Κι αυτή η ομίχλη πάνω από τη ζωή μας κι οι ήλιοι οι χαρές μας που κρύφτηκαν από ντροπή σε μια μέρα -μέρες- τρόμου.Κι αυτά τα ανταριασμένα ποτάμια των ανθρώπων που από τα πάθη και τα κρίματά τους, τους κάθε λογής -ισμούς τους από τα θηκάρια βγάλαν τα ξίφη για να αιματοκυλήσουν κάθε αξία.Μίσος και μόνο στο μίσος υπάκουοι υπηρέτες.Στην υποκρισία και στην απληστία αυτάδελφοι.Και γέφυρες πουθενά,σαν να χαθήκαν απ' το λεξιλόγιο. Οι μύθοι τις θέλουν να στέκονται υπερβατικά ,να στεριώνουν σε πείσμα των αντίξοων καιρών και να ενώνουν.Κτίζονται πέτρα την πέτρα από εκείνους που έκαναν τον πόνο τους σοφία και στη ματωμένη καρδιά τους από θάνατο δε λύγισαν. Έτειναν το χέρι για συμφιλίωση και ξέρουν πως μόνο έτσι επουλώνονται πληγές.Γιατί η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από τις πληγές τους.Άνθρωποι άγνωστοι, καθημερινοί που όταν κλήθηκαν από την κακή συγκυρία σήκωσαν τα μάτια στον ουρανό και το ανάστημά τους μέτρο ηρώων πήρε.Οι ήρωές μου, που με κάνουν να χαμογελώ με πίστη στην ανθρώπινη ύπαρξη στο τέλος της μέρας.Κι αυτοί που ήσυχα ,ανεπιτήδευτα κι απλά χωρίς καν να το ξέρουν φωτίζουν κάθε γωνιά του χώρου που βρίσκονται.Προσφέρουν με ανιδιοτέλεια στα παιδιά ,στους συνανθρώπους όπου γης.Δεν έχουν ακούσει ποτέ χειροκρότημα κι όμως σε κάθε βήμα τους η συνείδησή τους χειροκροτεί κι ανείπωτη χαρά εσωτερική τους στεφανώνει.Δεν είναι πολλοί.Είναι το αλάτι της γης.Οι πολύτιμες γέφυρές μας .Οι ήρωες και τα πρότυπά μου.Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ των αξιών , οι υπερβατικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι .Οι ουσιαστικά Δυνατοί του κόσμου αυτού.Υποκλίνομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου