 |
| Φωτογραφία Ντίνα Γεωργαντοπούλου |
Μπορείτε να με δείτε; Σαν οικοδομή χωρίς παράθυρα και πόρτα κι ο άνεμος κόπασε. Κοιτάξτε με δεν έχω δικαιολογίες πως εκείνος ευθύνεται που δε συνεχίζω μισοτελειωμένα σενάρια μόνο η ματιά πέφτει σε πατώματα με λούστρο και φυσάω επίμονα να φύγει μια κουκίδα σκόνης. Οι κόμποι παραμένουν στα χέρια και στο σημείο που ενώνει το λαιμό με τη κλείδα αλήθεια δε ρώτησα ποτέ πως λένε το σημείο . Το σπουργίτι μασούσε ψίχουλα στην αυλή σκέφτηκα εκείνο μπορεί να τον συναντήσει και ένιωσα διπλά συναισθήματα χαράς και ζήλειας. Στο σκοτάδι ριγώ είναι και ο φόβος που όλα τα άφησα ανοικτά για χάρη του να έχει ευκολη πρόσβαση στα σκεπάσματα. 'Ισως έρθει μεσάνυχτα να με σκεπάσει συναρμολογώ τους δικούς μου ήχους και τους βάζω να ημερέψουν στο κουτί με την μπαλαρίνα. Έτσι ξαπλώνω νωρίς και χαιδεύω ψηλαφητά των σπονδύλων του την ζέστη και το πίσω μέρος του λαιμού . Τα απομεινάρια των θορύβων από κάτι επιφωνήματα τα άφησα δίπλα στη τριανταφυλλιά σαν ελπίδα και προσδοκία πως δεν μιλάμε για την υποψία των πραγμάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου