ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ " 50 αποχρώσεις του κόκκινου "

Στη γλώσσα των καταρρακτών
Πενήντα λέξεις έπλασα
Για το ρευστό φως
Που χύνεται απ’ το φύλο σου

Σεισμέ μου
Πυριγενής,
από τα βάθη της αβύσσου,
αναδύθηκα αρχιπέλαγος.
Πρωτοφανέρωτος
στην απεραντοσύνη

Υδρογόνο
Δύο
Οξυγόνο
Απλός είναι ο δεσμός της πρωτουσίας
Έτσι απλή
η αίσθηση του απείρου.
Νερένιοι στους αρμούς που μας συνέχουν

Χλωροπλάστες
Σάρκα τη σάρκα,
ψυχή με ψυχή,
νύχτα τη νύχτα,
ολάκερος κόσμος δημιουργήθηκε
με φωτοσύνθεση.

Κοιλάδα
Κλίνη όπου ζευγαρώνουν τα πεφταστέρια
με τις λάμψεις των αστραπών.
Εκεί γέρνει το φεγγάρι
να σμίξει με το φως των τρυφερότερων μου ονείρων

Ποτάμι
Με αναρριγητά πλάθω την κοίτη σου.
Πλατύνεσαι στης εκβολής το δέλτα,
χύνεσαι στο πέλαγος
που παίρνει τ’ όνομα μας

Διαστολή
Αενάως περισσότερος.
Σαρκώνονται οι στεναγμοί σε μάκρη.
Εκτείνομαι κατά μήκος της ζωής,
στα τέσσερα σημεία του ουρανού σου,
να περικλείσω τις ψυχές όλου του κόσμου

Κιβωτός
Όλα τα θηλαστικά αισθήματα συρρέουν σε ζευγάρια.
Διασώζουμε του κόσμου τις αλήθειες
να ανακοσμογονήσουμε την πλάση μας
στην κοσμοχαλασιά

Θάλασσα μου
Ερυθρά,
που ανοίγει στα δύο
να διαβώ
απέναντι στο θαύμα σου

Βαπτιστής
Εν τη ερήμω
ο Ιορδάνης σου
Με αυλακώνουν τα νερά σου
Χαρίζεις το όνομα μου: Εσύ
να αγγείλω τη βασιλεία του ουρανού μας επί της γης

Πάτριο χώμα
Σε παίρνω στα χέρια μου και σε φιλώ.
Χρόνια ξενιτεμένος στο άδειο,
σε ονειρευόμουνα.
Διαβαίνω το κατώφλι της επιστροφής
στην αυλή μας με τις μπουκαμβίλιες

Κορυφογραμμή
Τις νύχτες, γύρω απ’ τη φωτιά σου
τα όνειρα μου γαλουχείς αντάρτες
να λάμπουν σε κάθε πράξη

Υψικάμινος
Με καμινεύεις , με λιώνεις, με σφυρηλατείς.
Εμβάπτισε με στα νερά σου
να πάρω το σχήμα του σπαθιού.
Ρίξε με ανίκητο στη μάχη

Χαράκωμα
Ζωσμένος το κορμί σου,
επελαύνων,
με ιαχές θα ανακαταλάβουμε τις νύχτες

Σημαία
ανεμίζεις σελαγίζουσα
καρφωμένη στις επάλξεις.
Ανένδοτοι
λογχίζουμε την ανυπαρξία,
παντού κυλά το φως

Ονειροδρόμιο
Ουρανομήκης εκτινάσσομαι
σε ολόλαμπρο στερέωμα.
Είμαι η καρδιά του ουρανού

΄Ηλιε
Σάρκινε.
Ανατέλλεις.
Λιώνεις τα χιόνια ματαιώσεων στις ονειροκορφές.
Αντιβοώ ποτάμι γεννημένο σε όλες μου τις δίψες

Υνί Μου
Με ανασκάβεις.
Να καρπίσουν οι ψυχές μας.
Τα σώματα μας η συγκομιδή.

Κοκκινόχωμα.
Σε οργώνω και σε σπέρνω.
Ευγνωμονεί τη θέρμη σου
ο σπόρος που φωλιάζει

Σχισμάδα
σε ποτισμένη γη.
Εγγύτερα στον ουρανό ο σπόρος που βλασταίνει

Καταβολάδα
Πλεγμένοι σε ριζώματα,
αργά- αργά να λάβουμε
τη μία μορφή που περικλείουμε

Άνοιξη
στα όνειρα της ρίζας μου.
Ανακλαδιζόμαστε.
Τα χέρια μας γεννάνε φύλλα,
τα φύλλα μας πουλιά

Βασίλισσα
Εγώ μελίσσι σαλεμένο
στους ανοιχτούς σου ύπερους.
Ολούθε σε συλλέγω.
Αποθέτω μέλι αισθήσεων στην κυψέλη σου

Μαστιχιά
Σε κεντάω αιχμηρός.
Δακρύζει η σχισμή σου.
Μυροβολάς το χρόνο.
Ευωδιάζω από την παιδική μου ηλικία

Μυρτοειδές
Σε γεύομαι.
Οπός κυλά στο στόμα.
Άγρια βατόμουρα μου στάζεις στη ψυχή
ανεξίτηλο σημάδι

Αμπελώνας
ίσαμε εκεί που φτάνει η ψυχή μου.
Γίνομαι τα χέρια τρυγητών.
Αντιλαλώ τραγούδια,
χαρά,
χορός,
γιορτή του τρύγου

Σαργάσσες
Θαλάσσια χλόη επιπολάζω.
Αργοσαλεύω απλωμένος στο στοιχείο μου.
Στο κάλεσμα του ενστίκτου
συρρέουνε στιλπνά
τα πλήθη των δρομώνων

Ακρόπλωρο
Πυξίδα σου, τα άστρα μου των αναστεναγμών
Σχίζοντας με
με διαπλέεις.
Ανακαλύπτεις τα μυστικά νησιά στα σπλάχνα μου

Άνεμος
Κάλεσμα στη θαλασσινή μου ορμή.
Ορθωμένος στις κυματοκορφές
με στεναγμούς σπάω
κι απλώνομαι στο ακρογιάλι σου

Θαλασσοσπηλιά
Δέχεσαι
τη πλημμυρίδα μου.
Ιριδίζω

Θερμοπηγή
Ιαματική.
Τυλίγεις τους γόους των πληγών.
Πορφυρό βάμμα στη γύμνια μου
μ’ επουλώνεις

Εκατονταπυλιανή.
Προσκυνητής,
γονατιστός προσέρχομαι.
Με βόγγους προσεύχεται η δίψα μου.
Μεταλαμβάνω.

Θαύμα.
Ενσαρκωμένο.
Αγρύπνια κατανυκτική.
Κεριά τα δάχτυλα μου

Σάλπιγγες
Εγερτήριες.
Μήτρα μου,
που με ανασταίνεις
λαχτάρα σε όλους τους πόθους μου

Ποθοκρατόρισσα
Σε πύρινο θρόνο
με στέφεις με φωτιά

Λαίλαπα.
Στο δάσος του πυκνού μου πόθου
σαρώνεις στην πορεία.
Κι ύστερα σιγοκαίς χωνεμένη για ώρες στα οστά μου.
Στη χόβολη που απομένουμε,
εσύ, πάντα εσύ,
λάμπουσα του φοίνικα καρδιά

Σμίλη
Λάξευε
το σώμα μου στο σχήμα του δικού σου.
Το φως
σε εναγκαλισμό αιώνιο

Σελήνη
Του λύκου μου καταγωγή.
Η αρπακτική μου σάρκα
ανάμεσα στα ελάφια σου
Στη λόχμη μου σε σέρνω.
Σφυγμός στα δόντια μου η πείνα

Δίψα
Αξεδίψαστη.
Σέρνομαι όπου πατάς
να γλύψω κάθε στάλα .
Κυλιέμαι στα χορτάρια σου
να ρουφήξω τη δροσιά από τις πόες

Αστραπή
στον ουρανό μου.
Οι πρώτοι στίχοι της καταιγίδας
που θα ξεσπάσει στα κορμιά μας.

Βροχή
Από ψηλά,
χρυσαφένια, ελεητική.
Ρίχνομαι στη γούβα σου τη ξέχειλη
να ξεδιψάσω

Επώαση
της λύσσας μου
Πόθου φλεγμονή,
σάρκας παραφορά.
Παραληρεί το σώμα,
σπαρταράω,
σπασμωδώ

Ρόδο
με φλογισμένα ροδοπέταλα
στην άκρη του μίσχου μου.
Φυλλοβολούμε ίχνη κόκκινα
να μας βρίσκει η τρυφερότητα

Φτερογονία.
Όλο το φως που ζητάει διέξοδο
γεννάει στα πλευρά μου μια αχτίδα.
Το νόημα αναβλύζει
και τα ρίγη του τη ντύνουν με φτερά

Κοχύλι
Στο μάργαρο της σάρκας
τυλίγεις τις σπίθες φεγγαρόφωτο,
εντός σου πλάθομαι
όνειρο μαργαριταρένιο

Γλώσσα
Της ψυχής μου μητρική.
Γλώσσα από γλώσσες.
Για λέξεις
σμήνη αποδημητικών
που επιστρέφουν στα ρίγη της άνοιξης.
Ρήματα
τα νωπά ίχνη αγριμιών του γένους μας σε βάτεμα
Ένα σώμα διάπυρο
που ομοιοκαταληκτεί με άπειρο.

Ονοματοποιία
Νόημα φύεσαι στο κοίλο των εννοιών:
Δίνη, περικάρδιο, καμπάνα,
φιλιατρό, υγρότοπος, βένθος, σμηνουργία…
Το χέρι μου στο χέρι σου
όλες οι καταφάσεις

Αυλός
Εγώ οι άπειρες πνοές
Δοξάρι
στις χορδές μου
Σύνθεση της ζωής
για μουσικά σώματα

Μ
Μονόγραμμα τα χείλη σου.
Η πυρακτωμένη σου άκρη
με αποτυπώνει.
Βαθιά σφραγίζεις τ’ αρχικά μου

Είναι μου
Μέσα σου,
αυτό που είμαι γίνομαι.
Μονάχα τις ώρες της φωτιάς υπάρχουμε αληθινοί

Αχανές
Βρήκαν το φως τα ριγητά
να σαρκωθούνε
Μαθητεύει νόημα η ζωή
να επικρατήσει