Συχνά τα βράδια, όταν όλοι έχουν κοιμηθεί, θυμάσαι τα καλύτερα μυαλά... της ηρωικής γενιάς σου! Και σου λείπει η σιγουριά τους, που σου έδινε κουράγιο, πως θα φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους. Και τους βλέπεις τώρα να παλεύουν για επιβίωση, να έχουν στόματα να θρέψουν και να κλείνονται στον εαυτό τους σαν όστρακο, από φόβο, αλλά και από ντροπή για κάθε άτακτη υποχώρηση και για κάθε αμαχητί παράδοση των όπλων. Είναι οι παιδικοί σου φίλοι, που σχεδίαζαν ταξίδια και έκαναν όνειρα και η ματιά έλαμπε σαν γατίσιο βλέμμα τη νύχτα...
Τώρα τα παιδιά εκείνα, έγιναν μεγάλα παιδιά και αντί να κάνουν τα ταξίδια που σχεδίαζαν σε αχαρτογράφητες παραλίες, κάνουν ηλιοθεραπεία στην άσφαλτο και στην τρεχάλα να προλάβουν το λεωφορείο ή την τράπεζα πριν κλείσει. Στην υπέροχη αυτή χώρα, που έχει ήλιο οκτώ μήνες το χρόνο! Μου έχει λείψει το χαμόγελό σου. Ζούμε μαζί και δε γνωριζόμαστε, πώς αλλάξαμε έτσι...Αλλάξαμε;
Το πρωί πρέπει πάλι να ξυπνήσεις νωρίς, να πας στη δουλειά, να κάνεις τόσα πράγματα... Μοιράζεσαι ανάμεσα στον διευθυντή με τα μεγάλα γυαλιά που συνεχώς φωνάζει και σε όσους σε έχουν ανάγκη και ζουν από σένα. Στο ψυγείο ένα μαγνητάκι από τις διακοπές εκείνες στο νησί, να σου λέει ότι σε αγαπάει. Από κάποιο νησί, από κάποιες διακοπές...Και πιο κει ένα σημείωμα να σου λέει να μην ξεχάσεις τη λίστα με τα ψώνια και το γάλα του παιδιού...Το πρωί και κάθε πρωί το παγωμένο νερό στο πρόσωπο θα σου θυμίζει πως μέσα στην πλήξη προσδοκάς μια αναπάντεχη έκπληξη!
Άσε τις σκέψεις και πέσε να κοιμηθείς. Ίσως και να ζήσεις μια άλλη ζωή, ίσως και να γνωριστούμε σε άλλες συνθήκες ίσως να είμαστε και μεις άλλοι, με το ίδιο πάθος καθώς τα χρόνια περνούν και μπορεί, ναι μπορεί και να μη φοβόμαστε! Ίσως να μην ονειρευτείς έναν τέλειο κόσμο, αλλά κάποιον που θα σε κάνει να πονάς λιγότερο! Αυτό που λαχταράς, αυτό μόνο υπάρχει στην πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου