ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ ΠΟΠΗ " ΟΝΕΙΡΟ "

Πίνακας - Claude Monet

Σαν την αχλή, που πάνω από τη θάλασσα αιωρείται ντροπαλά, Διστάζοντας το γυμνό σώμα που κείτεται από κάτω της ν’αγγίξει, Έτσι σε θέλω αγαπημένη. Καθαγιασμένη σε νιώθω. Πώς να σε βεβηλώσω; Ακόμη και αν αλλιώς δε τολμώ παρά νοερά Των χειλιών σου τη γλύκα να γευτώ, Όμως ναι ,αυτό και μόνο μου είναι αρκετό. Στη δίνη τους ανίκανος να αντισταθώ, περιδινούμενος δερβίσης σε ιερό χορό σε έκσταση, Της γήινης σφαίρας, τη σάρκα διαπερνώ. Στων σωθικών της το ναό σταματώ. Μετανοώ που άφησα τον χρόνο να περάσει, Χωρίς να ψάξω να σε βρω, Χωρίς κοντά σου να τολμήσω να σταθώ, Χωρίς θυσία στα χέρια σου Το δάκρυ μου ν’ αφήσω. Χωρίς τη θύελλα των μαλλιών σου στο στέρνο μου να γευτώ. Φως μου καυτό αυγουστιάτικου μεσημεριού. Φως μου γλυκό χειμωνιάτικου δειλινού. Άνοιξε τις πόρτες της ψυχής σου και καταδέξου με εκεί να μπω. Δούλος ταπεινός, φύλακας παντοτινός άσε με να γενώ. Το κάστρο σου να υπηρετώ. Άνασσα! Τον Βέγα άσε με κορώνα να σου βάλω. Πέπλο μακρύ στους ώμους σου το σέλας ν’ ακουμπήσω. Την έρημο, ζεστό χαλί Στα πόδια σου ν’ απλώσω. Και στον λαιμό σου φυλαχτό, Ρουμπίνι κατακόκκινο. Όχι από της γης τα βάθη, Μα από της καρδιάς μου τον βυθό, Χλόη μου τρυφερή, Υγρή από της αυγής το γάλα, Τύλιξε με τα χέρια σου το άνυδρο κορμί μου. Δώστου ζωή. Βγάλτο από της λήθης τη σκιά. Πάρε με, πάρε με. Αγέννητος σε εκλιπαρώ. Μήτρα ζεστή κάμε για με την αγκαλιά σου Και άσε με να μπω, Εκεί να γεννηθώ. Νερό πηγής ,θυγατέρα των θεόρατων βουνών, Πνοή ανθομυριστή , μαΐστρου που απαλά γλυκομιλά με τα φύλλα της μηλιάς, Θάλασσας λάμψη, χάδι στα βλέφαρα, Ζωοδότρα, Ανάστησέ με και αξίωσέ με το φως του ήλιου ν’ αντικρύσω , Μέσα από τη δική σου τη σκιά.