 |
Μικρό μπεζ Τετράδιο
αφημένο ,όπως ήσουν, στο τραπέζι
δίπλα στην καρέκλα,
που για λίγο με φιλοξένησε
όπως ήμουν περαστική,
σε ξεφύλλισα.
Φτιάχτηκες, έμαθα, για ένα παιδί,
παρέα να σ΄έχει την ώρα που μελετεί.
Νερό έπεσε πάνω σου ένα πρωί,
μα δεν ήταν λάθος.
Ήταν γιατί,
έτσι ζωντάνευε κι άλλο
η ζωή ,που μέσα σου έπλασε
με του μολυβιού του την μύτη την λεπτή,
ένας ζωγράφος.
(Ζωγράφος άραγε να΄ναι
ή ποιητής;)
Σε κάθε σου φύλλο για ώρα στάθηκα πολύ
κι άς νόμιζαν όσοι με έβλεπαν
πως ήταν μόνο για μια στιγμή.
Είδα και χόρτασα, δέντρα την ανατολή,
(κι ας ήτανε μαυρόασπρα).
Άκουσα πουλάκια που κελάηδαγαν
με την γλυκειά τους τη φωνή.
Μέλισσες ,λουλούδια αγάπαγαν.
Και μια πεταλούδα διάφανη,
χωρίς ντροπή,
την ομορφιά της μου΄δειχνε,
ζήλεια να νιώσω δυνατή!
Πιο κάτω , καθώς ξεφύλλιζα,
άκουσα αγόρια που έπαιζαν
με μια μπάλα ,
χαρούμενα πολύ!
Κλεφτά τους κοίταζε ένα κορίτσι
με χείλη σαρκώδη
σαν να περίμενε φιλί.
Σκέφθηκα, θα΄ρθει η ώρα που θα γενεί
γυναίκα από παιδί.
Μικρό μπεζ Τετράδιο
να σε ξανάβλεπα
για μια στιγμή…
Ζωή θα έγραφα
σαν να ΄ναι ποίημα.
Κάθε εικόνα σου που εκείνος ζωγράφισε
με το μαύρο του μολύβι
στο άσπρο σου χαρτί…
25/3/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου