ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Β. " Ανοιξιάτικο "

Γλυκό πρωινό πόσο μου αρέσεις.

Κι όταν ο ήλιος ξεμυτά,

πίσω απ’ τις κορφές των βουνών, ψάχνω να σε βρώ.

Δυο ματιές μου κι άλλη μια, δεν είναι ικανές για να σε δω.

Σιώπησα το χάραμα, για ν’ ακούσω τον ήχο της αυγής.

Κι όλα ενώνονται, στην πιο γλυκιά αρμονία της ψυχής.

Θέλω να τραγουδήσω εκεί που είναι ο ήλιος.

Μαζί σου να είμαι, εχθρός ή φίλος.

Να μου ζεσταίνεις την καρδιά, με δυο γλυκά σου λόγια.

Να αφουγκράζομαι τη διαδρομή σου, 

μέσα απ’ της άνοιξης τα δρομολόγια.

Με βρίσκουν τα λουλούδια κι η πρωινή δροσιά,

επάνω τους να κοιμάμαι.

Δυο παπαρούνες με φιλούν, σα να ήμουν εραστής τους.

Κι η πιο κοντινή φωλιά, εμένα περιμένει.

Ξυπνώντας είδα την αυγή, από χθες πιο ασπρισμένη.

Νιώθω στ’ αυτιά μου, τον ήχο της νιότης και της φύσης.

Κελαηδάω κι εγώ μαζί με όλα τα πτηνά.

Με φυσάς, με της καρδιάς σου το τζουρά.

Κοιτάζοντας το δάσος που βρίσκεται απέναντί μου,

κατάλαβα πως δεν είσαι εκεί.

Μια φιγούρα που χορεύει, στα φυλλώματα των δέντρων

μου φτιάχνει τη στιγμή.

Πετώντας καταφθάνω, σ’εκείνη την υπέροχη μορφή.

Θεέ μου, τι πολιτεία.

Όπου δε φτάνει ο ήλιος, γίνεται πανδαισία.

Βγάζω τα ρούχα μου, ν’ακολουθήσω το χορό.

Μπροστά μου βρίσκεσαι γυμνή,

και μ’ οδηγάς σα να ’μουν παιδί μικρό.

Χορεύω με χρώματα και σκιές μέχρι το πρωί.

Δε ξέρω αν βρίσκομαι σε μέρος γνωστό.

Αν με τη λογική είναι συμβατό.

Λογαριάζω να φύγω, μα δεν ξέρω από που να βγω.

Βλέπω περάσματα στις κοιλότητες των δέντρων.

Μα αυτό το δάσος είναι από πριν πιο γέρικο.

Όπου υπήρχαν όμορφα πράσινα πλατάνια,

φύτρωσαν πανύψηλα δέντρα,

άγνωστα για μένα.

Το τέλος ήταν γνωστό,

(ήξερα πάντα δυο φορές

να σε φιλώ.)

Τελειώνοντας το όνειρο, με βρήκαν να κοιμάμαι,

πάνω στα λουλούδια, στην πρωινή δροσιά,

οι παπαρούνες με φιλούσαν, σα να ήμουν εραστής τους.

Στης αυγής τα χρώματα, διέκρινα τη λέξη,

Σ’ΑΓΑΠΩ.

Αλέξανδρος Β. 


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://stixopoiimatakaikeimena.blogspot.gr/