Τα παιδιά στην πορεία της ανάπτυξής τους αποκτούν και ξεπερνούν διάφορους φόβους γιατί πολλοί φόβοι είναι φυσιολογικοί, αλλά οι μη φυσιολογικοί πρέπει να ξεπεραστούν για να μην αποτελέσουν εμπόδιο στη ζωή του παιδιού.
 Γράφει η:Παπαγεωργίου Γιώτα,Ψυχολόγος Α.Π.Θ. |
Το 90% των παιδιών ηλικίας 2-14 έχουν τουλάχιστον έναν συγκεκριμένο φόβο ο οποίος είναι φυσιολογικός.
Στα παιδιά όλων των ηλικιών οι φόβοι μπορεί να γίνουν εντονότεροι σε περιόδους έντονου στρες (ασθένεια, γέννηση μωρού, διαζύγιο, μετακόμιση, τραυματισμός).
Κάποιες φορές οι γονείς τα φοβίζουμε υπερβολικά μέσα από κάτι που λέμε ή κάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Παιδιά με γονείς περισσότερο αγχώδεις, υπερβολικούς στις αντιδράσεις τους ή φοβισμένους τείνουν να φοβούνται περισσότερο. Ακόμα χειρότερες είναι οι περιπτώσεις όπου κάποια πρόσωπα ή καταστάσεις χρησιμοποιούνται ως φόβητρο για να συνεργαστεί και να πειθαρχήσει το παιδί.
Όταν κάποια παιδιά «χρησιμοποιούν» ασυναίσθητα την εκδήλωση φόβου για να τραβήξουν την προσοχή των γονιών τους, τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν μέσα στις σχέσεις και τη συμπεριφορά της οικογένειας.
- Τα μικρά παιδιά φοβούνται συνήθως τον αποχωρισμό, τους θορύβους, ζώα ή έντομα, το γιογιό, το μπάνιο ή την ώρα που πάνε για ύπνο, την απουσία των γονιών.
-Τα νήπια φοβούνται περισσότερο ζώα ή έντομα, τέρατα ή φαντάσματα, μάγισσες, το σκοτάδι, το να χαθούν, το να χάσουν τους γονείς τους, την ώρα του ύπνου.
- Τα παιδιά σχολικής ηλικίας εμφανίζουν φόβο αποχωρισμού, θορύβων, πτώσεων, νέων καταστάσεων και τα μεγαλύτερα κοινωνικής απομόνωσης, πολέμου, νέων καταστάσεων και κλοπής, σωματικών πληγών και φυσικών καταστροφών.
- Στους εφήβους φόβο μπορεί να προκαλέσουν οι νέες καταστάσεις, οι ληστές, ο πόλεμος, το διαζύγιο.
Τι θα μπορούσατε να κάνετε για να βοηθήσετε το παιδί σας;
1) Σεβαστείτε τους φόβους και τις ανησυχίες του, δεν βοηθά να το επικρίνετε ή να του λέτε ότι φέρεται σαν μωρό.
2) Ρωτήστε το τι το φοβίζει και μιλήστε μαζί του για αυτό, θα βοηθήσει ιδιαίτερα τα παιδιά που έζησαν ένα τραυματικό γεγονός.
3) Είναι ευεργετικό να αναγνωρίζουμε ότι ο φόβος βιώνεται ως πραγματικός.
4) Αν το παιδί είναι μέχρι 2 ετών, προσπαθούμε να αλλάξουμε το περιβάλλον του έτσι ώστε να μην του δημιουργεί προβλήματα (π.χ. από θόρυβο).
5) Αν το παιδί είναι 3 έως 6 ετών, χρησιμοποιούμε τα σύμβολα, τη μουσική, το χορό, τη ζωγραφική, το παιχνίδι και ενθαρρύνουμε το παιδί να εκφράσει και να ξεπεράσει ότι το αγχώνει και το φοβίζει.
6) Αν το παιδί είναι 7 έως 11 ετών, το ενθαρρύνουμε να μιλήσει για τις απλές καθημερινές εμπειρίες του που το άγχωσαν και το φόβισαν χωρίς να χρησιμοποιούμε αφηρημένες έννοιες και λογικά επιχειρήματα.
7) Στους εφήβους πρέπει να μιλάμε πολύ για ό,τι τους επηρεάζει.
8) Για τα μικρότερα παιδιά λειτουργεί η τεχνική της απευαισθητοποίησης: σταδιακή έκθεση στο ερέθισμα με επιμονή, ηρεμία και σχετική αδιαφορία.
9) Για τα μεγαλύτερα παιδιά βοηθά ή τεχνική της απομόνωσης του ερεθίσματος (π.χ. «φαντάσου ότι αυτό που σε φοβίζει είναι σε αν σύννεφο εκεί ψηλά και το βλέπουμε μαζί, πώς νομίζεις ότι πρέπει να το καταπολεμήσουμε; Τι θα έκανε ένας φίλος σου;).
10) Μην γίνεστε υπερπροστατευτικοί ούτε να προσπαθείτε να αποφεύγετε ή να απομακρύνετε ότι το φοβίζει (=δικαιολογείτε τους φόβους του), ούτε όμως να τον πιέζετε να ασχοληθεί με αυτό που τον φοβίζει.
11) Μην αντιδράτε και εσείς με φόβο και υπερβολή.
12) Στηρίξτε το παιδί καθώς το ίδιο θα μάθει να αντιμετωπίζει τους φόβους του (παιχνίδι ρόλων).
13) Αν έχετε την αίσθηση ότι αφού κάνετε όλα τα παραπάνω δεν έχετε αποτέλεσμα, καλό θα είναι να ζητήσετε τη γνώμη ειδικού (παιδιάτρου, αναπτυξιολόγου, ψυχολόγου).
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://paidikamas.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου