ΛΟΥΚΙΑ ΠΛΥΤΑ " Η ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΟΥ "

Οι πύλες της αντίληψης
φτερωτή απόχη
φτιαγμένη από ονείρατα προγόνων
πασχίζει ν’ ανασάνει
έξω από του τάφου τα κίτρινα κρινάκια

Κάποτε θα φύγω, σιγοψιθύρισε το παιδί
Να πάω εκεί που γίνονται οι άνδρες
άνδρες
Να πάω εκεί που οι γυναίκες
γίνονται γυναίκες

Ο τόπος μας είναι ξερός, έχει μονάχα πέτρες…

Παράτα το φευγιό, σου τάζω πως το σκοτάδι
παίρνει το όνομα της δικής σου βάπτισης
και έπειτα πορεύεται το δρόμο που το στέλνεις
μα σαν δεν θέλεις πλέον μαζί του ν’ ανταμώνεις
-θρέψη γαλανού φωτός-

Πάπυρος φυλαγμένος σε βελούδο, η γραφή…

Στοιχεία τέσσερα
επτά χορδές
πολλαπλασιασμένες νότες
ο τόπος μας βρέχεται από της Θάλασσας
τις ματωμένες λόγχες

Ηριδανός….

Άλλο Μούσες, άλλο Νηρηίδες
μελίσσι κατηφορικό
τώρα του Ενός η βούληση
παρωχημένος νευρώνας λεπτεπίλεπτου φύλλου χρυσού
Αχανής ο χώρος του μύχιου εαυτού

Τότες η αρετή άνθιζε σ’ όλη τη γή
πλάθοντας στο αλατόνερο
μυριάδες ολοζώντανες
Απολλώνιες μορφές…
Τώρα η αρχή προσκυνά ότι πιάνει η νεκρωμένη τους αφή.

Στις μέρες μας κανένας δεν υφαίνει
Τέχνη εμποδισμένη, κλαίει μαραμένη
Ο μεγάλος ποταμός ξερός
Ο Ήφαιστος νεκρός
και η φλόγα ορφανή περιδιαβαίνει

και για να μη μακρολογώ
πώς να σε σώσει το φευγιό
σαν βγείς από της αρμονίας το ρυθμό
το θέμα είναι ποιόν καταδέχεσαι
ως αποτύπωμα από το δικό σου εαυτό
να υπηρετείς Θεό….

Λουκία Πλυτά