ΜΑΡΙΝΑ ΧΡΗΣΤΑΚΗ "ΑΤΙΤΛΟ"

Frank Weston Benson - Καλοκαίρι. 1890. Smithsonian Art Museum.

Και τώρα συλλογίζεται, που τόσο καιρό νόμιζε
πως ήταν μόνο εκείνο το λευκό φόρεμα: εκείνο
που φόρεσε, ανέβηκε το λόφο, κι ατένισε πέρα
μακριά τα κοράκια του Πόε, τα ματαιωμένα
άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τη Φοινικιά του Παλαμά,
το ακατοίκητο σπίτι που έφτιαξε για εκείνη ο
Παυλόπουλος˙ ένοιωσε το ολάξαφνο πουλί
του Καρούζου να φτερουγίζει γύρω˙
αντίκρυσε την κόμη της και τον Τριστάν Κορπιέρ,
να κυνηγά να τη χτενίσει μπλεγμένο στο μοιραίο
παιχνίδι με το άπιαστο˙ περπάτησε
στο έρμο χωράφι εκεί στη Σαλαμίνα, είδε βέβαιο
το Σικελιανό να πηγαίνει να τη συναντήσει.
Μα κι εκείνης η ψυχή
ζητά χωρίς σκοπό να πλανηθεί,
τα ίχνη της να μην ακολουθεί κανείς,
στον εαυτό της να προστρέξει. Κουράστηκε˙
δε λέει, φταίει, τους ποιητές
αρπάζει ξαφνικά και
δίνει εκείνο το κατακόκκινο φιλί.

αφιερωμένο στη μαμά μου, στη μάνα μου,
τη μεγαλύτερη ποιήτρια

 Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη


Ο πίνακας είναι από http://annagelopoulou.blogspot.com/