Τώρα που προχώρησε η νύχτα και μια ησυχία έχει απλωθεί στην πλάση… ή άλλη μας ζωή παρουσιάζεται, η μυστική δικιά μας ζωή. Τώρα που κλείνεις τον κόσμο έξω απ’ το σπίτι σου μια μουσική απ’ τα σπλάχνα σου αναδύεται, τώρα που δεν έχει αλλού να πας κι αντάμωσες τον εαυτό σου, τώρα πρέπει να μαρτυρήσεις. Τώρα πρέπει να ακούσεις, να εκφραστείς καθαρά, γιατί αυτό το πρέπει είναι όλων των πρέπει το πιο γλυκό.
Τώρα έρχεσαι σε επαφή, τώρα αγγίζεις, τώρα, στη μοναξιά και την ησυχία, αναδύεται ο κρυφός εαυτός σου. Εδώ, αυτή τη στιγμή τώρα, είναι το βασίλειο της αλήθειας. Το τώρα, το απόλυτο παρόν, η πιο τρομαχτική στιγμή. Τώρα, η κάθε κίνηση, είναι απλώς αμαρτία. Τώρα, εκείνο που πίεσες, εκείνο που έκρυψες, εκείνο που θεώρησες σκόπιμο να αποφύγεις, σε κοιτάζει θλιμμένο, παραπονεμένο και σου επιτίθεται.
Χρειάζεσαι έναν λόγο άμεσο, χρειάζεσαι μια έκφραση στιγμιαία. Χρειάζεται να καθαρίζεις στο δευτερόλεπτο με όλα του εικοσιτετραώρου τα δευτερόλεπτα. Χρειάζεται τίποτα να μη κρατάς, τίποτα να μη μηρυκάζεις, για να είναι η κάθε μέρα καινούργια. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκδίκηση.
Υπάρχει μια ψυχολογία στον κόσμο μας όχι τόσο ευρέως γνωστή. Είναι η ενεργειακή ψυχολογία. Η κλασική ψυχολογία, η φροϋδική, καλή είναι αλλά για ορισμένα θέματα. Καλό είναι να ξεκινάς τη ζωή σου με τη γνώση της, που είναι μια γνώση διαχείρισης του εαυτού, να ξέρεις τι σου συμβαίνει και να μπορείς να το διαχειριστής. Σπάνια συμβαίνει κάτι αληθινά κακό για έναν που γνωρίζει τι του συμβαίνει και μπορεί να το διαχειριστή. Συνήθως είναι ένα κρυμμένο καλό.
Όμως η ζωή δεν τελειώνει και κατηφορίζοντας πολλά θα δεις και θα θαυμάσεις. Πολλά στάδια θα περάσεις, απ’ το ένα στο άλλο θα μετακινηθείς, καινούργιες πλευρές του κόσμου και του κόσμου σου θα γνωρίσεις, νέα εφόδια θα χρειαστείς για τα νεώτερα εμπόδια που θα συναντήσεις. Δεν γίνεται να πας στους νεώτερους πολέμους με σφεντόνα. Χρειάζεται να είναι ανοιχτός, ορθάνοιχτος, να είσαι σφουγγάρι, απ’ τη μια να ρουφάς κι απ’ την άλλη να σβήνεις.
Κάποτε, όλοι αυτοί σαν και μένα που πήραν τους δρόμους, φτάνουν, ή θα φτάσουν, σε ένα σημείο, που και η παραμικρή αισθαντική ενόχληση γίνεται απλώς ένα μαρτύριο. Μπορείς πράγματι να διαλύσεις έναν βράχο με τη σκέψη σου, και να σου φέρει αυτό μεγάλες συγκινήσεις, μεγάλες χαρές και περιπέτειες, καθώς κι άλλα πολλά δυσάρεστα, απ’ αυτά που συμβαίνουν των θυρών κλεισμένων. Μα όλο το βάσανο της ζωής σου, της ανθρωπότητας και των βασάνων όλων, χωράει άνετα και κολυμπάει σε μια δαχτυλήθρα. Θέλω να πω, δε σε νοιάζει τι πέρασες, αυτά τα πέρασες κι έφεραν ίσως, και γεύτηκες την χαρά που τα συνοδεύει, ίσως χάρηκες τις νίκες σου ίσως έκλαψες για αυτές. Μα τι σημασία έχουν όλα αυτά? Αυτό, αυτό που είναι μπροστά σου, αυτό, το νέο εμπόδιο, το έστω λιθαράκι ή βουνό, με αυτό φλερτάρει η σκέψη, αυτό φέρνει στεναχώρια, αυτό απορροφάει όλη την έγνοια σου.
Όταν ο Μ. Ναπολέοντας ήταν εξόριστος σε ένα νησί ελάχιστη σημασία είχαν για αυτόν τα κατορθώματά του. Όλη του η σκέψη ήταν πώς να φύγει από κείνο το νησί που μαράζωνε. Τις δάφνες? Τι να τις κάνεις? Μόνο τα γαϊδούρια τις τρώνε.
Υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία ένα μικρό κεφάλαιο ανοιχτό. Ίσως ελάχιστοι αναφέρθηκαν άμεσα σε αυτό, το έκαναν όμως πολλοί έμμεσα ενώ είναι τεράστιας σημασίας. Έχει μεγάλη σημασία γιατί βλέπει ακόμα και κάτω απ’ τα ανθρώπινα αισθήματα, έχει να κάνει αποκλειστικά με τον ανθρώπινο πυρήνα, είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο Συγχώρεση. Όχι μια οποιαδήποτε συγχώρεση αλλά μια καθολική συγχώρεση. Η Συγχώρεση του εαυτού μας, που είναι μια συγχώρεση των πάντων των ορατών και των αοράτων. Η συγχώρηση του εαυτού μας είναι αρχικά σαν να ρίχνεις μια πεινασμένη σκέψη μέσα στα σκυλιά. Όμως η συγχώρεση έχει μια τέτοια δύναμη και ισχύ… που μπορεί να κατασπαράξει όλα τα σκυλιά. Είναι η πιο ισχυρή σκέψη κι ιδιότητα και χρειάζεται να τη στάξεις απευθείας στον ταλαιπωρημένο μας πυρήνα.
Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη συγχώρεση, συνήθως την περνούμε στα ψιλά, όμως προσωπικά δεν έχω βρει άλλο κεφάλαιο τόσο σημαντικό για την ανθρώπινη ψυχολογική υγεία. Η συγχώρεση είναι όλη από καθαρό φως, είναι σα να ρίχνεις φως στο σκοτάδι και να το διαλύει, είναι σα να ρίχνεις νιτρικό οξύ πάνω στη σκουριά, εξαφανίζει όλα τα στίγματα, σκοτώνει όλα τα μικρόβια, η Συγχώρεση, κατά βάθος, κρατάει ένα απίστευτα κοφτερό ξίφος κι αποκεφαλίζει λαιμούς δαιμόνων.
Ο Χριστός έδωσε τεράστια έμφαση στη συγχώρεση. Γιατί, όπως προείπα, τη συγχώρεση και τις ιδιότητές της δεν τις ξέρουμε ακόμα. Δεν γνωρίζουμε πως ένας άνθρωπος, μπορεί μυστικά να συγχωρέσει έναν άλλο, ακόμα κι όλη την ανθρωπότητα και να τα εξαγνίσει. Ιδέα δεν έχουμε, πως ένας άνθρωπος, μπορεί να επιφέρει τεράστια βοήθεια κι ανακούφιση σε έναν άλλο - ακόμα κι άγνωστό του, καμία σημασία δεν έχει – από απόσταση, με το απλώς να το συγχωρέσει και να του ζητήσει συγνώμη.
Για κάτι που? Φαντάσου, κάτι μέσα στο ατμοσφαιρικό χώρο του έκανε. Κάποτε, τώρα και μετά. Με έναν περίεργο τρόπο βέβαια μα όλοι ευθύνονται για όλα. Κι ό,τι χρειάζεται συγχώρεση είναι σίγουρα αμαρτία κατά της ζωής.
Φιλόσοφοι, στοχαστές κι άλλοι, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Που είναι να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Υψίστης σημασίας θέμα αν σκεφτείς πως μέσα μας είναι το βασίλειο των ουρανών.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://triala.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου