ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ "ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ " Ποιητική Συλλογή

Συγγραφέας - Χριστίνα Γαλιάνδρα,

Τίτλος - ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Είδος - ΠΟΙΗΣΗ 

ISBN: 978-618-82188-2-6

Η Ποιητική Συλλογή " ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ " της Χριστίνας Γαλιάνδρα κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Διάνυσμα σε ηλεκτρονική μορφή .
Το βιβλίο θα το βρείτε στη διεύθυνση:
http://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/christina_galiandra_e-book_

Σύντομο Βιογραφικό

Ονομάζομαι Χριστίνα Γαλιάνδρα και είμαι κάτοικος Αθήνας. Γεννήθηκα μια μέρα του Απρίλη το 1973. Είμαι απόφοιτη Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου με ειδικότητα Βοηθός Μικροβιολόγου. 

Ασχολούμαι με την Ποίηση εδώ και πολύ καιρό. Δείγματα της γραφής μου κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με το ψευδώνυμο Christina Strada αλλά και με το πραγματικό μου όνομα Χριστίνα Γαλιάνδρα. 

Το 2013 με το ποίημά μου ''Άτι μου '' κέρδισα το τρίτο βραβείο σε διαγωνισμό ποίησης του Πειραϊκού Συνδέσμου με το περιοδικό Μανδραγόρα. 

Πράγμα που μου δίνει δύναμη και ελπίδα να συνεχίσω την συγγραφή μου σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. 

Μετά τιμής 

Χριστίνα Γαλιάνδρα

Ποιήματα Συλλογής

Κέρνα τη θλίψη

Φύσα τις ώρες να σκορπίσουν.
Σπρώξε τους δείχτες να περνούν.
Σπάσε τη νύχτα σε κομμάτια
και πες στις μέρες να διαβούν.
Μίλα στον άνεμο να φέρει.
Λόγια δικά σου μυστικά...
Να τα φυλάξω να τα έχω
στ' άσχημα πάντα συντροφιά.
Κέρνα τη θλίψη να μεθύσει
και ζαλισμένη να κοιμηθεί.
Να μην απλώνεται στα στήθη...
Δικό σου χάδι όταν αργεί.

Άνυδρη

Φύτεψα τις ρίζες μου στο χώμα.
Να απλωθούνε .
Να γίνω το δέντρο σου.
Στη σκιά μου να κάθεσαι.
Στη δροσιά μου να παίρνεις ανάσα.
Αλλά ποτέ δε στάθηκες.
Έρημη τώρα.
Ξερή και άνυδρη.
Να λυπάμαι τα φύλλα μου που τσακίζονται στα βήματά σου.
Ούτε αυτά δε σκέφτηκες...

Δεν είμαι.

Δεν είμαι όμορφη...Εσύ με ομορφαίνεις.
Δεν είμαι ήρεμη... Εσύ με γαληνεύεις.
Δεν είμαι ονειρογέννητη... Εσύ μου πλέκεις όνειρα.
Δεν είμαι ελπιδοφέρουσα...Εσύ τις ακουμπάς στα πόδια μου...
Δεν είμαι βότσαλο ...Αλλά τη θάλασσά σου ταράζω.
Δεν είμαι άνεμος... Αλλά στην έρημο της καρδιάς σου φύσηξα.
Δεν είμαι βροχή... Αλλά στο χώμα σου έπεσα κι άνθισες.
Δεν είμαι λιοπύρι... Αλλά το σώμα σου καίω για ώρες.
Και γω...Υπάρχω...Μέσα από σένα ...Για σένα...

Δικό σου

Δικό σου αγάπη μου το χτες.
Δικό σου και το τώρα.
Δικό σου και το αύριο αν θες
σου κάνω τώρα.
Δικό σου τ' άστρο του ουρανού.
Του ήλιου το παλάτι.
Του φεγγαριού αναπνοή
και της σελήνης δάκρυ.
Δικό σου το στολίδι μου
που κρύβω μες στα στήθια.
Π' αγάπη το ονόμασα
την ώρα που σε είδα.
Δικό σου και το όνειρο
που υφαίνω με τη σκέψη.
Κάθε φορά απ' τα χείλη σου
που κλέβω μία λέξη.
Δικό σου τ' αναστέναγμα
που βγαίνει και σε ψάχνει.
Για να πλαγιάσει δίπλα σου
λίγο να σε ζεστάνει.

Εικόνα

Ράγισαν οι τοίχοι.
Η στέγη σάπισε.
Το καμπαναριό σκούριασε και δεν υπάρχει κανένα κερί.
Ερήμωσε η αυλή.
Θέριεψαν τα χόρτα.
Οι ύμνοι έπαψαν και κανένας πιά δεν κάνει το σταυρό του.
Ίσκιοι απλώθηκαν παντού.
Το μέρος στοίχειωσε.
Μιά εικόνα έχει μείνει μόνο.
Και περιμένει....

Ενός

Στην πλάτη κουβάλησα τη μέρα.
Στα χέρια τη νύχτα.
Οδοιπόρησες της ζωής
που αρνούνται να βαδίσουν περισσότερο.
Μέθυσα στη Δύση.
Ζήλεψα στην Ανατολή.
Κιότεψα στην ανάμνηση.
Ενός ονείρου
ενός φιλιού
ενός Παράδεισου.

Έτσι απλά

Γονάτισε η σιωπή για ένα σου ψίθυρο
Σύρθηκε η ηρεμία για ένα πετάρισμα των βλεφάρων σου
Κι οι παλάμες της καρδιάς απλώθηκαν να ψηλαφίσουν
τους χτύπους σου
Χαμήλωσε ο ουρανός να πιάσει τη θάλασσα
Έσκυψαν τα βουνά να αγκαλιάσουν το έδαφος
Και το χώμα άγρυπνο περιμένει τα βήματά σου
Η σκέψη δραπέτευσε απ' το ομιχλώδες τοπίο της
Ο ιδρώτας στέγνωσε στ' αγέρι της σκέψης σου
Και τα όνειρα βιάζονται να σου πουν ....''καλώς ήρθες''

Κάπως έτσι

Αναγκάστηκα να κρυφτώ. Με κυνήγησαν.
Αναγκάστηκα να ουρλιάξω. Με φυλάκισαν.
Αναγκάστηκα να ματώσω. Με έδεσαν.
Αναγκάστηκα να πετάξω. Με έσπρωξαν.

Κι ας...

Πνίγομαι. Κι ας είναι τεράστιος ο κόσμος.
Καίγομαι. Κι ας δροσίζουν οι ίσκιοι των δέντρων.
Χάνομαι. Κι ας έχω τα λόγια πυξίδα.
Οργίζομαι. Κι ας φέραν ειρήνη στο δισκοπότηρο.
Πονάω. Κι ας βγάλανε τ' αγκάθινο στεφάνι.

Κιβωτός

Γιά όλες τις συννεφιές μίλησες.
Εκτός από μία. Τη δική μου.
Σε όλα τα δάκρυα αναφέρθηκες.
Εκτός από ένα. Το δικό μου.
Κι αναρωτιέμαι...
Αν στον κόσμο μου ήρθες τυφλός η τελικά τα αγνόησες.
Μη φοβάσαι όμως.Δε θα σε ρωτήσω ποτέ.
Ανενόχλητη, θα συνεχίσω να φτιάχνω την κιβωτό μου.
Κι αν ποτέ σου θελήσεις,εδώ θα είμαι.
Να κρατώ μιά θέση για σένα.
Γιατί θες δε θες...κατακλυσμός θα υπάρξει

Ραπίσματα

Απαλά σε φύσηξε ο άνεμος και αποκοιμήθηκες.
Τότε εκείνος θύμωσε και ράπισε τα μάγουλά σου
να ξυπνήσεις.
Βλέπεις, δεν του αρέσει καθόλου να κοιμάσαι.
Θέλει να σε παίρνει μαζί του. Να σε ταξιδεύει.
Από τότε κάθε φορά που φυσάει ξημεροβραδιάζεσαι
περιμένοντας.
Αυτό όμως που ποτέ δεν έμαθα είναι αν αγάπησες ξαφνικά τα ταξίδια
η φοβήθηκες τα ραπίσματα. 

ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ..

Εγώ το τίποτα για σε...
Θεριό να πολεμήσω..
Μονάχα για τον ίσκιο σου
μπορώ να καταντήσω...
Άνθρωπος δίχως βούληση.
Δίχως μυαλό και γνώση...
Αφού στα χείλη σου τα δυό,
τη λήθη μου χεις δώσει!

Αγαπημένε μου

Για σένα όλοι οι χτύποι της καρδιάς μου
Τα απόρθητα τα κάστρα του μυαλού
Για σένα απ' τα χείλη η δροσιά μου
Η ολόθερμη ανάσα του κορμιού
Για σένα μοναχά παράπονό μου
Υπάρχουν παραθύρια σ'ουρανό
Να βγαίνω και να ψάχνω τη μορφή σου
Ώσπου τα χνάρια σου στη γη μου να πατώ
Για σένα ατελείωτα τα βράδια
Πνιγμένη στων δακρύων ποταμό
κι οι μέρες μου να μοιάζουν για σκοτάδια
Γυρεύοντας στο φως σου να λιαστώ.