Σταύρωσα τη γύμνια σου, θυμάμαι.
Γλίστρησαν τα καρφιά κι έπεσαν στην άμμο
Τα πήρα και πότισα το αιμα μου
με τη σκουριά τους.
Επιτέλους ζει , είπες.
Σε τύλιξα σε δυο αναπνοές μου, θυμάμαι.
Βαρκούλα έγινες.
Μα ένα χαμόγελο σου ξεχάστηκε στα νερά.
Κι έγιναν Άσπρα .
Τα φόρεσε η γοργόνα.
Ξέχασε την ερώτηση.
Μη με μαρτυρήσεις, είπες.
Έσκαψα μια τρύπα στην άμμο, θυμάμαι..
Τα ματια σου βρήκα
Ήταν από κύματα,
από βοριάδες,
από τη λύπη εκείνου του βράχου.
από την αναμονή που έσταζε κείνο το αλμυρίκι.
Κοίτα με , είπες.
γ.β.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ, για την τιμή της φιλοξενίας ..
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είσαι καλά Γιώργο!!
ΔιαγραφήΗ ποίηση του γ.β. είναι ''αυθεντική εντελώς δική του'' όσο αυθεντικός είναι και ο ίδιος ο ποιητής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς δε μπορεί να την μελετήσει για γράψει κάτι παρόμοιο, εκτός κι' αν την αντιγράψει. Αλλά ούτε κι' αυτό θα το κάνει κάποιος αν είναι έξυπνος. Η ποίηση του Βλαχάκη φωνάζει με τον πρώτο στίχο του, ''ΒΛΑΧΑΚΗΣ'' Το σημερινό του είναι εξαιρετικό και του ταιριάζει απαγγελία, από γυναίκα με βραχνή φωνή!!!