Την τέχνη της πέτρας την έμαθα στην Κωμιακή, το χωριό μου. Στις ξερολιθιές, στις πεζούλες, στους «τράφους», που κρατούν το χώμα και υπάρχει ζωή. Πέτρες χτισμένες. Με αίμα όμως και με τον ανίκητο πόθο της επιβίωσης.
Ο Νόμος είναι καθαρός στην κοινωνία της πέτρας. Ένας: Όλες οι πέτρες είναι χρήσιμες, όλα τα μεγέθη, όλα τα σχήματα, τα χρώματα, τα DNA. Απλό!
Το ρόλο τους τον κανονίζει ο μάστορας. Αυτή είναι η τέχνη του.
Το ρόλο το δικό μας στις σχέσεις μας τον κανονίζουμε εμείς.
Αυτή είναι η τέχνη μας.
Να επιλέγουμε ρόλους! Και το μέγεθος της πέτρας που θα «παίρνουμε» κάθε φορά στο δομούμενο, ανάλογα με τα μεγέθη των συν…!
Όταν θέλουμε να ανεβαίνει γρήγορα το «κτίριο», είμαστε πετρούκλες. Όμως για τις …απωθητικές προεξοχές μας δεχόμαστε ευχαρίστως το πελέκημα, για να μπορούν να πλησιάζουν οι άλλες. Να κολλάμε! Και μη νομίζουμε, πετρούκλα και τελείωσε! Σπεύδουν τα ανυπόληπτα πετραδάκια για βοήθεια, που πάντα χρειάζεται. Εκεί που η πετρούκλα κουτσαίνει, έρχεται να την υποστυλώσει το πετραδάκι. Της παίρνει το μπαστούνι κι αυτή στέκεται στα πόδια της γερά! Άφησε, που το πετραδάκι τη φέρνει στα ίσια της, τη ψηλομύτα!
Κάθε σειρά μικρές-μεγάλες πέτρες είναι η βάση να πατήσουν οι από πάνω. Κι αυτές πάλι βγάζουν την υποχρέωση με το να δένουν τους αρμούς των από κάτω. Ο αρμός θέλει βάρος, σωστά τοποθετημένο για να κλείσει! Γίνεται δέσιμο! Είναι υποχρεωτικό το δέσιμο των αρμών, αλλιώς εκεί ρωγμές. Που θα ανοίγουν με ζημιές. Ξέρουν οι χτίστες.
Όπου χτίζεται οτιδήποτε ο Νόμος είναι ίδιος: «Όλες οι πέτρες είναι χρήσιμες».
Όμως η μαστοριά και τα καλά υλικά φτιάχνουν τα κτίρια που 'γεμίζουν το μάτι'.
Και την καρδιά!
Και θα αντέξουν.
Μ.Κ.
 |
| Φωτογραφία - Μ Κορρές |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου