ΚΟΛΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ " Της Ομίχλης τα Παιδιά "

Το ζήτημα είναι πως μερικά παιδιά δεν στρώνουν, όσο κι αν τα δείρει μικρά η μάνα τους, δεν στρώνουν ακόμα κι αν τα αγαπάς, είναι ξεροκέφαλα, πεισματάρικα και σιωπηλά, κάθονται σαν ξερολιθιές στις άκρες των δρόμων και περιμένουν γεμάτα παράπονο. Έχουν τάση προς την μοναχικότητα, κάνουν παρέα με τα σκυλιά και κοροϊδεύουν τους παπάδες, στήνουν καρτέρι στους Μάηδες και περιμένουν να ωριμάσουν τα κεράσια, μετρούν τις νύχτες τα άνθη της κερασιάς, για αυτά τα παιδιά πίσω απ’ τους μαντρότοιχους έχουν κρυφτεί οι ορίζοντες

 Είναι κάποια πράγματα που τα αγαπάς με την γνώση κι όχι απ’ την όψη ή την συμπεριφορά, ακόμα πιο μυστικά: είναι κάποια πράγματα που τα μαντεύεις και τα αγαπάς, ενώ μπορεί να μην υπάρχουν, όμως αν θέλεις να αγαπάς κανείς δεν σε σταματά, ούτε ο δολοφόνος σου

 Είναι κάποια παιδιά που δεν ορίζουν την φαντασία τους, τα ξεφεύγει. Το περιβάλλον για αυτά λειτουργεί σαν μέγγενη, η κοινωνία σαν καλοστημένη παγίδα, περιμένει ορθάνοιχτη να τα υποδεχτεί. Οι αγκαλιές για αυτά τα παιδιά έχουν αγκάθια, οι συγγενείς όλοι είναι άγνωστοι, βαπτίζουν αδέρφια τους περαστικούς και τα πουλιά, αγαπούν τα δελφίνια και τα βρίσκεις στις θάλασσες να νοσταλγούν, δεν ξέρουν τι, νοσταλγούν το μέλλον, πιάνουν εύκολα έχθρες με το παρελθόν και φιλίες με το μέλλον

 Έχουν μνήμες απ’ το μέλλον, η ζωή για αυτά στέκεται πανέμορφη αλλά άδικη, η ζωή για αυτά είναι πάντα υπόθεση μακρινή, απλώνουν τα χέρια μέσα στον ύπνο τους, κάτι βλέπουν που δεν μπορούν να το μοιραστούν, σε κάτι πάντα φτάνουν που απομακρύνεται, κάτι ποθούν να πιάσουν που τα ξεφεύγει, διαρκώς φεύγουν για κάπου που δεν είναι τώρα, που δεν είναι εδώ, που δεν είναι σήμερα, είναι κάποια παιδιά που ανήκουν στο αύριο αποκλειστικά και διασχίζουν τον χρόνο σαν νεκρά

 Είναι κάποια παιδιά που είχαν την τύχη να είναι άτυχα, η γέννηση για αυτά δεν πέτυχε, γεννιούνται μια άλλη μέρα ή δεν γεννιούνται ποτέ. Είναι κάποια παιδιά που διαρκώς αμύνονται σ’ αόρατα χτυπήματα, κατέφυγαν σε μια γωνιά του κόσμου και κρύφτηκαν στον έρωτα, φορούν χάρτινα εσώρουχα κι εύκολα τα σχίζουν, αλλάζουν φύλο συχνά, είναι κάποια παιδιά πλασμένα από άρωμα και σώμα από μάρμαρο, ο πόνος τα σκληραίνει, χτυπούν με το σπαθί τους το κενό, αν πέσει μέσα τους άνθρωπος μαθαίνει κολύμπι

 Έχουν στα μάτια ένα νησί ζωγραφισμένο, ξαπλώνουν σε ένα πάτωμα από αμμουδιά, τα κρεβάτια τους αιωρούνται, τα δωμάτιά τους είναι κύβοι στο διάστημα, τα σπίτια τους είναι ορθάνοιχτα και ξεφτισμένα, σπάζουν τα παράθυρα και τις πόρτες με την δύναμη του σάλιου, τα λόγια τους είναι γροθιές, οι φωνές τους γεμάτες σιωπή, φιλούν τις γάτες στο στόμα, μιλούν την γλώσσα τους, μιλούν ακόμα και με τις αράχνες κι έχουν ένα καράβι κρεμασμένο στην λάμπα του σπιτιού τους, έτοιμο να σαλπάρει για το πουθενά, οραματίζονται ένα λιμάνι από πάχνη, αυτά τα παιδιά ζουν μες την ομίχλη, είναι της ομίχλης τα αγαπημένα παιδιά· αν τα δέσεις διαλύονται, αν τα αφήσεις ελεύθερα σκοντάφτουν στα έπιπλα σαν μεθυσμένα   

 Οι σχέσεις τους είναι από ζάχαρη που λιώνει, η καρδιά τους είναι όλη ένα σκονισμένο πατάρι αρχοντικού, έχουν τον εξώστη του για θεμέλια και στο μέτωπό τους μπαλκόνια. Κάθε που βγαίνουν έξω απ’ το σώμα τους ιππεύουν ένα λευκό άλογο δίχως σέλα, έχουν στο σώμα τσιγγάνικα τατουάζ και δέρμα από ελάφι, ο άνεμος τα κυριεύει σαν δαίμονας, κάθε φορά που βρίσκουν τον τόπο τους σπάζουν την πυξίδα, κάθε φορά που βλέπουν τον φάρο τον περιγελούν και τον διαψεύδουν, η τρικυμία για αυτά τα παιδιά είναι παράδεισος κι η κόλαση η άπνοια, σημαδεύουν ακόμα με την σφενδόνη άστρα, πιστεύουν πως ο ουρανός έχει καρδιά κι η θάλασσα μάτια

 Είναι κάποια παιδιά που δεν θα τα μάθεις ποτέ, όσο κι αν σου μιλήσουν για τον εαυτό τους, θα πάρουν το μυστικό τους στον τάφο τους, για να τα γνωρίσεις θα πρέπει να είσαι απ’ τον ίδιο χρόνο, θα πρέπει να έχεις στο συρτάρι ένα ζευγάρι φτερά και στα χέρια σημάδια από καρφιά. 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://triala.blogspot.gr/