Σεργιάνισα με σένα αγκαλιασμένη
στον φλοίσβο σου αρμένισα
με δεκάδες όστρακα στολισμένη
στη μαγική σιγαλιά, το δείλι εγονάτισα.
Εδιάλεξα τα σπάνια, όλα τ΄ ανθεκτικά
όχι φιγούρες να ΄χουνε
μα να ΄χουνε αισθήματα,
μια ζωντανή καρδιά.
Της αγάπης το κόκκινο εζήλεψα,
της λευτεριάς τον ύμνο εψιθύρισα,
της δικαιοσύνης το ρόδινο εγύρεψα
και της αρετής το πορφυρό αποζήτησα.
Με της ειρήνης το κατάλευκο αγκαλιά,
της ομόνοιας το διάφανο για σιγουριά,
το ροζαλί της φιλίας για παρηγοριά,
και το πορτοκαλί της ακακίας για δροσιά.
Μ΄ αυτά τα χαρίσματα πορεύτηκα
στης ζωής τους τριγμούς
και δικαίως ονειρεύτηκα
τους ζουμερούς της καρπούς.
Σαν σημαία μου είχα πάντα
να μαντεύω τα αβλεπή
μέσα απ΄ τα φανερά
κι έτσι απέκτησα πείρα και χαρά.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή έβρισκα το κοχύλι
που με πυγμή μ΄ έντυνε, χαμόγελο στα χείλη.
Όταν φυλάξεις μέσα σου όλες τις αξίες
στάλες χαράς κι ευτυχίας
θα ΄χεις να σ΄ ακολουθούν ευφάνταστες εστίες
γαλήνιας γλυκιάς ευδαιμονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου