδοσία των διανοουμένων

Ενώ 1927 ο Julien Benda καταγγέλλει, με το Trabison des clercs (Η προδοσία των διανοουμένων), ότι οι διανοούμενοι, από φυσικοί υπερασπιστές και κήρυκες των αιωνίων και ανιδιοτελών αξιών (της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της λογικής), έγιναν επαγγελματίες συνήγοροι ιδιωτικών συμφερόντων, υπάλληλοι όχι πλέον της Ιστορίας, αλλά πολιτικών κομμάτων, προπαγανδιστές πολιτικών παθών.
Οπωσδήποτε ο Ελληνισμός δέχεται επίθεση και στις μέρες μας, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, οτιδήποτε Ελληνικό ενοχλεί, γνωστό και παλιό το φαινόμενο, οι εχθροί και αυτήν την φορά είναι από μέσα βέβαια, εντος της πατρίδας μας και πέρα ότι γράφουν άριστα και μιλούν καλά την Ελληνική γλώσσα, ξέρουν και μερικές άλλες ακόμη. Οι προδότες φορούν κουστούμια και γράφουν με πένες παρακαλώ, όχι με bic.
Είναι σφάλμα, η τουλάχιστον μεγάλη υπερβολή, να συσχετίζουμε τον πατριωτισμό με την ορθογραφία, και θα έλεγα ακόμη και με την παιδεία, προείπα ότι και η σημερινή παιδεία δίνει στην κοινωνία ανθρώπους κενούς και ημιμαθείς, που όμως νομίζουν ότι είναι μορφωμένοι, από τον Παπαδιαμάντη, τον Ροΐδη, έως της μέρες μας, στον Δημήτρη Λιαντινη, τον Ρενο Αποστολίδη, και τον Σαράντο Καργακο, όλοι τα ίδια και χειρότερα λένε.

                                                            Δημήτρης Λιαντινης

Η γνωστή τραγουδίστρια που την τιμά,όπως μας πληροφορεί η ίδια ότι συνέχισε το σχολείο που είχε διακόψει, μετά που παντρεύτηκε και ενώ είχε ένα παιδί, πριν καταξιωθεί επαγγελματικά, και μάλιστα επιβεβαιώνει και τα σχόλια περί αθλίας παιδείας, μιας και μας αναφέρει ότι ούτε και από εκεί μορφώθηκε, αλλά και από εξωσχολικά βιβλία. Ίσως από υπερβολικό ζήλο για την πατρίδα υπέπεσε σε αυτό την λανθασμένη και επικίνδυνη συσχέτιση, και θα πρέπει ο καθένας μας να προσέχει μήπως αντί κυνηγώντας την γνώση, την μόρφωση, την αλήθεια αγκαλιάζουμε και σφίγγουμε στον κόρφο μας το είδωλο της.

Θυμάμαι κι εκείνη τη σοφή κουβέντα του φιλόσοφου Wittgenstein: <<Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα μου>>. Πράγματι ο κόσμος μου υπάρχει τόσο μόνο όσο μπορώ να τον εκφράσω, η Ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη στον κόσμο, και μια πλούσια γλώσσα βοήθα τον άνθρωπο να σκέπτεται, και ο πλούτος της μας βοήθα στην έκφραση μας.
…Θα προσθέσω λόγο και των ημερών, αλλά και του πατριωτισμού που αναφέρθηκε στην ανάρτηση, κάτι που θυμήθηκα για τον Μακρυγιάννη.
O κορυφαίος Έλληνας στρατηγός της επανάστασης του 21 Μακρυγιάννης έμαθε γραφή σε μεγάλη ηλικία και δεν χρησιμοποιούσε σημεία στίξης και τόνους καθόλου, θα λέγαμε έμαθε κολλυβογράμματα έμαθε ΙΣΑ –ΙΣΑ για να μας παραδώσει αυτά τα υπέροχα απομνημονεύματα του και να μας πει αλήθειες που τσακίζουν κόκαλα.
Βλέποντας ο στρατηγός τους στόχους της επανάστασης του ’21, τις προσδοκίες και τα ιδανικά της είχαν προδοθεί, τους Γερμανούς να έρχονται να θρονιάζονται στην εξουσία της νεοσύστατης χώρας μας φέρνοντας για βασιλιά μας ένα ανήλικο παιδί τον Οθωνα, έκαναν του κόσμου τις παρανομίες με την συνεργασία των Ελλήνων λογίων και δοσίλογων της εποχής, έδωσαν την Ελληνική γη στους κοτζαμπάσηδες, διέλυσαν τον Ελληνικό στρατό και έφεραν δικούς τους στρατιώτες, αναγκάζοντας τους Έλληνες αγωνιστές να γίνουν κλέφτες, η να κυκλοφορούν ρακένδυτοι και αξιολύπητοι ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί, τον Νικηταρά τον τουρκοφάγο να έχει βασανιστεί άγρια από το καθεστώς του τρόμου και σχεδόν τυφλός και ζητιανεύει πια αξιολύπητος έξω από τον ναό της Ευαγγελίστριας μιας και καθώς ήταν περήφανος άνθρωπος έλεγε στους διάφορους που τον κορόιδευαν κιόλας ότι κάθεται και ξεκουράζετε έξω από την εκκλησία και καμαρώνει την ελεύθερη πατρίδα του συντροφιά με την Παναγία, που σύντομα ευελπιστεί να βρεθεί κοντά της, γερασμένος πια με κατατσακισμένο το σώμα του από της μάχες και τα βασανιστήρια που του έκαναν οι *δικοί μας* στα μπουντρούμια που έβαλαν και αυτόν, περίμενε την ώρα να βρεθεί στην αγκαλιά της Μεγάλης μάνας, της μάνας του Χριστού, να ξεκουραστεί για πάντα μέσα στην αγκαλιά Της, Αυτήν είχε οδηγό και προστάτιδα σε όλη του την ζωή και αυτήν αναζητά και θέλει συντροφιά στην αιωνιότητα που τον περιμένει.

Πέθανε και ετάφη στο Α νεκροταφείο Αθηνών με σύσσωμο τον λαό της λευτερης Ελλάδος να θρηνεί , ετάφη όπως επιθυμούσε δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο με τον στρατηγό που είχε σαν αδελφό του, και η λαϊκή παράδοση λέει ότι όταν ο νεκροθάφτης έριξε την πρώτη φτυαριά χώμα στο άψυχο κορμί του Νικηταρά λιποθύμησε αναλογιζόμενος ποιος είναι ο νεκρός. Από όσο μπόρεσα να μάθω τα οστά του Νικηταρά δεν υπάρχουν στις μέρες μας, τα πέταξαν από το Α νεκροταφείο και άδειασαν τον τάφο του αγωνιστή, τους ενοχλούσε και πεθαμένος ο Νικηταράς φαίνεται, ένα λουλουδάκι, μια δάφνη δεν μπορεί να αποθέσει κάποιος στην μνήμη του, αλλά ο Νικηταράς και όχι μόνο αυτός κατοικεί στις καρδιές όλων των ελεύθερων ανθρώπων, και αυτή η Ελληνική γη και τέτοιους συνεχίζει να γεννά, σπόροι και απόγονοι του Αχιλλέα, του Λεωνίδα, του Μεγάλου Αλέξανδρου, και όχι μόνο Εφιάλτες, Νενέκους, Κωλέτες, δοσίλογους και προδότες.

                                                        Μέγας Αλέξανδρος

«Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης», περιοδικό Νέα Εστία 1941
Ο Στρατηγός έγραψε τα Απομνημονεύματά του με φωνητική ορθογραφία και μ΄ ένα γραφικό χαρακτήρα ιδιότυπο και σχεδόν ακατανόητο σ΄ έναν αναγνώστη που δεν έχει εξασκηθεί ειδικά. Το έργο έμεινε άγνωστο αρκετές δεκαετίες, ώς ότου το ανακάλυψε ο Γιάννης Βλαχογιάννης και το πρόσφερε στο έθνος.

 

Γιώργος Σεφέρης «Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης»
 
Το περιεχόμενο της γραφής του Μακρυγιάννη είναι ο ατελείωτος και ο τραγικός αγώνας ενός ανθρώπου, που με όλα τα ένστικτα της φυλής του ριζωμένα βαθιά μέσα στα σπλάχνα, αναζητά την ελευθερία, το δίκαιο, την ανθρωπιά. [….]Ποτέ δεν ξανακούσαμε στην Ελλάδα μια τόσο αδρή φωνή [….]
Η φωνή του Μακρυγιάννη είναι ένας κλώνος από το στιβαρό δέντρο που έδωσε τον Ερωτόκριτο και τη Θυσία του Αβράαμ, έδωσε τα δημοτικά μας τραγούδια, κι έδωσε ακόμη – προτείνω την ταπεινή μου ιδέα για όσο αξίζει – τον πιο μεγάλο καλλιτέχνη που βγήκε από την Ελλάδα, ύστερα από τους αρχαίους  
Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία – εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του , και μια κακή παιδεία – εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος.
Αν ο Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα την εποχή εκείνη, πολύ φοβούμαι πως θα έπρεπε να απαρνηθεί τον εαυτό του, γιατί την παιδεία την κρατούσαν στα χέρια τους οι «τροπαιούχοι του άδειου λόγου», καθώς είπε ο ποιητής, που δεν έλειψαν ακόμη. Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει. Γιατί αν είχε πάει σε δάσκαλο, θα είχαμε ίσως πολλές φορές τον όγκο των Απομνημονευμάτων σε μια γλώσσα όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς, θα είχαμε ίσως περισσότερες πληροφορίες για τα ιστορικά των χρόνων εκείνων, θα είχαμε ίσως ένα Σούτσο της πεζογραφίας, αλλά αυτή την αστέρευτη πηγή ζωής, που είναι το βιβλίο του Μακρυγιάννη, δε θα την είχαμε. Και θα ήταν μεγάλο κρίμα.
Γιατί έτσι όπως μας φανερώνεται ο Μακρυγιάννης, βλέπουμε ολοκάθαρα πως αν ήταν αγράμματος, δεν ήταν διόλου ένας ορεσίβιος ακαλλιέργητος βάρβαρος. Ήταν ακριβώς το εναντίον: ήταν μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του ελληνισμού. Και η μόρφωση, η παιδεία που δηλώνει ο Μακρυγιάννης, δεν είναι κάτι ξέχωρο ή αποσπασματικά δικό του, είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία, κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα – είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους. Είναι η υπόσταση, ακριβώς, αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει στα ΄21.
“Κι Όσο αγαπώ τήν πατρίδα μου δέν αγαπώ άλλο τίποτας. Νάρθη ένας νάμού ειπή ότι θά πάγη ομπρός ή πατρίδα, στέργομαι νά μού βγάλη καί τάδυό μου μάτια. Ότι άν είμαι στραβός, καί ή πατρίδα μου καλά, μέθρέφει, Αν είναι ή πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να χω, στραβός θανάείμαι. Οτι σ αύτείνη θά ζήσω,δέν έχω σκοπόν νά πάγω άλλου.”
**Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ῾νεργήσω κι᾿ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν.**
**όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.**
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
http://www.toxotis.se/diafora/ellada/artiklar/makrigiannis.html σε αυτή τη σελίδα μπορείτε να δείτε μερικά άλλα από τα απομνημονεύματα που δεν είναι και τόσο γνωστά.
Αναφέρω και κάτι από τον Παλαμά διαχρονικά επίκαιρο
**Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα,
μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!**

**Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα**
Κλείνοντας αναφέρω πως ορίζει τον μορφωμένο άνθρωπο, αυτόν που κανένα σχολείο, κανένα κράτος δεν θέλει να δημιουργήσει για ευνόητους λογούς, ο Ισοκράτης στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Ποιους λοιπόν ονομάζω μορφωμένους, αφού δεν επιδοκιμάζω τις τέχνες και τις επιστήμες και τις φυσικές ικανότητες; Πρώτα πρώτα αυτούς που χειρίζονται καλά τα ζητήματα που τους παρουσιάζονται κάθε μέρα και έχουν τη νοημοσύνη να επωφελούνται των περιστάσεων και να είναι ικανοί να πετυχαίνουν τις περισσότερες φορές εκείνο που συμφέρει· έπειτα εκείνους που είναι αξιοπρεπείς και δίκαιοι προς αυτούς που τους συναναστρέφονται συχνά και που ανέχονται ήρεμοι τους δυσάρεστους και οχληρούς τύπους, ενώ οι ίδιοι φέρονται προς τους φίλους των με τη μεγαλύτερη καλωσύνη και ηπιότητα. Επί πλέον εκείνους που είναι πάντοτε εγκρατείς εις τας ηδονάς, και δεν τους κατασυντρίβουν οι συμφορές, παρά τηρούν ανδρική στάση και αντάξια της φύσεως της ανθρωπίνης·  τέταρτον, το και σπουδαιότερο, αυτούς που δεν τους διαφθείρει της τύχης η εύνοια, που μήτε γίνονται άλλοι άνθρωποι μήτε γίνονται υπερήφανοι, αλλά παραμένουν άνθρωποι λογικοί και που δεν χαίρουν για τα αγαθά που τους έδωσε η τύχη περισσότερο παρά για τα αγαθά που απέκτησαν εξ αρχής με το φυσικό τους χαρακτήρα και την ορθοφροσύνη τους. Εκείνοι όμως που εύκολα προσαρμόζουν τον εσωτερικό τους άνθρωπο προς όλα αυτά γενικώς, αυτοί επιμένω, ότι είναι και συνετοί και τέλειοι άνδρες και ότι κατέχουν όλες τις αρετές.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Καμία αναφορά μια γραφή, για ανάγνωση, για συσσώρευση γνώσεων, από ότι μπορείτε να παρατηρήσετε.
 
Ενώ ο σύγχρονος Γερμανός φιλόσοφος Friedrich Wilhelm Nietzsche- ΝΙΤΣΕ- , στην ίδια ουσιαστικά κατεύθυνση με τον μεγάλο Έλληνα μας λέει τα εξής :

Να μάθει κανείς να σκέφτεται: Στα σχολεία μας κανείς δεν έχει πια την παραμικρή ιδέα αυτού του πράγματος.

Σαν αποχαιρετισμό σε όποιον διάβασε αυτές τις σκόρπιες σκέψεις μου διδω ένα μουσικό κέρασμα από την Κρήτη, που η καρδιά της συνεχίζει να χτύπα στα βουνά της και είναι πιο δυνατή από ποτέ, μέσα από ένα άγνωστο καλλιτέχνη μεγάλου βεληνεκούς που είναι και αυτός χαμένος και κρυμμένος από τον λαό γιατί με τα τραγούδια του, με την στάση του, με τον λόγο του ενοχλεί, δεν είναι προσκυνημένος, είναι ο Γιάννης Σωπασής (Βρουβογιάννης) . από τα Λιβάδεια Μυλοποτάμου (προποδες Ψηλορειτη) Ρεθύμνης.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aN-PB2Gkbr4
Ποτέ μου δεν εσκέφτηκα τη γης να κατακτήσω, ένα κομμάτι ουρανό ήθελα ν΄ αποκτήσω …φοβερή μαντινάδα !!!
Αυτός που την έγραψε πατά στη γή, τη σέβεται αλλά γνωρίζει ότι θα ταξιδέψει στου ουρανούς όταν έρθει η ώρα του, η στο αιώνιο τίποτα

Εκεί ψηλά, στις κορυφές των θεόρατων περήφανων βουνών της Κρήτης χτύπα η καρδιά της λεβεντογεννας, εκει που οι παραδόσεις λένε ότι γεννήθηκε ο Δίας, στο περίφημο Ιδαίον Άντρον.
Στα “Ψηλά Βουνά” έχομεν μίαν δημοκρατία χωρίς ελέω Θεού βασιλείς, χωρίς ελέω πουγγιού δυνάστες, τραπεζίτες, τοκογλύφους, χρηματιστές. Το κοινό συμφέρον ο στυλοβάτης.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ  http://www.zarpa.gr/