στην ξηρασία των καιρών που η ζωή πενθούσε μια άνοιξη χαμένη
και ο θάνατος παντού εξαργύρωνε με ευτελές αντίτιμο
τις προδομένες προσδοκίες μας για λύτρωση από τον χαμό
με βλέμματα αφυδατωμένα από την θλίψη του ξεριζωμού
στραγγίσαμε το δάκρυ το στερνό μας να ποτίσει
το όνειρο ειρήνης που χθες φυτέψαμε
και ο σπόρος του ριζώθηκε μαζί με την ελπίδα μας να ανθήσει
ασφοδέλους και ολόλευκα κρινάκια του γιαλού
σαν την ανάσταση της ζωής που μέσα απτό θάνατο γεννιέται
μα πάντα από την αλμύρα των δακρύων μας ανθοφορεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου