ΤΕΡΓΙΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ « Αγάπη ρέουσα » Ποιητική Συλλογή

ΤΕΡΓΙΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ « Αγάπη ρέουσα »

Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ 

Άλλοι συντελεστές : Στέλλα Τεργιακή (πίνακας εξωφύλλου)

Θέμα : Ποίηση, Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση

Αριθμός Σελίδων : 96

Εξώφυλλο : Μαλακό

Έτος Έκδοσης : 2014 (Δεκέμβριος)

Στην εποχή μας η ανθρωπότητα βάλλεται από καταστάσεις, μεθόδους και ενέργειες διάσπασης και αποπροσανατολισμού. Ο άνθρωπος της ύλης γίνεται έρμαιο κανόνων, πράξεων και συμφερόντων εξαγοράς συνειδήσεων, συστηματικά και με αδυσώπητο έλεγχο, με συνέπεια να διαπιστώνουμε κάθε μέρα ότι ζούμε σ’ ένα ηθικό χάος. Η ιδιοτέλεια κι ο εξαναγκασμός, που δημιουργούν την ανελευθερία, καθηλώνουν με άμεσο ή με έμμεσο τρόπο κι η ψυχή ασφυκτιά, μη μπορώντας να βρει διεξόδους εξέλιξης.

Τα όρια του δυναμικού όμως που ενυπάρχουν σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, είναι άπειρα κι ατελεύτητα και μόνο με την εσωτερική ενατένηση, την αυτογνωσία και την «καλλιέργεια της ψυχής», αυτοπροσδιορίζεται και επανατοποθετείται ο Άνθρωπος Εαυτός, καταδεικνύοντας την αληθινή υφή του.

Η νέα ποιητική συλλογή της Στέλλας Τεργιακή «Αγάπη ρέουσα» (Ιωλκός, 2014) συναντά τον άνθρωπο της Νέας Εποχής που καλείται να ενσκήψει εντός του, να ενεργοποιήσει το Είναι του και ιδιαίτερα να δώσει ανάφλεξη σ’ αυτήν την ενέργεια που ενυπάρχει, σε κάθε του κύτταρο• τη δύναμη της Αγάπης! Η ενεργοποίηση και η εκδήλωση της Αγάπης στη διαδρομή της ψυχής, είναι το μέσον, ο δρόμος και ο συνδετικός κρίκος, που φέρνει τον Άνθρωπο, κοντύτερα στον Εαυτό του. Η δύναμη της Αγάπης και οι λεπτοφυείς καταστάσεις της, δομούν τους κρίκους της αλυσίδας, ενώνουν και ανάγουν τις υποστάσεις στην κλίμακα του Φωτός, προκειμένου να επέλθει η αφύπνιση κι η αναγέννηση. Το δομικά υλικά που επιλέγει κανείς και η τέχνη να φτάνει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καθαρότητα, πνευματικότητα και μεταφυσική διάσταση, στα άδυτα του Είναι, καταδεικνύουν το πόσο καλός Αρχιτέκτονας είναι, συντονιζόμενος πάντα με την… Αγάπη ρέουσα!http://www.iolcos.gr/

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Στέλλα Τεργιακή

Ποίηση – Συγγραφή - Ζωγραφική

Η Στέλλα Τεργιακή γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Στα δεκαπέντε της χρόνια μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. 

Από μικρή ηλικία έχει υπαρξιακές ανησυχίες! Την απασχολεί ο άνθρωπος, η δομή και η πνευματική εξέλιξή του και γενικά ό,τι τον περιβάλλει και τον συνθέτει. Η κριτική της ματιά απέναντι στα πράγματα, γίνεται πάντα μέσα από φιλολογικές και διερευνητικές διεργασίες, ακόμη δε με ανάλυση της υπερβατικής ανθρώπινης έκφρασης.

Έχει ασχοληθεί με το δοκίμιο, την ποίηση, αλλά και με την πεζογραφία. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο. 

Παράλληλα ασχολείται και με τη ζωγραφική. Έργα της παρουσιάστηκαν σε ομαδική έκθεση, καθώς επίσης διατίθενται όταν ζητηθούν, ή κατά παραγγελία. Ζωγραφίζει τοπία, πορτρέτα, ρεαλισμό, σουρεαλισμό και ότι άλλο ενεργοποιεί και εκφράζει την ψυχή της.

Στην επαγγελματική της καριέρα, εργάστηκε επί σειρά ετών, στο χώρο της πληροφορικής όπου δίδαξε, αλλά και έγραψε εγχειρίδια χρήσης προγραμμάτων. Επίσης εργάστηκε σε πολυεθνική εταιρία γραφικών τεχνών, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στο χώρο των πωλήσεων του marketing και των δημοσίων σχέσεων. 

Σήμερα ασχολείται με την ζωγραφική και την συγγραφή - ποίηση, στοχεύοντας πάντα στην Ανθρωποκεντρική έκφραση, με απώτερο σκοπό την αφύπνιση της ψυχής, την ενεργοποίηση του Είναι, την εξέλιξη και την αναγέννηση.

Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. 

Το « Φως Ανέσπερον » (2011)

το « Νέα Ελληνικά » (2012) και 

το « Αγάπη ρέουσα » (2014).

Και τα τρία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ιωλκός. 

Τα εξώφυλλα από τα βιβλία, κοσμούν έργα της ίδιας, (λάδι σε καμβά) και η θεματολογία είναι πάντα σχετική με το περιεχόμενο των βιβλίων της.

Είναι μέλος της Πανελλήνιας Εταιρίας Λόγου και Τέχνης (Π.Ε.Λ.Τ) 

Η σελίδα που διατηρεί στο διαδίκτυο είναι : www.facebook.com/steriaki.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Οδεύοντας ...

Λίγο χαμόγελο απ’ τ’ όνειρο
του γερμένου ουρανού
ψάχνω…
κι έκρυψα στις τσέπες μου
ένα κομμάτι Φως
για να τ’ ανάψω
σαν έρθει η ώρα.

Έβαλα μαζί με τη συνείδηση
κι απόθεμα αγάπης,
απ' αυτό που κρατώ στην ψυχή μου
μες στις απόστρατες,
κρυμμένες μέρες μου.

Άπλωσα ικετεύοντα χέρια
στο γκρίζο της ύλης
κι αναρριχήθηκα στις πρασινάδες
του απόηχου
των σιωπών…!

Δεν αδιαφόρησα για τις χίμαιρες
που κατέκλυσαν την φωνή μου,
δεν αναλώθηκα στη συνέχεια
των χαμένων του σκότους!

Κρατώ τον αγώνα ψηλά…
Κρατώ την ψυχή μου ψηλά …!

© Στέλλα Τεργιακή

ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ

Ήρθαμε μαζί
να συναντηθούμε στη ύλη
που η αγάπη κάνει έκφραση
το πρόσωπό της,
προσφορά κι ελπίδα.

Σ’ αγαπώ,
άνθρωπε της καρδιάς μου,
στο ακρογιάλι του έρωτα,
της δίνης και της πλάνης, του στοχασμού
και της αφημένης οίησης!

Σ’ αγαπώ,
κι αφήνομαι στην διάθεση
της βασιλείας και της διαμονής σου
στο άπλετο παρόν,
τροφοδοτώντας σε με υλικά,
που εσύ θα επιλέξεις να χτίσεις
το κτίσμα της ψυχής σου.

Σ’ αγαπώ,
άνθρωπε της ψυχής μου
του φωτός και της διαδρομής
στο μονοπάτι της κατάθεσης
απ’ το απόθεμα εκείνο
της κρυμμένης ευφορίας, που τίκτεται
στη δόμηση του Είναι σου
κι απαντέχει την έκρηξη
που θα σε φέρει πίσω… στην Αρχή
της εκπόρευσης…!

© Στέλλα Τεργιακή

ΨΥΧΗ ΠΑΛΛΟΥΣΑ

Στο σκοτάδι αυτής της πόλης
σφυρηλατώ με το Είναι μου
το αναπάντεχο σκότος της δίνης
που πήρε στα γρανάζια του,
κάθε τι όμορφο και ουσιαστικό !

Στέκω όρθια μπροστά σε κάθε μορφή
κυμαίνουσα αδίκως,
περπατώ δρόμους ατέρμονους
κι εκτίθεμαι
μεσ’ το πολύβουο
κι αβυσσαλέο πλήθος…που ασθμαίνει
γιατί τα δάκρυα … στέρεψαν !

Ανασαίνω, δίπλα στα σώματα
των επίορκων νικητών
της πουλημένης
και ντροπιασμένης δόξας του σήμερα,
που δεν έχει αύριο
γιατί έκαψαν τις δάφνες …

Και μέσα σ’ αυτή την χίμαιρα
της κάθαρσης …
μπορώ ακόμα να πω
πως είμαι άνθρωπος
πως έχω ψυχή …
θλιμμένη …
κι αγωνιούσα …
μα πάντα ελπίζουσα …
στ’ άσπρα ντυμένη,
που σηκώνει το τρόπαιο
της Ύπαρξής της
κι αναρωτιέται…

« Ανθρωπεύει κανείς ; »

© Στέλλα Τεργιακή

ΑΓΑΠΗ 

Στις κρυφές θάλασσες των ματιών σου
θέλω να σβήσω τη θλίψη μου.
Στο θερμό άγγιγμα της έκφρασης των χεριών σου
θέλω ν’ ανάψω το κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου.

Άγγιξε την ψυχή μου
και δώσ’ της να πιει νερό να ξαποστάσει,
νερό απ’ την δροσοπηγή
που λούζεται στο Φως
της ζωηφόρου παρουσίας σου!

Να κοίτα η καρδιά μου
για σένα πάλλεται
καλώντας σε να τη βρεις…
στο διάβα σου στην ύλη,
την ώρα που έκλεισες τα μάτια
κι αφέθηκες να σ’ οδηγούν,
οι χίμαιρες της ζωής σου!

Θέλω να πιω…
να σε πιω …
να ξεδιψάσω απ’ τον ήλιο σου,
να σταματήσω στην Ιθάκη της καρδιάς σου,
να λούσω κάθε τι που με δομεί…
να ξεχαστώ, να εξιλεωθώ, να ονειρευτώ
μέσα στο Σύμπαν...
της μορφής και της ενέργειάς σου …!!!

© Στέλλα Τεργιακή