ΚΑΠΙΡΗ ΒΟΥΛΑ - Η Θάλασσα και του Ήλιου τα " Ευχαριστώ "

Η Θάλασσα η πλανεύτρα,
αρχόντισσα, χιλιοτραγουδισμένη,
στα μάτια που την αγαπούν
μένει πιστή ερωμένη!
Τη νύχτα ασημοστολίζεται
του φεγγαριού τη λάμψη,
Θεά για κείνο ντύνεται
και τα μαβιά της βάζει,
να την κοιτάζει τ' Όνειρο
και να αναστενάζει!
Μα σαν χαράζει η αυγή
τον Ήλιο λαχταράει!
Ερωτοχτυπημένη, με
τη ζωογόνο του Θωριά
όταν λαμπρός με το άρμα του
τα ουράνια αφοπλίζει,
την Κάψα του,
που η αλμύρα της καλά γνωρίζει, στα ηλιοσκαλοπάτια 
τον προσμένει ν' ανεβεί,
καθάρια, αφρολουσμένη, ταπεινή
να τον καλωσορίζει!
Στον Ήλιο ανθίζει η Ζωή,
το Αύριο ελπίζει
κι ο πιο φτωχός, γυμνός Εαυτός
το Φως αναγνωρίζει!
Για τα Χρυσά χαμόγελα
που η Θάλασσα λατρεύει,
τα ραντεβού του Έρωτά της κλέβει!
Το άγγιγμα του λύτρωση
μαζί με θαλπωρή.
Να τη ζεστάνει πως ποθεί!
Επάνω στην ανάσα την καυτή,
με πάθος η δική της να εξατμιστεί!
Ο Ήλιος για την υγρασία αυτή,
στα χείλη δροσερό φιλί,
κάθε φορά " Ευχαριστώ " της λέει.
Κι άμα δεν βγει ο Ήλιος
πως πονά!
Η Θάλασσα θλιμμένη, σκοτεινή,
τη λύπη της να κρύψει δεν μπορεί.
Δάκρυα αλμυρά με τα λευκά πουλιά του στέλνει,
με τ' αφρισμένα κύματα ντυμένη! Κοιτάζει με θυμό 
τα σύννεφα,
τον Ουρανό και του αγριεύει,
που τη χαρά της άκαρδα,
δίχως ντροπή της κλέβει!
Πόσο ευτυχισμένη,
μέρωμα νου, γαλήνια
με τις λάμψεις τις χρυσές
σαν είναι στολισμένη!
Την έμπιστη της,
τη Γοργόνα της καρδιάς,
του Μεγαλέξανδρου την αδερφή καλεί.
Κάθε φορά της παραγγέλνει ν'ανεβεί!
Με τα κρινάτα χέρια, η χιλιόμορφη παρθένα,
που στα θνητά, αθάνατη γελά,
μ' ευλάβεια και στοργικά
τα χρυσαφένια " Ευχαριστώ "
στον κόρφο της,
στου πιο βαθύ ωκεανού της
τα απύθμενα να φέρει!
Κανείς τυχάρπαστος
εκεί δεν θα τα βρει,
το μυθικό της θησαυρό
δεν θα αγγίξει!
Στον κοραλλένιο της βυθό,
αιώνια.....δικό της θα κρατήσει!
Τα κρύβει τα " Ευχαριστώ ",
τα δένει κόσμημα ακριβό
που μόνο εκείνη
κι η Γοργόνα της γνωρίζει!
Κολιέ τα φτιάχνει αστραφτερό,
να το φοράει τις νύχτες
στο λαιμό,
στολίδι επάνω στα μαβιά,
στα μάτια του Ονείρου της
να λαμπυρίζει!
Κι εσύ Νου Ταξιδευτή,
πολυταξιδεμένε, συ Καπετάνιε
που το μπάρκο της Άνοιξης ορίζεις, του Ποσειδώνα
μήνυσε.......
Με προσοχή την Τρίαινα,
να το 'χει έννοια.....
μη τη Γοργόνα τραυματίσει!
Όχι, μη φανταστείς....
η Θάλασσα εκδίκηση δεν θα ζητήσει!
Μα ποιος μπορεί
τα δάκρυα της να αντέξει
όταν το λυπημένο
πρόσωπο της στρέψει!
Δεν της φτάνουν
τόσα ναυάγια που πνίγει,
τόσοι καημοί που στο βυθό της κρύβει;
Η Θάλασσα ίδια,
πάντα εκεί θα μένει,
απ' των ανέμων
τα χτυπήματα δαρμένη!
Το βλέμμα των Ταξιδευτών
με χρώματα, ήχους, άρωμα
κι αισθήσεις θα ποτίζει!
Θα ταξιδεύει την καρδιά,
θ' ακούει τους παλμούς της
και θα φυλάει στα σπλάχνα της
τους αναστεναγμούς της!
Κι όσο υπάρχει η Ζωή
κι όσο η Γη γυρίζει,
το χάδι του Ήλιου η Θάλασσα
με πάθος θα αγγίζει!!!
Έρωτες μ' ανοιχτά πανιά
εκείνη θ' αρμενίζει!!!

27/3/2015 ~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri