ΤΕΡΓΙΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ " ΨΥΧΗ ΠΑΛΛΟΥΣΑ "

Στο σκοτάδι αυτής της πόλης
σφυρηλατώ με το Είναι μου
το αναπάντεχο σκότος της δίνης,
που πήρε στα γρανάζια του
καθετί όμορφο και ουσιαστικό !

Στέκω όρθια μπροστά σε κάθε μορφή
κυμαίνουσα αδίκως,
περπατώ δρόμους ατέρμονους...
κι εκτίθεμαι
μεσ’ το πολύβουο
κι αβυσσαλέο πλήθος, που ασθμαίνει
γιατί τα δάκρυα στέρεψαν !

Ανασαίνω δίπλα στα σώματα
των επίορκων νικητών
της πουλημένης
και ντροπιασμένης δόξας του σήμερα,
που δεν έχει αύριο
γιατί ’καψαν τις δάφνες …

Και μέσα σ’ αυτή την χίμαιρα
της κάθαρσης…
μπορώ ακόμα να πω
πως είμαι άνθρωπος
πως έχω ψυχή…
θλιμμένη κι αγωνιούσα,
μα πάντα ελπίζουσα,
στ’ άσπρα ντυμένη…
που σηκώνει θαρρετά το τρόπαιο
της Ύπαρξής της
κι αναρωτιέται :

« Ανθρωπεύει κανείς ; »

© Στέλλα Τεργιακή

Πνευματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα

Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου "Αγάπη ρέουσα"