ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΝΤΙΝΟΔΗΜΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Με δυο λόγια, θα τη χαρακτήριζα ανήσυχο πνεύμα, σκεπτόμενο άτομο, άκρως ευαισθητοποιημένη οντότητα, εμπνευσμένη ποιήτρια, τρελά εργασιομανή, συγκεντρώνοντας όλα τα βασικά χαρακτηριστικά ενός «συνειδητοποιημένου ανθρωπίνου όντος», κάτι που αγγίζει τις υψηλών απαιτήσεων ευαισθησίες μου.

Κώστας Γλύστρας, τ. καθηγ. ΤΕΙ

http://www.mcnews.gr/

Η Όλγα Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει κάνει μελέτες και σπουδές στην κλασική φιλοσοφία και στην ψυχολογία. Από πολύ μικρή ήταν λάτρης της σοβαρής μουσικής. Μετά από μαθήματα πιάνου και θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο, σπουδάζει μουσικολογία στην Santa Cecilia της Πάρμας. Εδώ και αρκετά χρόνια κάνει προσπάθειες για τη διάδοση της σοβαρής μουσικής, δίνοντας διαλέξεις πάνω σε μουσικά θέματα και γράφοντας μουσικά άρθρα σε διάφορες εφημερίδες. Ήταν συνεργάτρια στο περιοδικό "Μουσική". Έγραφε κριτική για τη Λυρική Σκηνή, καθώς και για το καλλιτεχνικό γραφείο του Γεωργίου Κουράκου. Το 1979 ίδρυσε μαζί με άλλα σοβαρά στελέχη το Μουσικό Σύλλογο "Λίνος" όπου ήταν και αντιπρόεδρος. Επίσης ίδρυσε την παιδική χορωδία του Δήμου Δάφνης και είχε τη διεύθυνσή της. Στον τομέα της Μουσικολογίας έχει εκδώσει το βιβλίο "Έντεχνη Ευρωπαϊκή Μουσική" (1980) και έχει έτοιμη την "Ιστορία της Έντεχνης Ελληνικής Μουσικής" (2 τόμοι). Εκτός τη δημοσιογραφική της δουλειά, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα Γράμματα το 1979 με το "Θέμα συνειδήσεως"( Μυθιστόρημα & Ποιήματα) και στην Ποίηση το 1980 με τα βιβλία "Μικρές Ζωές, Μεγάλες Πνοές" και "Στιγμιαίες εικόνες".

Είναι μέλος του Μουσικού Συλλόγου "Λίνος", του "Πνευματικού Κέντρου Δάφνης", του "Κέντρου Πνευματικής και Σωματικής Αναγέννησης", του Μουσικού Συλλόγου Κορίνθου ποιοτικού τραγουδιού "Φοίβος", στην " Πανελλήνια Ενωση Λογοτεχνών" ,στην "Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών", στον Φυσιολατρικό Σύλλογο "Όαση", στον "Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης", στον "Σκακιστικό Σύλλογο Δάφνης" και μέλος της "Ελληνικής Ιατρικής Βοήθειας", όπου βοηθάει στην Ασία, Νότια Αμερική και Αφρική, κάνοντας παράλληλα και ντοκιμαντέρ. Ανήκει επίσης στον " Πολιτιστικό Σύλλογο Καστέλλας " και στον Λογοτεχνικό Ομιλο " Ξάστερον"

Ομιλεί Αγγλικά και Ιταλικά.

Βραβεύτηκε από το " ΚΕΛΑΙΝΩ " για την Ποιητική Συλλογή " Θεοί εσμέν " 2015.

ΕΡΓΑ

"Θέμα συνειδήσεως" Μυθιστόρημα( 220 σελ.) και Ποίηση ( 60 σελ.) , 1979.

"Μικρές Ζωές, Μεγάλες Πνοές" Ποίηση , 1980.

"Στιγμιαίες εικόνες" Ποίηση , 1980.

"Έντεχνη Ευρωπαϊκή Μουσική" Συγγραφικό, 1980.

"Θεοί εσμέν " Ποίηση , 2015.

"Αγγίγματα Ψυχής " , Ποίηση , 2015

Ποιήματά της στη " Σύγχρονη Ανθολογία Γυναικείας Ποίησης 1900 - 1980 "έκδοση 1981

Ποιήματά της " Το Πολύπτυχο " 1982.

Το ποίημά της " Δικαίωση "μπήκε πρωτοσέλιδο στη Συλλογή του Δημήτρη Δημητριάδη

" Χωρίς Σύνορα " 1983

Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε τεύχη του " Κελαινώ " .

Ποιήματά της περιλαμβάνονται στη συλλογική έκδοση 2015 του βιβλίου " Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΙΧΟΣ " της Παναγιώτας Ζαγώνη.

Ποιήματά της περιλαμβάνονται στη συλλογική έκδοση του βιβλίου InteLLiGentsia O Κύκλος των Ποιητών 2015.

Εχουν μεταφραστεί ποιήματά της στα Αγγλικά , Γαλλικά , Ιταλικά και Γερμανικά.

"Θέμα συνειδήσεως" Ποίηση , 1979.

ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

Συχνά γευόμαστε αλμυρό νερό

η δίψα γίνεται ακόρεστη,

ψάχνουμε καρτερώντας,

να ξεδιψάσουμε σε δροσερή πηγή.

Ανάμεσα σε δυο μείζονες προσωπικότητες 

η ένταση στη σύγκρουση, 

έχει συνέπειες…διλλήματα φυλακισμένου. 

Απάρνηση ατομικότητας, αισθημάτων, 

αρχίζει αντιπαράθεση όλων αυτών 

που θέλεις να ζήσεις με τον σύντροφό σου. 

Δεν επιρρίπτεις ευθύνες στον άλλο, 

επιρρίπτεις στον εαυτό σου, 

πάλι αδιέξοδο, ενοχές. 

Δεν ερμηνεύεις σωστά τις καταστάσεις της ζωής. 

Δεν έχουμε ερείσματα αντίστασης, 

χορεύει η πνοή μας σε λάθος γωνία ! 

Λέξεις ξεχασμένες σε δωμάτια σκοτεινά. 

Η συνοικία της αγάπης άδεια. 

Οι λέξεις μπερδεύονται, 

ουρλιάζουν σαν μανιασμένα κύματα, 

γινόμαστε σκλάβοι της μιζέριας , 

του φθαρτού . 

Ο χαμένος παράδεισος είναι πάντα μέσα μας, 

μα πρέπει να τον ανακαλύψουμε. 

Αργά-αργά οι ήχοι αναδύονται, 

γίνονται φθόγγοι μιας υπερκόσμιας μελωδίας . 

Ψάχνοντας… ανακαλύπτεις το ξεχωριστό, 

το απόλυτο, τη γεύση της αιωνιότητας ! 

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΕΑΡΙΝΟ ΙΝΤΕΡΜΕΤΖΟ

Με του πρώτου εσπερινού τα σήμαντρα

φορεσιά φίλου έβαλες ,φέρνοντας

δώρα Δαναών στης πύλης μου τον οίκο.

Η συμπεριφορά σου να ελέγχεις

παιχνίδι αλληλεξάρτησης, όχι επιτυχία ζωής.

Ότι γευόμαστε είναι λίγο, μηδαμινό,

ασήμαντο, μένουμε με χείλη ανοικτά,

ξεραμένα από τη νοσταλγία . 

Αυτό που ζήσαμε, πολυκαιρισμένο όνειρο στα αζήτητα. 

Οι σκέψεις μου πλανώνται σε δρόμους ατέρμονους, 

στη στροφή αδιέξοδο . 

Έστυψα το μυαλό μου λίγο και βγήκε πολύ. 

Αποδοχή αλήθειας και απόρριψη παραλογισμού. 

Το φως της δικαιοσύνης απουσιάζει, 

δε μιλά, συχνά μένει βουβό . 

Με συγκινησιακές φορτίσεις έψαχνα λάθος γωνίες . 

Οι διανοούμενοι… 

καμουφλαρισμένες επεμβάσεις οι φωνές τους, 

αλώνουν τα ενδότερά μου . 

Η πορεία στο άγνωστο…μα κι από αιώνες γνωστό ξεκίνησε, 

άφησα πίσω μου συντρίμμια μιας κατεστραμμένης ψυχής, 

απλώνοντας φτερά να συναντήσω το καινούργιο . 

Οι πύλες του παράδεισου άνοιξαν, 

αυτές που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το φως, 

αφήνοντας μου περάσματα και μονοπάτια ουράνια. 

Στους ναούς της ψυχής, θεία μετάληψη η αγάπη . 

Εαρινό ιντερμέτζο η συνάντηση νέων αισθημάτων !

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

"Μικρές Ζωές, Μεγάλες Πνοές" Ποίηση , 1980.

ΜΗΤΕΡΑ 

Όσα τραγούδια κι αν γραφτούν για σένα,
όσα κι αν ψάλλουν, κι όσο σε υμνούν.
αυτή τη λατρευτή σκιά σου, να περιγράψουν
δεν μπορούν. 

Είσαι μια λέξη, πούχω στην καρδιά κλεισμένη,
εγώ, κι όλου του κόσμου τα παιδιά.
Ακούραστη, βαριά πληγωμένη, μας μεγαλώνεις
χωρίς βαρυγκομιά. 

Κι αν πίκρες σε ποτίζω, ή σε βασανίζω
γλυκιά εσύ, καρτερική, με το σταυρό στην πλάτη φορτωμένη,
το βλέμμα θε να ρίξεις σε εμένα, <παιδί μου> θε να πείς
βασανισμένη ! 

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ψάχνω να βρω…Μα τι ζητώ;
Σκότος βαθύ, άστρο κανένα,
όπου κι αν γυρνώ το βλέμμαδε βλέπω αυτά τα ονειρεμένα.

Λάθος πορεία διάλεξα,
πορεία τεθλασμένη.
Μα, δεν νομίζω, είν' η σωστή,
δεν είναι λανθασμένη.

Βλέπω του ήλιου το λαμπροφέγγισμα,
βλέπω τα άστρα, το φεγγάρι
και νιώθω σαν το μικροσκοπικό
και ταπεινό λυχνάρι.

Μέσα μου κράζει μια φωνή
φωνάζοντάς μου, ακόμη εκεί;
Ανέβα, κι άλλο ανέβα,
γίνε παράδοση στη Γή.

Ζώ γιατί ζώ… Τι να ζητώ;
Μήπως να φτάσω το θεό,
να κάνω θαύματα κι εγώ
στηρίζοντας ένα ναό;

Μα ναι σωστά, αυτό ζητώ,
να μπώ σ' ένα λουλούδι,
ν' ακούσω τους λεπτούς παλμούς
να γράψω ένα τραγούδι.

Ζητώ να φτάσω πιο ψηλά!
Ν' απλώσω τα δυό χέρια
και ν' αγκαλιάσω γύρω μου
το σύμπαν και τα αστέρια.

Γεννήθηκα για να πεθάνω,
μα σ' όλη αυτή την πορεία
το ξέρω, δεν είν' πλάνο
πρέπει να φτιάξω την ιστορία.

Ζώ για να τελειοποιηθώ
και να γευτώ από το νέκταρ
που το μοιράζουν οι θεοί
και δίνει δύναμη στο πνεύμα.

Ξάφνου τι θαύμα! Τι ομορφιά!
Να’ χεις το γνώθι σ' εαυτό,
ν’ ανακαλύπτεις για όλα αυτά
και να βαδίζεις στο σωστό.

Αγκάλιασα το σύμπαν
τα' νιωσα όλα μαζεμένα,
κι απλώνοντας τα χέρια, κατάλαβα
πως όλα είν' απλά κι όχι διχασμένα.

Εγώ είμ' ένας θεός!
Βροντοφωνάζω απελπισμένα
και στροβιλίζω στ’ άπειρο
μη βλέποντας πιά κανέναν !
ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

"Στιγμιαίες εικόνες" Ποίηση , 1980.

ΕΙΚΟΝΑ ΜΕ ΟΨΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΗΣ

Λένε πως η ζωή μας οδηγεί
στοργικά, σιγά-σιγά προς το φως,
ατέλειωτη η οδός, η πορεία μακρινή,
καθένας σέρνει πίσω του το βάρος σαν τυφλός
ξεχασμένοι είν’ οι δρόμοι, αλαργινοί.
Πάντα σε κάθε εποχή
και μια <αυλή θαυμάτων>,
τα τύμπανα ηχηρά κροτούν
συγκλονίζοντας τους πάντες,
με παλμούς αγρίων κυμάτων.
Κάποτε το ικρίωμα φρικτή τιμωρία,
δηλητηρίαζε το φωτεινό ρυάκι της ζωής.
Το κύρος της καταπίεσης
τόνιζε την εγκληματικότητα
εκείνης της εποχής.
Τώρα η εξουσία συγκεντρωμένη,
δικαστές και ένορκοι μαζεμένοι
-απόφαση θανάτου σε θάλαμο αερίων-βγαίνει
στο βάθος χαίρονται, έκαναν το καθήκον τους
φαινομενικά, δείχνουν όλοι λυπημένοι.
Οι σκέψεις κάλπασαν στα ύψη
τις περιόρισαν αμέσως
και γύρω διάχυτη η θλίψη,
θεά της αρμονίας με τη λύρα
έπαιξε και πήρε κάθε τύψη.
Η οικουμένη, η επιστήμη, η ύπαρξη
ακατάλυτη ροή ερεθισμών∙ ανεκτίμητα δώρα,
φαινόμενα που πάντα προκαλούν για εξουσία.
Αλλόκοτες, τρομοκρατικές εξουσίες
που κυριαρχούν σχεδόν σε κάθε χώρα.
Οι σκέψεις όλων στην <Ειρήνη>,
λέξη λυτρωτική, ακούγεται σαν μουσική,
στην ουσία κοροϊδία τυραννική,
κι όμως ξεγελά τους πάντες
μέθη ελπίδας, μαγική !
Ματαιότητα, τυφλός ο θεατής.
Εγωισμός, απατηλή μορφή αθανασίας.
Λαοί μιας μπερδεμένης εποχής.
Κι ο ήλιος λάμπει πάντα ψηλά…
Εικόνα με όψη της τέλειας γης !

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

EΡΕΥΝΕΣ

Μάταια ζητώ το γάργαρο νερό της πηγής
Όλα κενά…έρευνες και ευρήματα.
Οι μορφές της ζωής και των άστρων φεύγουν.
Φλέγεται το σώμα με πνεύμα ζωής
και παραδίνεται στο επερχόμενο σκότος.
Οι μνήμες διαμάχης και πάλης
είναι μνήμες παρεξήγησης, παραίσθησης.
Όλα στο βυθό του ωκεανού της ζωής,
κενό και πλήρης ενότητα !

Ένα δάκρυ κυλά και σκουπίζομαι,
με νανουρίζει ο άνεμος,
το λιβάνι μου θολώνει το νου
και φωνάζω… Ώ ! Άνθρωπε,
εσύ ζεις μέσα στο Θεό,
η ο Θεός ζει μέσα σου !
ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

" Θεοί εσμέν " Ποίηση , 2015.

ΘΕΟΙ ΕΣΜΕΝ - Αποσπάσματα

Βιγλάτορας στην κορυφή του βουνού
παρατηρώ το πλήθος Ανθρώπων και θεών
να παραφέρονται.
Μόνο τα μικρά παιδιά αθώα!
Κραυγή για την επιβίωση του μέλλοντος ·
στην ανυπαρξία της πυρηνικής τέφρας ,
οργασμός της άνοιξης του πνεύματος;
Ερωτηματικά που πυρακτώνουν τη σκέψη,
μπροστά στο βασίλειο της ατομικής!.......

........................................................................

Ο Χρόνος δημιουργός και καταστροφέας ·
δεν ξεφεύγουν ούτε Ανθρωποι ούτε θεοί!
Ο Χρόνoς η λυδία λίθος,
που θα δοκιμαστεί η αξία κάθε εποχής.
Στ' αρπακτικά χέρια του Εγώ ανυπεράσπιστες
προσδοκίες ανεκπλήρωτες· ιώβειος υπομονή,
εγείρονται εκ νεκρών αιμόφυρτες.
Γενιές και γενιές κραυγή και σιγή ,
πολτοποιημένες , μα στο κουράγιο αθάνατες,
ευκαιρίες που χάνονται !
Συνεχίζεται η Ζωή!
ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΜΕΙΖΟΝ ΦΩΣ

Σαν αντικρύζω του Ηλιού το φως
νοιώθω σαν τυφλός
μα σαν θα δω, τα μάτια
ενός παιδιού, η μαύρου,
η κίτρινου, η ερυθρού
με συγκλονίζει αυτή η απορία,
η πίστη σ’εμένα ως έμφρων νους,
να κλείσω στα χέρια μου
όλους τους Λαούς!
Η ζωή μου είναι μικρή
όμως θ’αυξήσω τη δύναμή μου
θα την κάνω ν’ανθίσει σαν τα ρόδα!
Η πνοή μου είναι μεγάλη,
θα την απλώσω σαν το ουράνιο τόξο
και θα συνεχίσω ν’αγκαλιάζω
τα Παιδιά όλου του Κόσμου!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

" Αγγίγματα Ψυχής " Ποίηση ,2015

ΜΕΛΩΔΙΑ

Είναι αυτή η σιωπή του Θεού
που ακούει ασάλευτος το δοξάρι,
όταν παίζει το χέρι δεξιοτέχνη.
Είναι η μυστική μάζωξη του ψίθυρου
της σιγαλιάς!
Είναι η θαλπωρή της γλυκιάς 
ανυπαρξίας! 

Τι όμορφα που ’ναι σαν ξυπνάς,
ορθάνοιχτο να’ χεις το παραθύρι,
το πρωινό να μπει της ρόδινης
αυγής,
να βλέπεις τα χαμόγελα ολάνθιστα
του κόσμου,
καλημέρα τα χείλη να σου λεν! 

Χορεύοντας με τις νύμφες τις
αιθέριες,
αναγνωρίζεις αυτή τη λεπτή
απόχρωση της ωριμότητας της
φύσης ∙
το κάθε βλέμμα σου ζωγραφίζει
το φως!

Ο πλούτος των εντυπώσεων
έφτασε τη διάνοιά μου στο
αποκορύφωμά της. 

Να φτιάξω ένα τέμενος θέλησα
κάνοντας σπονδές στον Ορφέα,
να ’ρθει τη λύρα του να παίξει
χαρίζοντας δρόμους και δώρα
αρετής,
με σεβασμό οδεύοντας για τ’ αγαθό
και το ωραίο,
καθήκον της ανθρώπινης
ευπραξίας ∙
αμέριστα ισχυρό και αυθεντικό!

Ν’ ανοίξουμε την αγκαλιά μας,
κι ατέλειωτη η χαρά μας, τρανή
κι ανείπωτη,
για τη ζωή που επιλέξαμε,
με αμόλυντη ψυχή,
μέσα στην τέλεια ευδαιμονία να
την ζήσουμε!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΖΩΗΣ

Αδίστακτος ο χρόνος πάντα με προσπερνά,
ρυτίδες στο σώμα, φωτιά στην καρδιά.
Μα η στιγμή του μετράει,
συναισθήματα πλέρια γεννάει
κι απλώνοντας τα χέρια
ότι συλλάβουμε το καταθέτουμε πριν χαθεί.
Τη διάρκειά του έχει το κάθε τι,
όλα εξελίσσονται και εκφυλίζονται.
Κεντώντας τραγούδια μπάλωνα όνειρα,
ψυχογραφήματα καιρών.
Η κίνηση των φαινομένων
ανέβασμα, κατέβασμα,
μια αλληλοδιαδοχή ζωής, θανάτου.
Ζωή κυκλική, γεννιέσαι, ωριμάζεις,
πεθαίνεις, ξαναγεννιέσαι.
Εκδηλώνεται κάθε μέρα στη δημιουργία,
στην καταστροφή κόσμων,
στην αλληλοδιαδοχή εποχών,
στη μέρα, στη νύχτα.
Όλη η κίνηση στο Σύμπαν
είναι υποταγμένη στο ρυθμό!
Νιώθεις μικρός κι ασήμαντος, μισές αλήθειες,
μίση και πάθη, χρόνος χαμένος.
Δε συμβιβάζομαι με λιγότερο απ’ αυτό
που αξίζω!
Το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής μου θυσιάζω,
το νόημα της πλάνης του κόσμου,
το μυστήριο να καταλάβω!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ

Όμοιο κι ανόμοιο έχουν ίδια σημασία,
αντίθετοι πόλοι,
ίδια φύση διαφορετικοί βαθμοί.
Σελήνη θεμιτή, τα σύννεφα σεργιάνι,
όλα τα παράδοξα συμφιλιώνονται.
Θα ναυαγήσουν οι πεταλούδες
της νιότης μου,
γιατί έφτασα να ζωγραφίζω το αόρατο.
Η φλέβα ζωής άχρηστη
μόνο ευφραντικό ερέθισμα.
Ζωγραφίζω λέξεις στηλιτεύοντας
την έλλειψη δικαιοσύνης,
απειλείται η θεά Θέμιδα,
δολοφονείται!
Επισημαίνω συνθήκες της χώρας
που επαίτης έγινε,
καθήμενη στον υποτιθέμενο θρόνο της
ακίνητη, βουβή,
σκουπίζοντας μόνο τα δάκρυά της!
ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από το βιβλίο  <<Απόηχοι Χρωμάτων>>

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ


Μελαγχολία, σιωπή,
αισθητή απουσία.
Σ’ αναζητώ στο σύμπαν
τ’ άστρα μετρώ,
δίχως προσδοκίες
τον ουρανό κοιτώ.
Σκέψεις σε σύγχρονη
κλίμακα,
μόνιμη απάτη.
Ριπές αποδοτικότητας
στο χρόνο μετρώ,
με παρασέρνει η ουσία
διεκδικώντας
όνειρα νοσταλγίας
στο διηνεκές.
Η ζωή όμως λουλούδι
γεμάτο αρώματα,
διώχνω τη μελαγχολία
και κρατώ τα χρώματα!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από το βιβλίο  <Απόηχοι Χρωμάτων>

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ήρθε ο Σεπτέμβρης με βροχές
οι στάλες πέφτουν στις ψυχές,
η αγκαλιά σου όνειρο
ένα ζεστό φθινόπωρο.
Η χώρα μου δεν έχει εποχές,
μπουμπουκιάζουν οι αμυγδαλιές
με τις αιώνιες ευωδιές.
Το βλέμμα λαξεύει αλήθεια
μ’ αχτίδες.
Τα όνειρα ζεσταίνονται
μόνο μ’ αγκαλιές,
τύλιξέ τα αγάπη μου
και πλάσε νηρηίδες
στο κύμα της θάλασσας
στο αύριο στο χτες.
Το χέρι μου κράτα σφιχτά,
φίλα με τούτη τη νυχτιά.
Να σχηματίσουμε μια λέξη
με αποτέλεσμα μαγικό,
από το Α ως το Ω
θα βγει η λέξη ΑΓΑΠΩ !

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από το βιβλίο  <Πέλαγος Εντυπώσεων>

●▬▬ •✽• ▬▬● <> ●▬▬ •✽• ▬▬●

ΑΜΑΖΟΝΕΣ

Είναι ιστορία… 

Άποψη πολλών…μύθος. 

Άνδρες διωγμένοι στα βουνά, 

οι Αμαζόνες έκοβαν δεξί στήθος. 

Γυναίκες δυνατές, ιέρειες 

κυριαρχούσαν στις ιστορίες, 

ο Ρίχαρντ Βάγνερ έγραψε 

γι’ αυτές, τις < Βαλκυρίες >. 

Μητριαρχική κοινωνία, 

Όμηρος πρώτη αναφορά 

της ύπαρξής τους στην < Ιλιάδα>, 

βασίλισσα αυτών Πενθεσίλεια, 

που Αχιλλέας σκότωσε στην Τροία . 

Χρήση τόξου και ξίφους ολονυκτίς, 

στο άλογο καβάλα ολημερίς. 

Στον Καύκασο κατοικούσαν αρσενικά, 

ονόματι Γαργαρείς. 

Οι ερμηνείες πολλές, 

αρχαίων Περσών, 

Εβραίων, Φοινίκων. 

Ηρακλής έκλεψε ζώνη 

της Ιππολύτης. 

Τα ίχνη των Αμαζόνων 

Εξαφανίστηκαν… 

Οι αναφορές του Ηρόδοτου 

όμως έμειναν!

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ
Από το βιβλίο <Πέλαγος Εντυπώσεων>

Παρουσίαση του βιβλίου "Αγγίγματα Ψυχής" της Όλγας Κανελλοπούλου - Ντινοδήμου

Τίτλος : Ακολουθώντας το φώς της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου στη συλλογή «Θεοί Εσμέν»
                                                                                …γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος

…είχα καιρό να διαβάσω υπό τη λάμψη των κεριών, ήταν όμως φαντάζομαι μοιραίο να συμβεί σ’ ένα τόσο σιωπηλό βράδυ όπως ετούτο. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι εάν άνοιξα εγώ την πρώτη σελίδα ή αν το έπραξε το ανυπόμονό μου πεπρωμένο, μα γεγονός στέκει πως ένιωσα γνώριμα, άδολα συναισθήματα μες απ’ τους ώριμους στίχους που αντίκρισα. Σύντομα κατάλαβα πως δε χρειαζόμουν άλλο το κερί, αφού βρήκα φώς, -τόσο φώς!-, στα μαύρα γράμματα…

Κι ομολογώ πως σε ακολούθησα Ποιήτρια μου θαρρετά. Βήμα το βήμα. Σελίδα τη σελίδα. Μαγεμένος από τους Αγγέλους που το μονοπάτι σου φυλούν και γοητευμένος απ’ την Ιθάκη σου που φιλοξενεί κάθε κουρασμένο Οδυσσέα που ψάχνει ελπίδα. Κι όμοια όπως εσέ ψιθύριζα κι εγώ στη διαδρομή, πως…

«Ψάχνω να βρω τι είναι Φώς,

και πρέπει να κοιτάζω

όλα τα σκοτάδια, να μην βολεύομαι,

ν’ αποζητώ τη λύτρωση μέσα

από τη μουσική, την ποίηση…»

Έτσι μόνο κατάφερα να κατανοήσω πως αυτό είναι γραφτό, πως η μέγιστη χαρά στον κόσμο υπάρχει για να μοιράζεται. Το μεγαλύτερο αγαθό και πιο δυσεύρετο. Εκείνο που τα μάτια ομολογούν σ’ ένα βλέμμα κι οι λέξεις το βαφτίζουν «Αγάπη», κλέβοντας ήχο και παλμό απ’ τη καρδιά για να το ομολογήσουν εξομολογητικά, σαν τάμα:

«Θα αγγίξω χέρια που μ’ αγγίζουν,

Θα μπω βαθιά στα μάτια που με κοιτούν,

ψάχνοντας εσένα…» 

Αυτά τα λόγια σου θαρρείς και λαμπύρισαν δυνατά στα μάτια μου για να μη τα αγνοήσω, δίνοντας έναυσμα στο κερί να ξορκίσει τους ίσκιους και τους φόβους που χόρευαν γύρω μου.

Κι έπειτα ήρθαν να μου συστηθούν με τη σειρά και τα υπόλοιπα συναισθήματα που κρύβονταν στα μαύρα σου γράμματα. Ξεπρόβαλε ταπεινά η Περηφάνια μες απ’ τον ύμνο στον άξιο Καζαντζάκη κρατώντας σφιχτά απ’ το χέρι το Δέος για το γαλάζιο της Ελλάδας μας. Για εκείνο που δε ξεφτίζει στης ιστορίας το πέρασμα και συνεχίζει ν’ αντιστέκεται στους άγριους καιρούς: 

«Σ’ εσένα μόνο λάμπει ακόμα

Μια σταγόνα από αγνό ανθρώπινο φώς!» 

Και μες σε τούτο το ταξίδι ένιωσα πως οι ενδόμυχες σκέψεις μου και οι όποιες αγωνίες, σε τίποτα δε διαφέρουν με της ανθρωπότητας τα ατελέσφορα όνειρα στο πέρασμα των αιώνων. Εκείνο ωστόσο που φοβάμαι, είναι μήπως στων αγαθών μου φόβων την παρόρμηση, καταστρέψω περισσότερα απ’ όσα θα μπορέσω να χτίσω στο διάβα μου, γιατί….

«Ο Χρόνος δημιουργός και καταστροφέας

δεν ξεφεύγουν ούτε Άνθρωποι ούτε θεοί…» 

Το κερί λιγόστεψε. Οι σελίδες σώθηκαν στα χέρια μου και έφτασα στο τέλος.

Αντικρίζοντας τον τελικό προορισμό μου, αναλογίστηκα Ποιήτριά μου με αυτοκριτική, πως ήρθε ο καιρός να αφιερωθώ στις λέξεις ομοίως όπως εσέ: Αυτόβουλα και εξομολογητικά. Ελεύθερα και αληθινά, ως ψυχή που ψάχνει εξιλέωση για όσα δίσταζε ως τώρα να ντύσει με λέξεις και με όνειρα…

Σ’ ευχαριστώ για το ταξίδι Ποιήτρια μου.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://penseur1.blogspot.gr/2015/11/blog-post_73.html