ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ " Ποίηση σε σώμα."

Τα χείλη σου είναι στίχος ανάπαιστος
ανάμεσα σ’ άστρα που φέγγουνε νότες.
Τα μάτια σου είναι ήχος ανεπαίσθητος,
πλάγιος τέταρτος σε αγγέλων ρομφαία.
Η ανάσα σου είναι φωτιά από μάλαμα,
μάγμα ηφαίστειο πάνω στ’ άνθη του πόνου.
Και τούτο το σώμα σου που πάλλεται ένδοξα
απάνω στα δάχτυλα της μικρής μου καρδίας,
όνειρο σαν την ύπαρξη, όνειρο όμοιο
μ’ αθάνατο δαίμονα στα χέρια μου είναι.
Άνοιξη θα στεφανωθώ τον έρωτα των πάντων.
Καταμεσίς στο άπειρο θα στήσω καρτέρι
να πιάσω το άπιαστο των αιθέρων το μείγμα.
Άνοιξη, σαν την Ποίηση, θα προβάλω στα άνθη,
στάχυα χαράς ανείπωτης να σου υποσχεθώ.
Κοίτα να με δεχθείς δίχως όρια στα πλάτη τού πόθου.
Οι λέξεις μου πάθος σου ας γίνουν την νύχτα.
Κι απάνω στο σώμα σου λεπτότατα ας γράψω
ποίημα εύλεξο, σαν υφάδι αγάπης,
πορφυρό σαν ντροπή ‘πο γλυκιά αμαρτία.
Ποίημα έκστασης μιας ψυχής που πεθαίνει
κι ανασαίνει λατρεύοντας το εκ χώματος σώμα.
Κι όταν στου τέλους μου τον θρίαμβο θα οδηγηθώ,
οι λέξεις μου πάνω σου ας μείνουν χαραγμένες.
Επί της χορδής σου αθάνατη εγγραφή,
η Ποίηση που έκλαψε και γέλασε μαζί σου.
Στο σώμα σου που έγραψε το φως της αγάπης.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Από την ανέκδοτη συλλογή μου
με τίτλο "Τι;"