ΕΛΕΝΗ ΧΑΪΜΑΝΗ " Η Ποίηση στα Πλαϊνά των Στίχων "

ΕΛΕΝΗ ΧΑΪΜΑΝΗ

" Η Ποίηση στα Πλαϊνά των Στίχων "

 

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ!
Από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.
Τίτλος:Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΠΛΑΪΝΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ
Σειρά :ΠΟΙΗΣΗ
Συγγραφέας:ΧΑΪΜΑΝΗ ΕΛΕΝΗ
Σελίδες 50 Τιμή 7,00 ευρώ Σχήμα 14Χ21...

 Η πρώτη Ποιητική Συλλογή της Ελένης Χαϊμάνη με τίτλο " Η Ποίηση στα Πλαϊνά των Στίχων "κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 και ώρα 19:00

στην Πλ.Κάνιγγος, Τζωρτζ 20..

  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η Ελένη Χαϊμάνη μένει στην Αθήνα.

Έχει σπουδάσει νοσηλευτική.

Καλεί τον εαυτό της ιδεαλίστρια.

Αυτή είναι η πρώτη της ποιητική απόπειρα.

Υπογράφει τα ποιήματά της ( πολλά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί και στο παρόν μπλογκ ) με το όνομα Σελάνα Γραίκα.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Κάποτε, αναζητώ το όνομά μου.

Επαναδιατυπώνω την ημέρα

 -τις νύχτες!

 Στους κόμπους απ’ το σεντόνι μου.

 Το μέτρημα δεν φτάνει.

 Ουτοπικά γιατί ο Παράδεισος ένας,

 χάσκει στο ιδεώδες ενός

 Φαίδρου

και οι Κολάσεις

πολλές και πυκνοκατοικημένες.

Είμαι το παρόν

 παρελθοντικών ανθρώπων.

Το όνομά μου είναι

Μνήμη.

Διχάζομαι στην ανθρώπινή μου υπόσταση.

 Άγονος δρόμος, στην δια-σταύρωση μου.

 Φαρμακώνω.

Και υποθάλπω τον εγκληματία μέσα μου.

Φαρμακώνομαι.

Δεν αφήνομαι ν’ αυτοκτονήσω

. Στον δημόσιο βίο μου-αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ!

 κουκουλωμένος διπλωματία σε σαλόνια αργυραμοιβών.

 Βολεύομαι και ακούω, εν φύσει επικοινωνώ.

 Αναλλοίωτος, δύναμαι να παραμείνω.

 Επαναστατημένη ψυχή. Απομακρύνομαι.

Και στον σύγχρονο κόσμο σιχαίνομαι το φως.

 Ενίοτε το βλασφημώ.

Αρνούμαι να κλειστώ σε λήκυθο λευκή.

 Κάσες, μποτίλιες κι αμαρτία.

 Ο Διχασμός του Ποιητή.

Δεν έχω να πω πολλά.

 Μου ζήτησαν να αφαιρέσω από τα τόσα

 κι άλλα τόσα. Και αφαιρώ. Γιατί αυτοί ξέρουν.

 Και αφαιρούμαι. Γιατί εγώ ψάχνω.

Στο τέλος τι μένει;

Άδειο εκμαγείο λανθάνουσας φιλοσοφίας.

 Ανάθεμα τους γνώστες.

 Αφαιρώ λίγο ακόμη.

 Κι ας έχω τόσα κι άλλα τόσα επιπλέον.

Είναι οι λέξεις που τρομάζουν;

Κρύφτηκαν σε άδειο κεφάλι.

Μου έκλεισαν την πόρτα.

Τα καλύτερα μου ποιήματα τα έχασα

Στο σταθμό των τρένων, πίσω από το θολό παράθυρο.

Η Ποίηση/είναι μια πράξη αντικοινωνική αδέλφια.

 Προχωρά/το παρελθόν μας,/μέσα στα στήθια απλώνεται/

ριζώνει. “

Δεν φταίμε εμείς/οι μαριονέτες.”

λένε/οι αναγνώστες.

“Μας κόψαν τις κλωστές/μα η κονιοποίηση/

 υποθάλπεται/κάτω απ’ τα γυαλιστερά μας μάγουλα.

 Και η μεγαλύτερή μας πράξη/εμάς,/

 που ποιητικό βλέπουμε/τον ήλιο ακόμη/

κι ας βρώμισαν οι αρμοί/απ’ το σύστημα.

Είναι/να μη γεννάμε,/αφού τα παιδιά μας

 πιστά στο παρελθόν τους/

θα σηκώσουν τα όπλα,/απέναντί μας…/

 Γιατί θα αναγκαστούμε/να πεθάνουμε/

για να σωθούν/οι άνθρωποι