ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ "Το αγιασμένο πνεύμα"

Πίνακας: Flora Aube

Πάντα το πνεύμα αγιασμένο θα ‘ναι,
αν στην καρδιά με μάννα τρέφεται,
αν η λογική με την ψυχή εναρμονίζεται,
αν συνταυτίζεται…
το πρέπει τη ζωής με των ματιών το θέλω,
αν ο χειμώνας πολύχρωμα φορεί,
χωρίς μιας άνοιξης τη φλόγα να αναμένει,
δίχως εμμονικά να επιμένει…
πως είν’ οι εποχές
που άκριτα ζωές ορίζουν…
που συμπεριφορές προσδιορίζουν…
πως πρέπει τα πουλιά
πάντα γλυκόλαλα να ψέλνουν…
πώς πρέπει οι ανθοί
χρώμα και ευωδιές να στέργουν…
πώς πρέπει ο ήλιος
τη βρόχινη ευλογία να ξορκίζει…
πώς πρέπει…
τα πρέπει στην εντέλεια να είναι,
και του ανθρώπου η θέρμη…
προσαρμοσμένη…
σε προσδοκίες εαρινές

Κι όμως… αν ήξερες…
πως η αλήθεια απέχει παρασάγγας,
πώς πάντα…
το πνεύμα αγιασμένο θα ‘ναι
στα όνειρα τα κοριτσίστικα
καρδιών αμόλυντων
που μες στο καταχείμωνο μπορέσαν...
πολύχρωμα φορέματα φορέσαν…
οι ουρανοί κι ας μην τον πρόσταξαν…
για εαρινούς και θερινούς καιρούς
ανώφελα κι ανόητα δε νοιάστηκαν…
που στ΄ασπρα χέρια βάστηξαν…
το πνεύμα το αγιασμένο…
το πλάσμα εκείνο το εξωτικό
που μια φορά κανείς θα το συντύχει,
χειμώνα σα θα φτερουγίσει…
μη λάχει και το δουν…
όσοι μονάχα ήλιους καρτερούν
(ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ)